به گزارش خبرگزاری مهر، تیری فرمو مدیر هنری جشنواره فیلم کن دیروز پنجشنبه پس از اینکه اسامی شرکت‌کنندگان بخش‌های مختلف هفتاد و دومین دوره جشنواره فیلم کن را اعلام کرد، در مصاحبه‌ای با خبرنگار آمریکایی حاضر در این نشست از جهانی بودن فستیوال کن دفاع کرد.
در حالی که با اعلام اسامی حاضران این دوره روشن شد شماری از چهره‌های همیشگی کن از جمله پدرو آلمادوار با «رنج و شکوه»، بونگ جون-هو با «پارازیت»، ترنس مالیک با «یک زندگی پنهان» و زاویه دولان با «ماتیاس و ماکسیم» در این دوره حضور دارند، شمار حاضران آمریکایی از همیشه کمتر بود.
هالیوود ریپورتر در این باره نوشت: جشنواره با فیلم جیم جارموش که یک کمدی با داستان زامبی‌ها با عنوان «مرده‌ها نمی‌میرند» است شروع می‌شود و یک فیلم زندگینامه‌ای به کارگردانی دکستر فلچر با عنوان «مرد موشکی» زندگی التون جان را روایت می‌کند، اما عناوین مهمی نیز از حضور در جشنواره باز ماندند که فیلم جاستین کورزل فیلمساز استرالیایی با عنوان «تاریخ واقعی دارو دسته کلی»، «فانوس دریایی» رابرت ایگر، زندگینامه جین سیبرگ ساخته بندیکت اندروز با عنوان «در برابر همه دشمنان» و شاید مهم‌تر از همه فیلم مارتین اسکورسیزی یعنی «ایرلندی» ساخته نت‌فلیکس باشد.
فرمو در عین حال در گفتگو با خبرنگار هالیوود ریپورتر درباره اینکه شماری از نام‌های بزرگ سینمای آمریکا در جشنواره نیستند و ممکن است مطبوعات به این دلیل چندان به جشنواره توجه نکنند، گفت: مطمئنم که جشنواره امسال با توجه کمتر مطبوعات آمریکایی رو به رو می‌شود، اما نظر بقیه دنیا این طوری نیست. فکر می‌کنم مردم آمریکا فقط به دنیا از زاویه دید خودشان نگاه می‌کنند، اما کن- و قوانین نوشته شده بنیاد کن- درباره هنرمندان جهان است و همه دنیا را دربرمی‌گیرد، نه فقط سینمای فرانسه و آمریکا را.
وی افزود: البته که مطبوعات آمریکا امسال به نقد کن می‌پردازند و ما به این اهمیتی نمی‌دهیم. ما حتی به نقدهای واقعی هم کاری نداریم، زیرا کامل نیستیم و اشتباه می‌کنیم و در عین حال می‌توانیم مسائل را بهتر هم بکنیم و به جلو ببریم؛ اما از سوی دیگر، اگر فکر می‌کنید که فستیوال‌های دیگر فقط باید با تمرکز بر سینمای آمریکا پیش بروند، به نظرم این شمایید که دارید اشتباه می‌کنید. فکر می‌کنم مسئولیت یک جشنواره سینمایی نه تنها انتخاب فیلم از سراسر جهان است، بلکه توجه به آنها هم هست.
وی در ادامه گفت: افسانه کن با سینمای آمریکا و فرانسه ساخته شد؛ ولی فلینی، تارکوفسکی، برگمان هم بودند و ساده‌است که به عقب نگاه کنی و این نام‌ها را ببینی. ما این اسم‌ها را هم داریم: برگمان، تارکوفسکی، فلینی و کوروساوا و سینمای جهان را. بنابراین کار مهم این است که به آنها توجه کنی و حتماً، حتماً، حتماً تلاش برای داشتن کوئنتین تارانتینو (برای فیلم «روزی روزگاری هالیوود») نه به خاطر آمریکایی بودن اوست، بلکه برای این است که او یکی از بزرگ‌ترین فیلمسازان دنیاست؛ چون او بخشی از خانواده کن است، بخشی از تاریخ کن است. او همان قدر مهم است که اورسون ولز بود، یا همان قدر مهم که اسکورسیزی هست.
فرمو در پاسخ به اینکه بخشی از فیلم‌های مهم به کن راه نیافتند و در جشنواره‌های پاییزی دیده می‌شوند، گفت: نه. سینمای آمریکا در پاییز دیده می‌شود. طبیعی است که در پاییز کارها ساده‌تر است، اما چه کسی می‌تواند بگوید بهتر بود کن هم همان کاری را که ونیز می‌کند، انجام بدهد؛ یک پلتفرم آمریکایی داشته باشد؟ کن وظیفه خودش را انجام می‌دهد. قبول می‌کنم که این یک بازی است و دوستم آلبرتو باربرا (مدیر هنری جشنواره ونیز) هم کاری را که باید بکند، می‌کند و یک پلتفرم آمریکایی دارد. این سنت تاریخی ونیز نیست اما کاری است که او دارد می‌کند. اما ما با سینمای جهان جلو می‌رویم و برای فیلمسازان و صنعت سینما و مطبوعات هنوز این مهم است که در کن باشند، زیرا هنوز کن «جایی برای بودن» است، با طعم دقیق سینما. ما امسال تعدادی از فیلم‌های بدنه اصلی سینما را داریم و برخی از فیلم‌هایی را که کاملاً رادیکال هستند. برای همین هم هست که شما الان در کن هستید، برای اینکه همین خبرها را پوشش دهید.
مدیر هنری کن در ادامه گفت: از سوی دیگر شما (سینمای آمریکا) گاهی سبکی مستقل دارید مثل جیم جارموش که البته از سوی یک استودیو حمایت هم می‌شود. من یادداشتی از باب دنیرو گرفتم که خیلی خوشحال بود. او بخشی از خانواده ماست و او از اینکه فیلم جارموش فیلم افتتاحیه جشنواره است ابراز خوشحالی کرد. من هم خوشحالم چون سینمای جیم یک سینمای هنری است. داشتن او به عنوان فیلم افتتاحیه یک معنی واقعی دارد.
فرمو ضمن اینکه از دوستی‌اش با نت‌فلیکس صحبت کرد گفت بسیار مشتاق این بود که بتواند میزبان رابرت دنیرو در کن باشد، اما تاکید کرد «ایرلندی» هنوز کامل نشده و به هیچ صورت به جشنواره نمی‌رسد.