روح الله زندی فرد مجری طرح و مدیر تولید تئاتر درباره نقش تبلیغات در تئاتر و باب شدن تبلیغات مجازی در سال های اخیر به خبرنگار مهر گفت: آنالیز درستی از وضعیت تبلیغات نمایش های روی صحنه و میزان جذب مخاطب وجود ندارد مثلا یک متخصص نداریم که اتفاقات را به درستی رصد کند تا ببینیم به عنوان نمونه وقتی پستی در فضای مجازی گذاشته می شود تا چه اندازه در ترغیب مخاطبان موثر است و آنها را به خرید بلیت سوق می دهد. باید این موضوع بررسی شود که مثلا از هر ۱۰۰ نفر مخاطبی که تبلیغ یک نمایش را دیده اند چند نفر به سامانه فروش مراجعه کرده و بلیت خریده اند.
وی ادامه داد: معتقدم که فضای تبلیغات در تئاتر ما خیلی تجربی و غریزی جلو می رود و فیلترینگ تلگرام هم باعث شد حجم سنگینی از تبلیغات روی دوش اینستاگرام قرار بگیرد زیرا در چند سال گذشته نیز با آمدن اینترنت گوشی های همراه از تاثیر روزنامه ها و خبرگزاری ها کمتر شده است. از طرفی حجم زیاد پیامک های تبلیغاتی با وجودی که در دوره ای این پیامک ها تاثیر زیادی داشت، باعث شده خیلی از کاربران پیامک های تبلیغاتی گوشی هایشان را ببندند و به همین دلیل در حال حاضر اینستاگرام صفر تا صد تبلیغات مجازی تئاتر را در بر گرفته است.
زندی فرد درباره تاثیر تبلغات محیطی و کم رنگ شدن این نوع از تبلیغ بیان کرد: تبلیغات محیطی در تئاتر منحصر به پوستر و تراکت می شود که به نظرم تاثیرگذاری خودش را از دست داده است مگر اینکه خلاقیت ویژه ای برایش در نظر گرفته شود چون به عنوان مثال همان پوستری را که قرار است مخاطبان در یک کافه به صورت تصادفی با آن برخورد کنند و جذبش شوند قبل از آن در فضای اینستاگرام دیده است.
این مدیر تولید تئاتر اضافه کرد: اما قضیه تبلیغات شهری متفاوت است چون سازمان زیباسازی شهرداری تهران وظیفه اختصاص بنر به تئاتر را برعهده دارد اما این روزها این تبلیغات بسیار اندک شده و اصولا برای گرفتن تبلیغات شهری همه چیز مبتنی بر روابط است و اگر کسی دوست و آشنایی در این سازمان داشته باشد یا بتواند تعدادی از بلیت های کارش را در اختیار آنها قرار دهد، می‌تواند تعدادی بنر هم دریافت کند.
وی درباره لزوم شناسایی فضاهایی که از لحاظ فرهنگی پذیرای تئاتر هستند، گفت: مساله دیگر این است که مثلا شهرداری ۱۰ استرابورد شهری هم در اختیار یک نمایش قرار داد حالا باید دید این بنرها قرار است در چه مکان هایی نصب شوند و مردم منطقه ای که قرار است این بنرها در آنجا قرار بگیرد تا چه اندازه نگرش فرهنگی دارند و تئاتر چقدر برایشان مهم است. اگر قرار است شهرداری در این حوزه کمک کند باید فضاهای فرهنگی را رصد کند و بر این اساس استرابوردها را نصب کند نه اینکه در مکانی مثل خیابان شهریار که محل رفت و آمد اهالی و علاقه مندان تئاتر است این کار را انجام دهد.
اصولا برای گرفتن تبلیغات شهری همه چیز مبتنی بر روابط است و اگر کسی دوست و آشنایی در این سازمان داشته باشد یا بتواند تعدادی از بلیت های کارش را در اختیار آنها قرار دهد، می‌تواند تعدادی بنر هم دریافت کندزندی فرد یادآور شد: معتقدم تبلیغات تئاتر نیاز به ورود افراد متخصص دارد؛ کسانی که ارتباطشان منحصرا به چند خبرگزاری و دو سه پیج اینستاگرام نباشد. ما در فضای مجازی خلاقیتی در ارایه و ساخت تبلیغات نمی بینیم البته درست است که تبلیغ خلاقانه نیازمند هزینه است اما با درایت می توان راه کار مناسبی برای متفاوت بودن پیدا کرد.
وی درباره تاثیر تبلیغات مجازی نسبت به تبلیغات قدیمی گفت: تبلیغات مجازی کم هزینه تر از تبلیغات شهری است و خروجی بهتری هم می دهد چون زمانی که تبلیغات شهری را مورد استفاده قرار می دهیم، نمی توانیم از آن خروجی بگیریم و معلوم هم نیست که چقدر تاثیر می گذارد اما فکر می کنم مهمترین مساله ای که هنوز در تبلیغات تئاتر تاثیر دارد و تغییر نکرده است تبلیغات دهان به دهان توسط خود تماشاگران است که این موضوع به کیفیت یک تئاتر بازمی گردد بنابراین شاید در تبلیغات تئاتر ضعف داشته باشیم اما در صورت با کیفیت بودن یک نمایش حتی بدون تبلیغاتی ویژه، یک اثر نمایشی می تواند مخاطب خودش را پیدا کند.
وی متذکر شد: با افزایش سالن های تئاتر و تماشاخانه های خصوصی، اجراهای تئاتر هم بیشتر شده و این به آن معنی است که آدم های بیشتری می توانند فارغ از کیفیتِ کارشان، راحت تر کار کنند و این مساله باعث شده که در ازای بالا رفتن تعداد اجراهای تئاتر، مخاطبان با نمایش های مختلفی مواجه شوند که از آنها رضایت ندارند اما در عین حال آثاری را که دوست دارند به دوستان و اطرافیانشان معرفی می کنند.
این مجری طرح تئاتر در پایان صحبت هایش بیان کرد: معتقدم ما در دوران گذار به سر می بریم و اتفاقات خوبی دارد در حوزه سالن داری، تولید تئاتر و بلوغ تماشاگران شکل می گیرد و به تبع تبلیغات تئاتر نمی تواند راکد بماند و باید در کنار آنها حرکت کند. تماشاگر تئاتر دارد روز به روز فهیم تر می شود و می بینیم که در چندسال گذشته با تعدد تماشاخانه های خصوصی و حضور چهره های شناخته شده، سالن دارها می توانستند با یک استفاده از چهره ها به راحتی سالن هایشان را پر کنند، اما در حال حاضر این اتفاق نمی افتد و می بینیم خیلی هم از نمایش های اینچنینی استقبال نمی شود و تماشاگر کیفیت برایش مهم است و انتخاب می کند که چه مدل کاری را در چه سالنی ببیند.