به گزارش خبرنگار مهر، نشست خبری دومین دوره جایزه ارغوان (داستان کوتاه با موضوع «شب») پیش از ظهر امروز سه‌شنبه ۷ خرداد با حضور اوژن حقیقی دبیر این جایزه و لیلی گلستان عضو هیئت داوران، در سالن جلسات استاد امیرخانیِ خانه هنرمندان ایران برگزار شد.
حقیقی در ابتدای این نشست گفت: از میان آثاری که به دست دبیرخانه جایزه رسیده‌اند، ۳۰ اثر توسط هیئت انتخاب، بررسی و انتخاب شده‌اند که قرار است این ۳۰ اثر توسط اعضای هیئت داوران بررسی شده و در نهایت ۱۰ داستان از آن‌ها، به‌عنوان برگزیدگان جایزه معرفی شوند.
وی افزود: امسال هم نشر مرکز حامی جایزه است و قرار است کتاب ۱۰ نفر اول جایزه را چاپ کند. برای این ۱۰ نفر همچنین ورکشاپ نویسندگی برگزار می‌شود.
دبیر این جایزه گفت: سال گذشته شاعبه‌ای وجود آمده بود که نمره‌های آثار چه‌گونه داده می‌شود؟ من ۲ هزار نمره را در فهرست وارد می‌کنم و در نهایت از آن‌ها معدل‌گیری می‌شود. این اطمینان را به دوستان می‌دهم که این دغدغه شخصی من است که حتی یک نمره هم جابه‌جا نشود.
در ادامه گلستان به‌عنوان یکی از اعضای هیئت داوران جایزه ارغوان گفت: من از ۳۰ قصه‌ای که به دستم رسید، تعجب کردم. امسال کار خوب بیشتر از سال گذشته بود اما تعدادشان زیاد نیست. چیزی که من را شگفت‌زده کرد، فضای قصه‌ها بود. طبیعتاً در قصه‌ها تلخی و مسائل مربوط به سختی زندگی زیاد بوده و هست اما مساله مهم در قصه‌هایی که امسال دیدم، سوررئال بودن است. داستان‌های این دوره، خیلی سوررئال و تخیلی بودند و الان که به آن‌ها فکر می‌کنم، می‌گویم خب چرا نباشند؟ ما از صبح که از خواب بیدار می‌شویم، همه‌چیز را برای خود سوررئال می‌بینیم. ظاهراً همین مساله هم وارد قصه‌های جوانانمان شده است.
این داستان‌نویس ادامه داد: من تخیل و صحنه‌های عجیبی را در داستان‌های امسال جایزه ارغوان دیدم که برایم جالب بود. اما چیزی که امسال فقدانش را در داستان‌ها احساس کردم، عشق بود. در هیچ‌کدام از قصه‌ها عشق و بارقه‌ای از عشق وجود نداشت. این مساله هم باعث نگرانی من شد هم تعجب‌ام. ۳۰ جوان داستان نوشته‌اند اما هیچ‌کدام از عشق ننوشته‌اند! این داستان‌نویس‌ها اصلاً خوبی‌ها را ندیده‌اند.
وی در ادامه سخن با خبرنگاران درباره موضوع داستان‌هایی که در این دوره جایزه ارغوان خوانده، گفت: من در این داستان‌ها، حسادت، کینه و انتقام را دیدم. پرداختن به این موضوعات، از کجا ریشه می‌گیرد؟ من از حضور تلخی و ناامیدی در قصه تعجب نمی‌کنم اما حضور زیاد عناصر حسادت، کینه و انتقام نشان از بیماری است. نمی‌دانم چرا دوست دارند فقط منفی‌ها را ببینند در حالی‌که این‌همه چیز مثبت دور و بر ما وجود دارد! من چنین چیزی را دوست ندارم. کمی آن‌طرف‌تر را هم نگاه کنید تا ببینید که خیلی چیزهای قشنگ برای نوشتن وجود دارد.
حقیقی هم در پاسخ به یکی از حاضران در نشست که این روزها دیگر سینمای کشورمان مملو از مسائل عشق و عاشقی است، گفت: نه. ظاهراً سینمای کشورمان هم چندان چیزی از قصه‌های عاشقانه ندارد و فیلم‌هایش تبدیل به موضوعات بدبخت و بیچارگی شده‌اند.
گلستان در بخش دیگری از این نشست درباره داستان‌هایی که در داوری این جایزه خوانده، گفت: داستان‌هایی که انتخاب‌شان کردم، به نظرم فوق‌العاده بودند. یعنی اگر نویسندگان جوان‌شان را در پناه بگیریم و به ناشر خوب معرفی کنیم، نویسنده‌های خوبی می‌شوند. من از سال ۶۷ که گالری گلستان را افتتاح کردم، سعی کردم از جوان‌ها حمایت کنم. خب، آدم‌های معروف که نیازی به حمایت من ندارند! به‌نظرم ناشرها هم باید از نویسندگان جوان و گمنام حمایت کنند. دیگر چقدر از معروف‌ها بخوانیم؟ بهتر است که جوان‌ها کشف بشوند. دیگرْ جوایز ادبی هم، این روزها دارند این کار را می‌کنند. بنابراین ما هم در جایزه ارغوان داریم چنین کاری می‌کنیم. ما کشف می‌کنیم شمای ناشر چاپ کنید!
حقیقی نیز در تکمیل سخن گلستان گفت: اصلاً همین‌که شرط حضور در جایزه، این است که قصه‌نویس‌ها نباید کار چاپی داشته باشند، با همین هدف کشف استعدادهای جوان گذاشته شد.
گلستان همچنین درباره داستان‌های شرکت‌داده شده در این دوره جایزه ارغوان گفت: در داستان‌های این دوره خیلی داستان شهرستانی داریم. این را می‌شد از دیالوگ‌ها هم فهمید که اصلاً جنس تهرانی نداشتند. فعالیت پررنگ داستان‌نویسان شهرستانی ما خیلی مهم است چون آن‌ها هیچ امکاناتی برای نویسندگانی ندارند؛ نه کلاسی و نه ورکشاپی. شاید در شهری مثل اصفهان کلاس یا امکاناتی باشد اما دیگر شهرهایمان چنین امکانی ندارند. به هر حال امیدوارم جوان‌ها بیایند و در چنین جایزه‌ای شانس خود را برای رقابت و چاپ آثارشان، امتحان کنند.