گزارش البرادعی؛ طرحی برای هموار سازی مسیر جدید تقابل / احیای مجدد معادله "پلیس خوب و بد"

گزارش محمد البردعی موارد تخلف کشورمان از قطعنامه 1737 را به صورت کلی و در چند مورد چنین برشمرده است :

1. نخستین تخلف ، افزایش فعالیت های مرتبط با غنی سازی اورانیوم برشمرده شده  که با نصب " صدها دستگاه جدید سانتریفیوژ" در تاسیسات " زیرزمینی نطنز" و آماده کردن حدود نه تن گازهگزافلوراید اورانیوم به این دستگاه ها برای افزایش غلظت آن همراه شده است.

مسئله دیگری که گزارش البرادعی با استناد به آن مدعی تخلف نخست شده و حائز اهمیت است، اعلام قبلی مسئولان کشورمان به آژانس برای بهره برداری از 18 آبشار سانتریفیوژ یا همان 3000 سانتریفیوژ معروف تا پایان ماه می یا همان اردیبهشت است.

2. نکته دیگری که مورد ادعای گزارش آژانس قرار گرفته ناکافی بودن همکاری های ایران با بازرسان این نهاد بین المللی است که آن را از پی بردن بیشتر به فعالیت های گذشته ایران باز داشته و قاعدتا به عنوان نقضی بر قطعنامه 1737 محسوب می شود.

3. تداوم فعالیت های جمهوری اسلامی ایران برای ساخت راکتورآب سنگین دراراک نیزتخلف دیگری است که بر اساس گزارش  البرادعی، کشورمان از قطعنامه اخیر شورای امنیت داشته است.

مشخصه بارز و آشنای تمامی گزارشات مدیرکل آژانس بین المللی انرژی اتمی درباره فعالیت های صلح آمیز ایران برای ناظران تحولات پرونده هسته ای کشورمان، "دوپهلو بودن" و باز گذاشتن خلا مورد نیاز به عنوان جایگاهی جهت اتکای اهرم های فشار بر تهران بوده است؛ گزارش اخیر البرادعی هر چند که سنت گزارشات پیشین او را همچنان پیگیری نموده اما به نظر می رسد این بار تنها با هدف "اعلام رسمی عدم پایبندی ایران به قطعنامه 1737" به عنوان حرکت از پیش طراحی شده غرب علیه ایران در مسیر دستیابی به فن آوری صلح آمیز هسته ای قابل ارزیابی است.

پیش از انتشار گزارش مذکور، شاهد بودیم که مقامات آمریکایی به وضوح از تلاش کشورشان برای افزایش فشارها بر ایران جهت گسترش دامنه تحریم ها خبر داده بودند و بر کسی پوشیده نیست که این گزارش به راحتی راه را برای ورود پرونده هسته ای ایران به "فاز جدید تقابل"، یعنی تشدید تحریم ها و حتی صدور قطعنامه جدید شورای امنیت در نشست اوایل ماه مارس این شورا هموار می سازد.

با توجه به ارسال همزمان دو نسخه ازاین گزارش به شورای حکام آژانس بین المللی انرژی اتمی و شورای امنیت سازمان ملل متحد، به نظر می رسد که باید درآینده نزدیک در انتظار گسترش رایزنی های اعضای موسوم به گروه 1+5 جهت مکانیزم های افزایش فشاربرتهران باشیم و در همین چارچوب تکرار"سناریوی مخالفت های مشروط" طرف هایی چون چین وروسیه و امتیازگیری های مداوم آن ها از طرفین  این معادله، محتمل به نظر می رسد که نخستین مصداق این گردهمایی نشست 1+5 در لندن خواهد بود.

با توجه به آخرین واکنش های مقامات رسمی 1+5 می توان به گونه ای کلی نوع ایفای نقش آینده بازیگران موضوع هسته ای ایران را استخراج نمود؛ مارگارت بکت، وزیر خارجه انگلیس در واکنش به این گزارش پس از طرح تعارفات مرسوم اروپائیان درخصوص مذاکره و ابرازامیدواری به حل مسالمت آمیز، موضع نهایی لندن را چنین عنوان شده که "با توجه به عمل نکردن تهران به قطعنامه 1737 و عدم پایبندی ایران به تعلیق غنی‌سازی، لندن برای بررسی اقدامات بعدی در این شورا وارد رایزنی با دیگر اعضای شورای امنیت خواهد شد."