خبرگزاری مهر - گروه بین الملل: سایت تحلیلی نشنال اینترست با انتشار مقاله ای با عنوان «بن بست مذاکرات واقعی میان کره شمالی و امریکا» به بررسی روند مذاکرات این دو کشور پرداخت و نوشت امریکا فقط به خلع سلاح کامل کره شمالی فکر می کند و نمی خواهد هیچ امتیاز با ارزشی به پیونگ یانگ دهد.
ترجمه متن کامل مقاله در ادامه آمده است.
مذاکرات واقعی میان آمریکا و کره شمالی به بن بست رسیده است. «دونالد ترامپ» رئیس جمهور ایالات متحده امریکا، با «کیم جونگ اون» رهبر کره شمالی یک بار در سال ۲۰۱۸ در سنگاپور و یک باردیگر نیز در سال ۲۰۱۹ در هانوی ملاقات کرد. هیچیک از این نشست ها از لحاظ تجربی دستاوردی نداشتند. در این نشست ها هر دو طرف بر حسن نیت خود تاکید کردند، چند مبادله جزئی انجام شد و آنها نسبت به سال ۲۰۱۷ کمتر یکدیگر را تهدید کردند.
اما هیچ اقدامی در مورد مسائل استراتژیک هسته ای از جمله کلاهک های هسته ای، موشک های حامل آنها و پرتابگرهای موشک صورت نگرفت. به عبارت دیگر خلع سلاح هسته ای کره شمالی به وقوع نپیوسته و به نظر نمی رسد قریب الوقوع باشد. با گذشت چند ماه از شکست اجلاس هانوی، هیچکس واقعاً نمی داند مذاکرات به چه سمتی می رود. به نظر می رسد تعامل امریکا و کره شمالی سست شده باشد. ممکن است سومین نشست ترامپ و کیم در آینده برگزار شود، اما پس از دو نشست بی حاصل باید گفت که سومین نشست نیز دستاورد چندانی نخواهد داشت.
انگیزه ذاتی امریکا سرزنش کره شمالی در مورد دستیابی پیونگ یانگ به سلاح هسته ای است و در واقع می‌توان به درستی استدلال کرد که کیم با بدبینی وارد این نشست ها می‌شد. در سنگاپور، کاملاً مشخص بود که تاکید کره شمالی بر نمادگرایی بود. کیم در هانوی پیشنهاد یک معامله – لغو تحریم های اعمال شده علیه پیونگ یانگ را در عوض غیرفعال کردن یک تاسیسات هسته ای قدیمی - داد اما ترامپ آن‌را معامله‌ای بد دانسته و آن را رد کرد.
واشنگتن نیز در هر دو نشست پیشنهادات ضعیفی به پیونگ یانگ می‌داد. سیاستمداران امریکایی پیش از نشست سنگاپور به طور منظم درباره خلع سلاح کامل، قابل تایید و غیر قابل برگشت برنامه هسته ای و موشکی کره شمالی (CVID) صحبت می‌کردند. در نشست هانوی ایالات متحده امریکا پیشنهاد خلع سلاح کامل (FFVD) را مطرح کرد. در واقع امریکا پیشنهاد خلع سلاح یکجانبه را مطرح می‌کرد.
با این حال، در مقابل این امتیاز بزرگ، امریکایی‌ها حاضر به دادن امتیازات ارزشمند به کره شمالی نبودند. واشنگتن امتیازاتی مانند معاهده صلح برای پایان دادن به جنگ دو کره، لغو تحریم‌ها، شناسایی دیپلماتیک، اعطای کمک و تضمین‌های امنیتی مبهم را به پیونگ یانگ می‌داد. درست است این امتیازات برای کره شمالی مهم و با ارزش هستند اما هیچیک ارزش این را ندارند که کره شمالی کلاهک‌ها و موشک های هسته ای خود را فدا کند.
کره شمالی کشوری است که به شدت تحریم شده است به غیر از یک رابطه بسیار فرصت طلبانه با چین، این کشور هیچ متحدی ندارد. برای چنین کشوری، سلاح‌های هسته ای انتخابی استراتژیک و عالی هستند. سلاح هسته ای در واقع امنیت بی نظیر ومطلق حکومت کیم را علیه حمله خارجی فراهم می کند.
