به گزارش خبرنگار مهر، رقابتهای جودو قهرمانی جهان با حضور ورزشکارانی از ۱۲۴ کشور جهان به مدت هشت روز به میزبانی آذربایجان برگزار شد و در نهایت تیم سه نفره جودو ایران با کسب یک طلا و یک برنز با عنوان چهارمی به کار خود در این مسابقات پایان داد.
آغاز ماراتن کسب سهمیه باعث شد تا اغلب کشورهای مدعی با بهترین و آماده‌ترین جودوکاران خود روی تاتامی پهن شده در باکو مبارزه کنند و همین موضوع نیز باعث شد رقابتهای سطح بالا، جذاب و دیدنی را شاهد باشیم. مبارزاتی که با حذف و ناکامی تنی چند از نامداران جودو همراه بود.
در این بین برخی کشورهای مدعی نیز چون روسیه، کره جنوبی، فرانسه، مغولستان، هلند، آلمان و … دست به ترمیم تیم‌های خود زده و با اعزام نفراتی جوان و با آتیه در صدد انتخاب و آماده سازی تیمی قدرتمند برای مسابقات ۲۰۲۰ توکیو هستند.
در چنین شرایطی تیم سه نفره ایران عملکردی ستودنی داشت و با ارائه مبارزاتی در کلاس جهانی موفقیتی بزرگ بدست آورد. سعید ملایی و محمد محمدی بریمانلو عملکردی عالی و کم نقص را روی تاتامی جهانی به نمایش گذاشتند و بی شک شایسته کسب مدال‌های طلا و برنز بودند. موفقیتی که تداوم آن به کسب مدال با ارزش و تاریخی در المپیک توکیو خواهد انجامید.
سرمایه گذاری خوب فدراسیون جودو روی همین سه جودوکار اعزامی به باکو در ۱۸ ماه گذشته که به حضور در بیش از ۲۰ تورنمنت و اردوی مشترک بین المللی و سطح بالا انجامید ثمره اش دو مدال ارزشمند در بازی‌های آسیایی و دو مدال ارزشمندتر در رقابتهای جهانی بود. کسب دو نتیجه فوق العاده در دو میدان پراهمیت در کمتر از یک ماه کار ارزشمندی بود که بیشتر آن را باید به کادر فنی نسبت داد که جودوکاران خود را به خوبی برای رقابت در دو میدان بزرگ مهیا کرده بودند.
بریمانلو، ملایی و محجوب که حاصل برنامه ریزی فدراسیون‌های قبلی جودو بوده و از رده جوانان به تیم‌های ملی راه پیدا کرده و به خوبی پرورش یافتند و در واقع بعد از چند سال سرمایه گذاری و حضور در اردوهای مشترک و مسابقات مختلف به مرحله از بازدهی رسیده بودند که بتوانند در هر میدانی مبارزاتی در کلاس جهانی به نمایش گذاشته و به مدال نزدیک شوند.
نمونه‌ای که در مسابقات جهانی مونیخ ۲۰۰۱ شاهد آن بودیم. پیش از آن محمود میران، آرش میراسماعیلی و مرحوم ساریخانی بودند که مبارزات خوبی در رقابتهای قاره‌ای به نمایش گذاشتند. میراسماعیلی تا یکقدمی مدال المپیک پیش رفت و سال بعد از آن به طلای جهان رسید و میران برنز گرفت و تیم ایران بعد از روسیه، ژاپن و کره جنوبی در مکان چهارم جهان ایستاد.
متأسفانه در سالهای قبل جودو ایران با مشکلات مالی عدیده ای دست و پنجه نرم می‌کرد و هیچگاه فرصت حضوری مداوم در مسابقات و تورنمنت بین المللی را پیدا نکرد تا جودوکاران مستعد پرورش یافته در تیم‌های جوانان و نوجوانان به آن خودباوری و کلاس فنی بالای کسب مدال در رقابتهای جهانی دست پیدا کنند. اما در همین ۱۸ ماه گذشته با تأمین منابع مالی لازم سه جودوکار کشورمان به مسابقات متعددی اعزام شدند تا به این جایگاهی که امروز هستند دست پیدا کنند.
اما نکته‌ای که در طول روزهای گذشته و بعد از بازگشت تیم ملی از رقابتهای جهانی نادیده گرفته شده، پشتوانه سازی جودو ایران است. در واقع جودو ایران به همین سه جودوکار خلاصه می‌شود و بس؟ اینکه جودو ایران به عنوان چهارم جهان دست پیدا کرده بسیار ارزشمند است و قابل تقدیر، ولی آیا جایگاه جودو ایران چهارمی جهان است؟
تیم‌های نوجوانان و جوانان ایران در رقابتهای دو سال گذشته ضعیف‌ترین نتایج را کسب کردند. بخصوص تیم نوجوانان که در آخرین دوره تنها یک نشان برنز در رقابتهای ۲۰۱۸ بیروت کسب کرد. نتایج جوانان بهتر بود ولی آن چیزی نبود که اهالی جودو انتظار آن را داشتند. تیم‌های پایه‌ای ایران یا به مسابقات جهانی اعزام نمی‌شوند و یا حداکثر با یکی دو جودوکار به این مسابقات می‌روند.
در بانوان که اصلاً تیمی نداریم و اگر تیمی نصف و نیمه به مسابقاتی اعزامی می‌شود، با چند ثانیه مبارزه به کشور باز می‌گردند و مربی سطح بالای ازبک فقط دلار می‌گیرد و بس!
فدراسیون جودو برای حضور در مسابقات قهرمانی جهان لشگری از همراهان را به باکو اعزام می‌کند، ولی دریغ از اعزام چند جوان با آتیه که می‌توانند در سالهای بعد عصای دست مربیان باشند. آیا اعزامی نوری زاده، ملک زاده، سجادی فر، صفویه، فتحی پور و … بیشتر به کار جودو ایران می‌آمد یا همراهانی که هیچ ثمره‌ای برای جودو ایران ندارند.
نکته پایانی اینکه جودو ایران شاید با تلاش‌ها و مدال‌های ملایی که روزگاری توسط برخی آقایان شش ماه محروم شد، با بریمانلو و محجوب تا المپیک هم درخشیده و مدال کسب کند، ولی پشتوانه سازی حلقه مفقوده جودو ایران است که اگر بازهم به فراموشی سپرده شود، بعد از ملایی، بریمانلو و محجوب، جودو دوباره به خلسه ای طولانی فرو می‌رود. توجه به تیم‌هایی پایه‌ای با این روش به جایی نمی‌رسد.
* محمد بیرامی