صدام در سالهاي حكومت خود بارها دچار اشتباهات فاحش شد

به گزارش خبرگزاري مهر، اين روزنامه افزود : صدام همواره درصدد بوده است كه تملق كشورهاي عرب را بگويد و توجه آنان را به خود جلب كند. وي با مصر، سوريه و بسياري كشورهاي غربي ديگر روابط متعادلي را حفظ كرد و در سال هاي 1980 توانست چهره اي مصمم در ميان اعراب از خود نشان دهد.
به نوشته ديلي ميرور، صدام زندگي سياسي خود را بدون داشتن تحصيلات رسمي آغاز كرد. حزب بعث در سال ها 1950 حزب كوچكي بود كه بيشتر اعضاي آن از شهر تكريت بودند. البته در سال هاي 1950 و 1960 حزب حاكم در عراق احزاب كمونيستي بودند. در واقع سياست عرب دوستي صدام نيز از همان ابتدا از عضويت در حزب بعث آغاز شد كه اتحاد قابل توجهي را با دولت هاي عرب از خود نشان مي داد. "عبدالكريم قاسم" قدرتمند ترين مرد نظامي عراق كه پس از نابساماني هاي اواسط دهه 1950 به حكومت رسيد، روابط عميقي با حزب كمونيست داشت. حزب بعث عليرغم اينكه حزبي مردمي بود تنفر قابل ملاحظه اي از حزب كمونيست داشت.  حزب بعث در سوريه نيز در آن زمان تا حدي قدرت را در دست داشتند.
اين روزنامه در ادامه آورده است: در سال 1959 زماني كه صدام تلاش هاي زيادي در حكومت قاسم صورت د اد، داراي شهرت گشت. صدام در حملات آن زمان زخمي شد. اما توانست بگريزد و را ه مصر را در پيش بگيرد كه در آن زمان "ناصر" رياست جمهوري مصر را به عهده داشت و صدام در پناه وي ماند. گزارشاتي نيز وجود دارد كه طبق آنها صدام در آن زمان اطلاعاتي را به آژانس اطلاعات مركزي آمريكا (CIA ) ارائه كرده است. آمريكا در آن زمان جنگ هاي سرد، حزب بعث را به قاسم و كمونيست ها ترجيح مي داد.
در ادامه اين گزارش آمده است كه حزب بعث به مخالفت با كمونيست ها ادامه داد و بسياري از تاريخ نويسان عراقي معتقدند كه در دهه 1960، حزب بعث توانست دو موفقيت نظامي برضد كمونيست ها به دست آورد كه منجر شد قاسم در سال 1963 قدرت را از دست بدهد. كمي پس از آن صدام توانسته بود رهبري حزب بعث را به دست آورد. در سال 1964زماني كه از تبعيد خود در قاهره بازگشت، موقعيت بسيار خوبي در حزب بعث داشت. رژيم نظامي جديد به رهبري " عبدالسلام آرف" خيلي زود در برابر بعثي ها از پا در آمد كه در جريان آن صدام دستگير شد و دو سال را در زندان به سر برد كه البته توانست از زندان بگريزد.
ديلي ميرور در ادامه آورده است: حزب بعث در سال 1968 توانست قدرت را به دست آورد كه صدام اصلي ترين عامل اين پيروزي براي حزب بعث بود. وي با مخالفان خود رفتار بسيار قاطعانه اي را در پيش گرفت. "حسن البكر" دايي صدام حسين رييس جمهور بعدي عراق شد و خواهرزاده خود را به عنوان دست راست خود در همه امور استفاده كرد.
به نوشته اين روزنامه بسياري از مورخين و ديده بانان عراق باور دارند كه از آن زمان صدام روز به روز بيشتر اوضاع عراق را در دست گرفت و در حالي كه حزب بعث را تقويت مي كرد حزب كمونيست را هرچه بيشتر از قدرت دور مي كرد. وي توانست جايزه رواج سواد را از يونسكو دريافت كند، نفت را ملي سازد و غرب را از دشمني با عراق بازدارد. در آن زمان در آمد ناشي از نفت سبب شد كه اقتصاد كشور عراق رونق يابد و دينارعراقي به يكي از پولهاي با ارزش درجهان تبديل شود. غرب نيز به همراه متحدين خود كه شاه ايران يكي از اصلي ترين آنان بود، سعي كرد با تحريك كردها درشمال عراق رژيم حاكم وقت را از قدرت دور كند. اما صدام توانست با فائق آمدن بر كردها درسال1979 به قدرت برسد. تقريبا از همان اوايل رياست جمهوري صدام، عراق وارد دوره  اي از جنگ هاي پي درپي شد.
اين روزنامه سريلانكايي نوشت: تحليل گران همگي متفق القول هستند كه بزرگترين اشتباه صدام در سالهاي حكومت خود، به راه اندازي جنگ با ايران پس از سقوط شاه اين كشور بود. يك ديپلمات ارشد هندي كه سالها در منطقه به سر برده، معتقد است كه جمهوري اسلامي ايران نيز تا حدي در اين جنگ عامل موثري بود زيرا حكومت(امام) خميني در آن زمان مدام درصدد پشتياني از شيعيان عراق بر مي آمد. اما مسئله اصلي و روشن تر از روز آن است كه صدام براي جنگ با ايران از سوي آمريكا و برخي كشورهاي خليج فارس از جمله عربستان سعودي و كويت ترغيب و تشويق شد. زيرا اين كشورها به وضوح از تشكيل دولتي اسلامي در اين منطقه هراس داشتند.
اين روزنامه در ادامه نوشت: جنگ هشت ساله عراق با ايران سبب شد اين كشور اقتصاد ناپايداري پيدا كرده و ميليون ها تن از جوانان خودرا نيز از دست بدهد. درهمان زمان جنگ بود كه از گازسمي در حلبچه استفاده شد و صدام هرگز براي اين حمله به غيرنظاميان كرد از آنان عذرخواهي نكرد.
ديلي ميرور در ادامه به جنگ عراق و كويت اشاره كرد و نوشت: اين بار نيز صدام حسين آشكارا توسط آمريكا فريب خورد و ارتش خود را به كويت فرستاد . زيرا آمريكا منافع خود را با كويت در يك راستا نمي ديد. صدام مي توانست 11 ساعت پس از شروع جنگ سربازان خود را از كويت بيرون بكشد. فيدل كاسترو رهبر كوبا در نامه اي از وي خواست كه اين كار را انجام دهد اما صدام امتناع كرد و به كاسترو گفت كه اين تنها راهي است كه مي توان توجه آمريكا به عراق را زنده نگهداشت. پس از جنگ با كويت عراق در شرايط تاسف باري از لحاظ اقتصادي و سياسي قرار داشت و جامعه بين الملل نيز اقبالي به صدام نداشتند.
ديلي ميرر در پايان آورده است: صدام حسين عليرغم اينكه تصور مي كرد حاكمي هوشمند است بارها و بارها فريب آمريكا را خورد و منافع كشور خود را فروخت.