به گزارش خبرنگار مهر، الهام فخاری در جلسه امروز شورای شهر تهران نسبت به بودجه فرهنگی اجتماعی شهرداری تهران انتقاد کرد و گفت: بودجه ۹۸ نه عادلانه است و نه در جهت تقویت و بسط عرصه عمومی و حمایت از کنشگران مدنی و اجتماعی انگیزه‌ای دارد. بگذارید صریح‌تر بیان کنم. بودجه‌ی ۹۸ سر ندارد! در واقع هیچ ایده‌ی محوری پیشرویی در بودجه‌ی ۹۸ وجود ندارد.
مشروح نطق الهام فخاری به شرح زیر است:
«هر یک از ما مسئولیت بیش از یک میلیون رأی مردم را بر دوش داریم و ساعت‌ها مردم در صفوف رأی به انتظار نشسته اند تا امیدشان به بهبود تحقق یابد. با شعار نجات تهران آمدیم و سوگند یاد کردیم که در راه صرفه و صلاح و پیشرفت شهر و شهرداری بکوشیم. این سوگند اکنون به ویژه در شرایط دشواری‌های زندگی مردم ناشی از تحریم‌های ظالمانه و آشفتگی‌های اقتصادی، بیشتر بر دوش ما سنگینی می‌کند. در این شرایط دشوار باید در کنار مردم باشیم، در کنار مردم بودن، دو معنای تؤامان با هم دارد: نخست آنکه شریک و همدرد دشواری‌هایشان باشیم، دوم آنکه، نیازها و مطالبات آنها را پاسخ گوییم.
مهم‌ترین نمود کارکردی امید، وفای به پیمان و همراهی با مردم، بودجه سالانه شهرداری است. بودجه‌ای که در صورتی تأمین کننده این هدف‌ها است که برخوردار از شرایط ویژگی‌های بنیادی از جمله عادلانه بودن در زمینه‌های گوناگون منطقه‌ای، اجتماعی، جنسیتی و سنی، هم خوانی با برنامه‌ها و اسناد بالادستی چون قانون شهرداری، طرح جامع تهران، برنامه سوم شهرداری تهران و سیاست‌های کلی و الزامات اجرایی بودجه ۹۸، انضباط مالی، شفافیت، تکیه بر درآمدهای پایدار و در خدمت شهر باشد.
سال گذشته گفتیم که دیگر سال آینده بهانه‌ای وجود ندارد، باید بودجه را با مشارکت مردم تدوین کنیم. سال گذشته، هنوز برنامه سوم تهیه نشده بود و هم مدیریت بودجه شهرداری با مدیریت شهری گذشته بود. امسال که این هر دو این موارد تغییر کرده اند ولی در بودجه شاهد تغییری نیستیم، نه ساختار بودجه تغییری کرده است و نه تخصیص ردیف‌ها و اعتبارات. نه بودجه را برنامه‌پذیر کرده ایم، نه شفاف و نه منضبط و نه عادلانه.
افزون بر این شرایط زندگی مردم نسبت به سال گذشته دشوارتر شده است و بایسته است که عدالت در تخصیص بودجه و توجه به کاهش نابرابری شمال و جنوب شهر بتواند نقش مرهمی برای آلام شهروندان ایفا کند وگرنه این ابرهای تیره خواهند بارید و پیامدهایش را با هزینه‌های جبران‌ناپذیر اجتماعی، اقتصادی و حتی امنیتی و سیاسی باید بدهیم.
سال گذشته گفتیم که بودجه باید صدای شهروندان را بشنود. صدایی که از دل زیست و معیشت دشوار مردم بر می‌خاست. اکنون نمی‌توانیم نسبت به فقدان عدالت منطقه‌ای در بودجه (هم از حیث سرانه و هم از حیث شاخص محرومیت مناطق)، بی توجهی به سهم زنان، کودکان، معلولان و سالمندان و نبود عدالت جنسیتی و سنی و قابلیتی، افزایش سهم عوارض ساختمانی و درآمدهای ناپایدار نسبت به بودجه سال گذشته، نادیده انگاری احکام برنامه سوم شهرداری و اولویت‌های مسائل کلیدی شهر و شهرداری در سیاست‌های کلی و الزامات اجرایی بودجه ۹۸ شهرداری و حتی اصلاحات شورا بر لایحه بودجه ۹۷ و بی انضباطی مالی در بهای خدمات در مناطق ۲۲ گانه، بی تفاوت باشیم و اجازه دهیم که مسیر بودجه بدون اصلاحات به راه نادرست طی شده، ادامه دهد.
