به گزارش خبرنگار مهر، دومین نشست نمایشنامه نویسی سی و هفتمین جشنواره بین المللی تئاتر فجر عصر روز سه شنبه ۱۱ دی با حضور هنرمندان و نمایشنامه نویسان عرصه تئاتر در سالن کنفرانس مجموعه تئاتر شهر برگزار شد. در این نشست کوروش نریمانی و فرهاد مهندس پور به عنوان سخنران حضور داشتند.
کوروش نریمانی در بخش ابتدایی این نشست اظهار کرد: در تاریخ تئاتر ما اصولا گروه منسجمی که در مکانی ثابت به صحنه برود وجود نداشته است و این اتفاق جز دوره محدودی در کارگاه نمایش، اتفاق نیفتاده است. سیستم تئاتر دولتی ما راه را بر تئاتر مستقل بسته است.
وی ادامه داد: وقتی دولت هم تهیه کننده است و هم سرمایه گذار و هم سالن های تئاتر را در دست دارد، هیچ احساس نیازی هم به نزدیکی با هنرمندان نمی کند.
سپس فرهاد مهندس پور با بیان اینکه از دوران مشروطه دچار بحران چیستی شناسی هستیم و آگاهی مان از خودمان آگاهی دقیق و روشنی نیست، اظهار کرد: اما در دوره ای احساس می شد این هویت در حال شکل گیری است؛ هویتی نوپا که در نمایش های آن دوران نیز قابل رویت بود.
این کارگردان عرصه تئاتر متذکر شد: حتی نمی توان تئاتر دولتی را به شرایط کنونی نمایش اطلاق کرد، چون هنر وابسته به دولت شکل و ماهیتی دارد اما شرایط کنونی نمایش وضعیتی تراژیک است که امکان روی دادن هر نوع پیشرفتی را سد کرده است.
وی با بیان اینکه نهاد مستقلی در تئاتر نداریم که بتواند به شکل مستقل نمایشی کار کرده و آن را اجرا کند، افزود: متأسفانه استقلال مورد نیاز حوزه فرهنگ تنها در حوزه اقتصاد موجود است.
در ادامه این نشست نریمانی درباره دلایل فروپاشی گروه های تئاتر در ایران یادآور شد: فروپاشی گروه ها اول از بازیگران شروع می شود؛ بازیگرانی که به محض قوام یافتن بازی شان از گروه های اولیه جدا می شوند و کارگردان باید گروه دیگر و افراد دیگری را گردآوری کند. این شرایط بیشتر از همه جفا در حق نمایشنامه نویسان است که باید مجددا دنبال گروه جدیدی برای ارائه اثرشان باشند.
وی در بخش دیگری از سخنان خود تصریح کرد: به نمایشنامه نویسی ایرانی که بر اساس شرایط و وضعیت ایرانی می نویسد، کتاب «تاریخ نمایش سیاهپوستان» را هدیه می دهند، آن هم نه یک بار که ۳ بار. نمایشنامه نویس که ماشین نیست، روح داد و با بی مهری های متعدد دلسرد می شود.
سپس فرهاد مهندس پور با بیان اینکه متأسفانه تئاتر در جریانی افتاده است که فرهنگ به کالا تبدیل شود، درباره اولیه راه برون رفت از این وضعیت تأکید کرد: راه برون رفت از بحران کنونی تئاتر رجوع به انجمن نمایش است که بسته شدن آن غیر قانونی بود. نمی دانم چگونه اموال انجمن نمایش را به انجمن هنرهای نمایشی که دولتی بود انتقال دادند. متأسفانه خانه تئاتر در عمل یک مؤسسه است و قابلیت یک نهاد صنفی را ندارد.
وی ادامه داد: زمانی نحوه گردش بودجه تا رسیدن به مرکز هنرهای نمایشی کمتر بود ولی حالا از وزارت ارشاد وارد یک مؤسسه می شود. در این میان چندین میلیارد از بودجه تئاتر محو می شود و مشخص نیست که چه اتفاقی برای آن می افتد. نظارت بر تئاتر نیز افزایش پیدا کرده است.
این کارگردان تئاتر با اشاره به اینکه زیبایی شناسی تئاتر در ایران بسیار مبتذل شده، اظهار کرد: تئاتر ایران نه تنها نوآور نیست بلکه بسیار به تکرار نمایش های پیشین متمایل شده است.
مهندس پور دومین راه برون رفت تئاتر از شرایط فعلی را گردش مالی صحیح در نهادهای متولی تئاتر دانست و گفت: هیچ راهی جز تغییر فرایندهای تولید تئاتر نیست. تئاتر بیشتر از گروه به جا نیازمند است. در درون فرایندی ناقص تغییری شکل نخواهد گرفت، گروه ها باید در سالن های تئاتری مستقر باشند.
وی در بخش دیگری از سخنان خود تأکید کرد: تولید فرهنگی وظیفه ای است که بر گردن تک تک افراد یک جامعه است. تئاتر هنوز بستری مناسب برای ساخت رابطه ای منسجم میان جامعه و فرهنگ است.
سپس کوروش نریمانی نمایشنامه نویس و کارگردان تئاتر ایران اظهار کرد: صمیمیت با دیگر ارگان های نمایشی نظیر کارگردان، بازیگر و غیره سبب روند رو به رشدی برای یک نمایشنامه نویس خواهد شد اما متأسفانه فضای مجازی شانس شناخت و جمع شدن را از جوانان گرفته است.