به گزارش خبرگزاری مهر، یعقوب رستمی مال خلیفه مدیرکل دفترتعاونی‌های توزیعی وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی در یادداشتی به بررسی موانع رشد روستاها و راهکارها اشاره کرد که متن آن از نظرتان می گذرد:
چرا روستاها کانون تولید در ایران نیستند؟ کانون‌های تولید در ایران هر روز بیش از گذشته خالی از جمعیت می‌شود و سیل مهاجرت به رغم تلاش‌های فراوان در چند دهه گذشته همچنان مهار نشده است. روستاها در حالی با بی مهری سیاستگذاران و هنرمندان و... روبرو هستند که آبادی و عمران ان برای تمامی مسئولان نظام جمهوری اسلامی، هدفی والا تلقی می شود. به نظر می رسد فرصت ویژه‌ای است تا چرایی وضعیت کنونی در این کانون ها تولید مورد بررسی قرار گیرد تا روشن شود چرا اینجا ایستاده ایم؟
۱- با توجه به تهیه سند اشتغال، در روستا (که دارای پتانسیل‌های طبیعی و خدادادی مانند شرایط دامپروری، کشاورزی ، باغداری ، گردشگری و صنایع دستی و ... هستند)، از این موضوع غفلت کرده و در برخی از روستاها طرح نیمه کاره کارگاه‌های کوچک و زودبازده و نمونه های مشابه اجرایی شده و کمک هایی ناچیز از طرف نهادهای حمایتی به مدد جویان تعلق گرفته است.
۲- با مطالعه طرح های بین المللی مانند هبیتات این نکته آشکار است که در کشورهای پیشرفته و توسعه یافته و حتی در حال توسعه به جای کمک های کپسولی، که تعهدی در مردم برای پیشرفت ایجاد نمی‌کند، سیاست‌های مبتنی بر رویکرد نیاز را در پیش گرفته و دولتها باید به خودیاری روستائیان کمک کنند تا آنان خود بتوانند شرایط خود را بهبود بخشند.
۳- اقدامات غیر اصولی برای ایجاد فضای اشتغال پایدار با رویکردهای بالا باعث مهاجرت روستائیان به شهر شده است و متاسفانه حاشیه نشینی روستائیان موجب برهم زدن چهره شهرها و تخریب منظر شهری شده و این وضعیت نیز جو اقتصادی و معیشتی ناسالمی در شهرها و مخصوصاً کلان شهرها ایجاد نموده‌اند.
۴- عدم ارائه فضاهای مستعد سرمایه گذاری در روستا به سرمایه گذاران داخلی و خارجی و عدم اعطای معافیت های سرمایه گذاری در حوزه مالیات از یک سو و سختگیری و ایجاد بروکراسی اداری از سوی دیگر منجر به عدم تمایل سرمایه گذاران برای حضور در مناطق روستایی گردیده و مهاجرت آنها به شهرها را رقم زده است.
چه باید کرد؟
۱- ایجاد NGOهای روستایی و تهیه فضاهای فرهنگی غنی با سنت روستایی برای تمایل مردم به زندگی با فرهنگ روستا و بازگشت غرور روستا نشینی و جلوگیری از تخریب سنت های حسنه بومی، که باعث ایجاد اشتغال برای روستائیان مقیم در تامین امنیت و امکانات اولیه برای سرمایه گذاران در آن مناطق می‌گردد.
۲- ایجاد تعاونی های خدماتی، اعتباری و سایر گرایش‌های روستایی با تعریف ساز و کار مناسب برای هر منطقه و تجمیع سرمایه های مالی خرد و استفاده از خرد جمعی با ساز و کار عادلانه وشفاف در جهت بهبود وضعیت روستائیان.
۳- واگذاری اراضی ملی به سرمایه گذاران واقعی و حذف درآمدهای دولتی مانند مالیات و عوارض و هزینه های مجوزات و ... برای ایجاد انگیزه های سرمایه گذاری و تولید ناخالص ملی ( تهیه ساز و کارهای قانونی و کنترلی برای جلوگیری از سوء استفاده افرادسودجو ضروری است).
۴- بررسی شرایط اشتغال روستاها توسط NGOها و تعاونی‌ها و معرفی طرح‌های با توجیه اقتصادی در مناطق مختلف به سرمایه گذاری ضمن آمادگی مسئولین محلی خصوصاً فرمانداران ، بخشداران ، دهیاران و شورای روستاها برای تهیه و انشاء تفاهم نامه همکاری با کارآفرینان می تواند چهره روستا و سیمای اقتصاد ایران را تغییر دهد.