اعضای محترم شورای شهر!
همه ی ما وامدار و وابسته به جریان اصیل اصلاح طلبی هستیم، جریانی که قدمتی بیش از یکصد سال در تاریخ این مرز و بوم کهن دارد. آنچه به عنوان فصل مشترک تمامی ادوار اصلاح طلبی در این یکصد سال اخیر می‌توان نام برد، تأملی انتقادی در وضعیت حاضر جهت اصلاح آن و تحقق توسعه‌ی گام به گام است. بر همین اساس پرسش سهمگینی که باید شجاعانه بدان پاسخ داد آن است که بودجه‌ی ۹۸ ما را به کجا خواهد برد؟ آیا بعد از سپری شدن یک سال از عمر شورا و شهرداری اصلاح طلب، ما توانسته ایم حتی به اندازه‌ی یک گام در نظام بودجه ریزی شهری اصلاح ایجاد نمائیم؟ آیا باید بنا به قاعده‌ی مصلحت شورای شهر و شهرداری، ضرورت اصلاحات را دوباره یک سال دیگر به تأخیر بیندازیم؟ این چه مصلحتی است که اصلاحات را به مسلخ خود می‌برد و امید اجتماعی میلیون‌ها نفر از شهروندان را ناامید می‌کند؟ به خاطر داشته باشیم که مصلحتی که فقط متضمن تثبیت و استمرار روزمرگی‌های غلط مدیریتی در حوزه‌ی شهری است باد می‌کارد و قطعاً طوفان درو خواهد کرد!
بودجه ۹۸ نه عادلانه است و نه در جهت تقویت و بسط عرصه‌ی عمومی و حمایت از کنشگران مدنی و اجتماعی انگیزه‌ای دارد. بگذارید صریح‌تر بیان کنم. بودجه‌ی ۹۸ سر ندارد! در واقع هیچ ایده‌ی محوری پیشرویی در بودجه‌ی ۹۸ وجود ندارد که بتواند نویدگر آینده‌ای بهتر در افق یک ساله‌ی خویش باشد. نه در حوزه‌ی فرهنگ و جامعه‌ی شهری، چرا که نگاه کالبدی و توسعه‌ی فیزیکی در حوزه‌ی اجتماعی، فرهنگی غالب است و کل بودجه‌ای که برای کاهش آسیب‌های اجتماعی، توانمند سازی و جلب مشارکت‌های اجتماعی و بهبود سرمایه اجتماعی، حمایت از نهاد خانواده و مشارکت زنان و سلامت شهری در نظر گرفته شده تقریباً برابر است با ردیف بودجه‌ای که برای توسعه، تعمیر و تجهیز اماکن ورزشی در نظر گرفته شده است، و نه در حوزه مالی، اداری شهری، چرا که همچنان تمرکز گرایی شدیدی بر بودجه عارض است و همچنان شاهد وجود بعضی از فعالیت‌ها و پروژه‌های غیر مأموریتی در آن هستیم!
بودجه ۹۸ راه حل نیست، مسئله است، مسئله‌ای که در سال آتی تبدیل به عارضه‌ای سخت خواهد شد و گره‌ی بر گره‌های حوزه‌ی مدیریت شهری خواهد افزود چرا که وامدار عقلانیت انتقادی نیست و به تأملی خود بنیاد دست نمی‌زند!
شجاعت اصلاح طلب بودن بر تکیه بر عقلانیت انتقادی است که شکل می‌گیرد. عقلانیت انتقادی ای که مصلح است نه مصلحت جو! پرسشگر است نه توجیه گر! به دنبال تحول و اصلاح ساختاری است نه تثبیت و آرامش کاذب! بر همین اصل اساسی اصلاح طلبی است که باید ایستاد و درنگ کرد، باید فرصتی برای بازاندیشی ایجاد کرد و برای این درنگ، باید شجاعت نه گفتن را داشت.
بر همین اساس و بر پایه‌ی سوگندم در شورای شهر به کلام الله مجید، خداوند متعال و با تکیه بر شرف انسانی و بر اساس عهدی که با شهروندان بسته ام، در اجرای وظایف نمایندگی در شورای اسلامی شهر تهران و برای حفظ باور به امید و نجات تهران و پایبندی به راه و اصول اصلاح طلبی، به کلیات لایحه بودجه ۹۸ شهرداری تهران رأی منفی می‌دهم و درخواست می‌کنم که فرصتی برای بازاندیشی در آن برای دستیابی به عدالت، شفافیت و سلامت فراهم شود».