سید موسی پورموسوی ، مشاور شهردار تهران در گفتگو با خبرنگار مهر ، بیان داشت : متاسفانه نظام هایی که اقتصاد در آنها قطبی است ، شکل گیری حاسیه نسینی قطبی به صورت فقیر در منطقه های بدون امکانات و مرفهان در بخش های خوش آب و هوای برخوردار از امکانات ، کاملاً مشهود است .
مسئول کمیته علمی ارزیابی طرح جامع تهران ، ادامه داد: هم اکنون در شهری مانند تهران ، هیچگونه تعادلی میان دو حاشیه شمالی و جنوبی دیده نمی شود .
این استاد دانشگاه توضیح داد: به عبارت دیگر ، نگاه تمرکزگرای سیستم دولتی ، باعث شده تا در طول سالیان متمادی بیشتر امکانات کشوری به یک شهر سرازیر شود. نباید فراموش کنیم تمرکزگرایی دولت تبعاتی در پی دارد که از جمله آنها پیدایش مردمانی تمرکزگراست.
رئیس پیشین مرکز مطالعات جغرافیا ، افزود: هنگامی که دولت با سیاست ها و برنامه های خود بر تقویت قطب های رشد تاکید می کند ، بی شک تمرکز امکانات و اعتبارها در یکسری بخش ها نیز بیشتر می شود.
این متخصص برنامه ریزی شهری یادآور شد: تمرکزگرایی دولت ، ناخواسته گرایش ذهنی و عینی مردم از گوشه و کنار به قطب ها را در پی دارد. از آنجا که در شهرهایی همچون تهران قیمت زمین مسکن و مصالح مسکونی بسیار بالاست ، فرد به سمت مکان های ارزان قیمت شهر روی می آورد که نام دیگر این فرایند ، همان پدیده حاشیه نشینی است.
پورموسوی متذکر شد: با توجه به اتخاذ همین سیاست هاست که حاشیه های تهران به موزاییک اقوام ایران تبدیل شده است. از آنجا که این حاشیه های فقیر چیدمان ملی قوم ها را نمایندگی می کنند ، هر مشکل و تعارض ملی یا قومی را نیز در بر می گیرند.
مشاور شهردار تهران در امور توسعه و مطالعات شهری ، یادآور شد : حاشیه نشینان ، صرفا کسانی که خارج از شهر زندگی می کنند ، نیستند بلکه گاهی ممکن است افرادی در متن باشند که به دلیل مسائل اقتصادی ، اجتماعی ، سیاسی و... از فضای پویای شهری رانده شده اند و اکنون حاشیه نشین به حساب می آیند.
وی توضیح داد: این افراد ، کسانی مانند ساکنان حاشیه بزرگراه شهید چمران ، اطراف بلوار فرحزاد و... هستند که در متن شهر زندگی می کنند اما همان تعریف و معیارهای حاشیه نشینی بر آنها صادق است.
مسئل کمیته علمی ارزیابی طرح جامع تهران ، اظهار داشت: در تمام گونه های حاشیه نشینی ، درآمد اقتصادی پایین ، کم سوادی و گاهی بیسوادی ، جمعیت خانوار بالا و... دیده می شود.
پورموسوی تاکید کرد: یکی از چاره ها این است که از امکانات ، خدمات و زمینه های اشتغال به صورت ملی تمرکز زدایی شود تا تنها امید ارتزاق و بهره مندی از امکانات مناسب برای افراد محروم ، شهری مانند تهران نباشد.