به گزارش خبرگزاری مهر، کلاس «رسم شاعری» در دومین اردوی آقایان دوره هفتم آفتابگردان‌ها در شهر قم، با حضور «محمد علی مجاهدی» برگزار شد.
اجرای این جلسه بر عهده دیگر شاعر قمی، «سید محمد جواد شرافت» بود.
هنگام خلق اثر، همیشه با وضو بوده ام
در این کلاس مجاهدی خطاب به شاعران جوان گفت: در مسیر خطیر و خطرآفرینی گام نهادید. خطیر است به خاطر اینکه شما فضای ذهنی خود را به مطالب و مواردی که مرتبط با بهترین‌های عالم خلقت می‌شوند، آراسته می‌کنید و ورود در این عرصه‌ی موضوعی، هم طهارت باطنی و هم طهارت ظاهری می‌خواهد.
مجاهدی در ادامه افزود: تا جاییکه در یادم هست و خیلی بر این مسئله تاکید داشته‌ام، اینکه در عمر شاعریام، هنگام سرودن و خلق شعر، همیشه با وضو بوده‌ام.
وی به وجود الزامات شعر آئینی اشاره کرد و گفت: شما شاید در عرصه‌های دیگر شعر، قید و بندهای آنچنانی نداشته باشید اما در شعر آئینی، مذهبی و دینی، بایدها و نبایدهایی به جد مطرح هستند. پرهیزاتی وجود دارد که یک شاعر متعهد ولایی باید برآن ها پایبند باشد. عرصه‌ی شعر آئینی و ولایی از این جهت خطرزاست که شاعر، آن الزامات و خطوط قرمز را رعایت نکند. این مسیر، در عین خطیر بودن، بسیار آبرومند، مورد تأیید قرآن، شارع مقدس و ذوات مقدس الهی ست. شاعر به خاطر لطافت روحی اش، اگر بخواهد با عالم ملکوت در ارتباط باشد و اگر بخواهد لطافت روحش را روز به روز بالا ببرد، بهتر است خلوت‌های شبانه یا سحرگاهی را در مکان و زمان معین داشته باشد. این حالات حضور، اگر تداوم داشته باشد، انسان به مرور خواهد فهمید که جوانه‌هایی در حال شکفته شدن هستند.
در اندرون من خسته دل ندانم کیست
که من خموشم و او در فغان و در غوغاست
شاعر می‌تواند به مرتبه‌ای برسد که همان تجربه‌ی خواجه را داشته باشد. الهام پایه‌ی نازل شده ی وحی است که سبقه ی ملکوتی و آسمانی دارد. شاعر هم می‌تواند در اثر جلسات حضور و خلوت‌های خود با خداوند ملهَم بشود.
مجاهدی در ادامه اشاراتی نیز به برخی کرامات اهل بیت (ع) کردند که در طول سالیان شاعری و قلم زدن خود در ساحت اهل بیت (ع) با آنها مواجه شدند.
این شاعر آئینی در ادامه خطاب به شاعران جوان گفت: برای غنای محتوایی شعر دو راه وجود دارد. یک راه اکتسابی ست، اینکه شاعر باید به سراغ منابع دست اول برود و در مورد سوژه و موضوعی که می‌خواهد برایش شعر بگوید، اطلاعات جامع و دست اول به دست بیاورد. شاعر در این زمینه هر چقدر زحمت بکشد، جا دارد و نتیجه اش را خواهد دید.
مجاهدی در این قسمت از سخنان خویش، به تجربه‌ی خود در این زمینه اشاره کرد و گفت: من در سنین جوانی، اوقاتی که در مشهد ساکن بودم، از ساعت ۹ صبح الی ۱ بعد ازظهر در کتابخانه آستان قدس مشغول مطالعه و فیش برداری بودم.
مجاهدی در بخش دیگری از سخنان خود به سهم مخاطب در شعر اشاره کرد که شاعر باید در شعر گفتن، سهمی نیز باید برای مخاطب قائل شود و مجالی به مخاطب بدهد تا به معنای موجود در متن شعر دست بیابد. شاعر ولایی و آئینی، باید دارای نگاهی نافذ در شعر باشد و با تمرین بندگی، اصفات الهی را در خود پیاده کند.
وی در ادامه به حدیثی اشاره کردند که در این حدیث مرتبت و شأن شاعر ولایی تبیین شده است. استاد در ادامه افزود، هر مؤمنی که با محبت به اهل بیت (ع) شعری برای این بزرگواران بسراید، خداوند شهری در بهشت برای او اختصاص می‌دهد که هفت بار از زمین و آسمان وسیع‌تر است و همه ملائکه مقرب و انبیا الهی به زیارت او می آیند.
در پایان این جلسه، به دعوت مجری، مجاهدی غزلی به این شرح نوشت:
مثل هر قصه که تأویل خودش را دارد
این غزل، شیوه‌ی تحلیل خودش را دارد
عشق متنی ست که پرحاشیه تر از او نیست
گرچه هرقصه اباطیل خودش را دارد
عمر ما در شب یلدایی زلف تو گذشت
عشق ما و تو که تفصیل خودش را دارد
راه مطرح شدن و شهره شدن بسیار است
هر کسی شیوه‌ی (تحمیل) خودش را دارد
آن چراغی که به خانه ست روا، روشن کن
مسجد شهر که قندیل خودش را دارد
هر دم آهنگ دگر می‌زند انجیل و زبور
مصحف ماست که ترتیل خودش را دارد
ساحت بعد ز جولانگه ما بیرون است
ای بسا آیه، که تأویل خودش را دارد
شعر، این گستره‌ی عرشی رازآلوده
آسمانی ست که جبریل خودش را دارد
عالمی گو سپه ابرهه باشد، غم نیست
کعبه سجیل و ابابیل خودش را دارد
عید ما دلشدگان لحظه‌ی دیدار شماست
سال ما ساعت تحویل خودش را دارد