علی اصغر احمدی روانشناس در گفتگو با خبرنگار مهر در خصوص مسئله کم فرزندی گفت: کم فرزندی یا تک فرزندی پدیده ای است که از لحاظ تاریخی سیر متفاوتی را طی کرده و این موضوع در اوایل قرن بیستم که خانواده ها پرجمعیت بوده و نظامی برای تولید مثل نداشتند، مطرح شد. در واقع در آن زمان بدون هیچ‌گونه پیش گیری خانواده اقدام به فرزندآوری می‌کردند که برخی کشورها از جمله آمریکا و در ایران نیز پیش از انقلاب سیاستی برای کنترل موالید و محدود کردن آن به دو فرزند وضع کردند.
وی ادامه داد: این سیاست سال ها ادامه داشت تا اینکه حدود سال های سال ۸۰ تا ۸۴ احساس خطر کاهش موالید و بروز مشکل جمعیت احساس و به برنامه ریزی ها به سوی فرزندآوری حرکت کرد.
احمدی با بیان اینکه مسائل مهمتری از جمله اقتصاد و سبک زندگی در فرزندآوری موثر است، تصریح کرد: البته در حال حاضر مواردی از جمله اقتصاد و تفکر موجود در خانواده ها تاثیر مهمتری نسبت به این سیاست ها بر روی فرزندآوری دارد.
این روانشناس با اشاره بر افزایش روحیه رفاه طلبی که موجب کم فرزندآوری شده، عنوان کرد: متاسفانه امروزه جوانان ترجیح می دهند به تحصیل، پیشرفت و بهره وری شخصی خود از زندگی پرداخته و کم تر وارد چرخه فرزندآوری می شوند. در واقع امروزه والدین رفاه و فعالیت های خود را به رشد فرزندان ترجیح می دهند.
احمدی با بیان اینکه اگر افراد به سطحی از رشد فکری که آینده جامعه و نگرانی از کاهش جمعیت برسند، می توان الگوی فرزند آوری را تغییر داد، تصریح کرد: البته این رشد فکری نیازمند به رشد درونی، ارزشی و توجه به منافع جمعی خواهد بود.
این روانشناس تأکید کرد: می توان از طریق آموزشهای قبل، بعد و حین ازدواج و رسانه ها، خانواده ها را نسبت به تبعات تک فرزندی آگاه کرده و موجب تغییر سبک زندگی فعلی و تمایل زوج ها به فرزندآوری شد.
وی با بیان اینکه با توجه به گسترش بهداشت عمومی و امید به زندگی شاهد دوران پیری طولانی در جامعه هستیم، توضیح داد: یکی از راه هایی که می توان سبک زندگی خانواده‌ها را تغییر و آن ها را ترغیب به فرزندآوری کرد، آگاه سازی والدین از پیری طولانی مدت و عدم وجود حمایت های مادی و معنوی در آن دوران به دلیل نبود فرزند یا تعداد کم فرزندان خواهد بود.
این روانشناس با اشاره به برخی تبعات تک فرزندی یا کم فرزندی نیز توضیح داد: تک فرزندی در نحوه بزرگ شدن کودکان نیز تاثیر منفی دارد چراکه تک فرزندان در کانون توجه شدید دو نفر قرار گرفته و احساس محرومیت یا تقسیم حقوق خود با خواهر برادر را حس نخواهند کرد. به علاوه این فرزندان از دوران کودکی همه چیز را متعلق به خود و افراد را در خدکت خود دانسته و این امر در بزرگسالی و ورود فرزندان به جامعه می تواند به آن ها آسیب وارد کند.
احمدی یکی دیگر از این آسیب‌های تک فرزندی را نبد الگوی رفتاری برای فرزندان در فضای خانواده دانست و اظهار داشت: به علاوه بودن خواهر و برادر موجب ایجاد احساس حمایت از دیگران و از خودگذشتگی می شود که تک فرزندان آن را کمتر حس خواهند کرد.