علی کرونی در گفتگو با خبرنگار مهر در پاسخ به پرسشی در خصوص لایحه بودجه سال ۹۸ شهرداری تهران و بی توجهی به موضوع پیاده مداری و دوچرخه سواری گفت : اولویت نخست تهران تکمیل شبکه ریلی است وتا زمانی که خطوط متروی ما تکمیل نشده است شاید پرداخت به این موضوعات انحراف از اولویت های شهر و شهروندان است. هرچند در لایحه پیشنهادی به این دو موضوع نیز پرداخته شده اما به نظر می آید تا زمانی که نیمی از اتوبوس های پایتخت فرسوده است و مترو از کمبود اعتبارات رنج می برد نمی توان این دو موضوع را در اولویت اصلی شهر قرار داد.
وی با بیان این که فارغ از اینکه در هیچ کشوری سیاست حمل و نقل شهری بر این قرار نمی گیرد که مسافر از نقطه شروع تا پایان را صرفا با پای پیاده طی کند گفت :تخصیص اعتبار به بخش دوچرخه نیز با توجه به شرایط جغرافیایی تهران، طول سفر های روزانه، عدم بهره مندی بانوان از این شیوه حمل و نقلی و تجربیات فراوان شکست خورده شهرداری تهران در این زمینه امری غیر معقول به نظر میرسد. صرفا با ذکر نمونه از پروژه های موردی انجام گرفته در دیگر کشورها با در نظر نگرفتن کلیت طرحی که پروژه دوچرخه بخشی از آن بوده است و در نهایت تصیم گیری بر این مبنا، فرضی بسیار غلط است.
وی با اشاره به اعتبار پیش بینی شده برای افزایش ایمنی معابر گفت : در بخش مربوط به افزایش ایمنی و بهره وری معابر، با توجه به آمار بیش از ۷۰۰ کشته سالانه در تهران، نمیتوان فاکتور ایمن سازی معابر ذیل ردیف سواره را نادیده گرفت.
به گفته کرونی با توجه به ناکارآمدی مدل (چهار مرحله ای) تولید سفر در برنامه ریزی و مطالعات جامع حمل و نقل تهران (مربوط به اواسط دهه ۷۰)، تعیین سهم سفر که از مهمترین عوامل تصمیم ساز در ابعاد کلان ترافیک شهری است، به صورت نادرست و غیر واقعی انجام میگیرد و در نتیجه تخصیص بودجه به بخشهای مختلف حمل و نقلی بر اساس فرضیات نادرست، خواه نا خواه نتایج نادرستی در بر دارد. به عبارت دیگر به جای اینکه در قدم اول عدم تخصیص بودجه به بخش سواره را مد نظر قرار دهیم، میبایست طرح مطالعات جامع حمل و نقل به صورت کامل و با دقت بالا به انجام برسد تا بر مبنای آن اقدام به تکمیل شبکه های حمل و نقلی تهران کرد.
وی با بیان این که بخشی از اعتبارات ترافیکی – عمرانی در بخش سواره، در جهت تکمیل پروژه های نیمه کاره است که تا اتمام آن ها امکان حذف اعتبارات وجود ندارد گفت : توسعه فضاهایی مانند پارک سوارها و ایجاد پایانه در نقاط تبادلی، یکی از نکات بسیار مهم تکمیل شبکه حمل و نقل شهری است که این موارد اعتباراتشان در ردیف سواره قرار دارند. همچنین معضل ترافیک شهر تهران صرفا مرتبط با سیاست های خودرویی نبوده و میبایست در کنار آن به مسائل حوزه شهرسازی با رویکرد حمل و نقلی نیز توجه بسیار ویژه مبذول داشت.
کرونی با تاکید بر این که حمل و نقل ریلی نیز از مهمترین شیوه های حمل و نقلی است که میتواند بسیاری از مشکلات ترافیکی و زیست محیطی شهری تهران را کاهش دهد که البته نیازمند توجه و درک ضرورت آن دارد. معطوف شدن تمامی توجهات مدیریت حمل و نقل شهری به تغییر در روش اجرای طرح ترافیک و غفلت از توسعه زیرساخت های ریلی که در تعویق چندباره افتتاح خط ۶ و بازگشایی مجدد خط ۷ مشهود است از مصادیق عدم توجه و درک ضرورت این موضوع است.