به نظر می رسد کیم بر خلاف پدرش، مذاکره کننده‌ای خوب بوده و واقعاً مایل است کره شمالی را از سردی روابط با همسایگان - حداقل اندکی - بیرون آورد. به نظر می رسد او خواهان رابطه باثبات تر با کشورهای منطقه بوده جایی که کره شمالی حداقل تا حدودی به عنوان یک دولت عادی پذیرفته شده است. او قطعاً همه تسلیحات هسته ای و موشک های خود را کنار نخواهد گذاشت و در واقع ممکن است مایل باشد برخی از کلاهک‌ها یا موشک های هسته ای خود را کنار بگذارد.
باید گفت کلاهک‌ها و موشک های هسته ای برای کره شمالی بسیار ارزشمند هستند. آنها امنیت کره شمالی را برای طولانی مدت در برابر بسیاری از مخالفان آن فراهم می‌کنند. همچنین بخش بزرگی از تولید ناخالص داخلی کره شمالی هزینه ساخت این تسلیحات می‌شود و پیونگ یانگ تقریباً پنجاه سال به دنبال تولید آنها بوده است.
بنابراین، کره شمالی حتی تعدادی از آنها را بدون گرفتن امتیازی جدی و با ارزش از امریکا کنار نخواهد گذاشت. چنین امتیازاتی می‌تواند شامل موارد زیر باشد: پایان دادن به اتحاد ایالات متحده امریکا با کره جنوبی؛ خروج نیروهای ایالات متحده امریکا از کره جنوبی؛ خروج نیروی هوایی و یا نیروی دریایی ایالات متحده امریکا از کره جنوبی؛ لغو تحریم‌ها و اعطا کمک‌های مالی عظیم به پیونگ یانگ، عادی سازی کامل روابط با کره جنوبی، امریکا و ژاپن، کاهش تعداد نیروها و قابلیت‌های ارتش کره جنوبی.
همه این امتیازات مهم هستند اما ایالات متحده امریکا نمی خواهد آنها را به کره شمالی اعطاء کند. واشنگتن اینگونه امتیازات را مورد بحث قرار نمی‌دهد و در عوض، سیاستگذاران آمریکایی بارها خواستار خلع سلاح هسته ای و موشکی کره شمالی شده‌اند و منطقی است که کره شمالی آنها را رد کند. در بهترین حالت، امریکا مایل به اضافه کردن برخی از صحبت‌های مبهم درباره مدرنیزه شدن کره شمالی یا تضمین‌های امنیتی ایالات متحده است. اما کره شمالی‌ها احمق نیستند. آنها امتیاز با ارزشی مانند سلاح هسته ای را بدون وعده‌ای جدی، ملموس و ارزشمند واگذار نمی‌کنند.
سوالات مهمی اکنون مطرح می‌شود از جمله اینکه آیا ارزش دارد امریکا نیروی هوایی خود را از کره جنوبی در ازاء بیست کلاهک هسته ای کره شمالی خارج کند؟ اگر کره شمالی ۸۰ درصد موشک های خود را در عوض بسته شدن تمام پایگاه‌های ایالات متحده در کره جنوبی تسلیم کنند، آیا این یک معامله خوب خواهد بود؟ آیا بهتر است امریکا کلاهک های هسته ای کره شمالی را از آنها بخرد؟ این معاملات خوب هستند یا وضعیت موجود بهتر است؟
اینکه هیچکس حتی در مورد این نوع مبادلات عمیق در ایالات متحده امریکا صحبت نمی‌کند نشان می‌دهد که واشنگتن جدی نیست. در عوض، سیاستگذاران امریکایی فقط می‌خواهند کره شمالی سلاح‌های خود را تحویل دهد. مطمئناً کره شمالی نخواهد پذیرفت و مذاکرات همچنان به بن بست می رسد. پانزده ماه مذاکره پیشرفتی نداشته است زیرا امریکایی‌ها خواهان ارائه امتیازات با ارزش به کره شمالی نیستند. در مقابل کره شمالی نیز هیچ امتیازی به امریکا نمی‌دهد و همچنان پیونگ یانگ و واشنگتن در نقطه شروع ایستاده‌اند.