خبرگزاری مهر - گروه ورزشی: بی شک نوزدهمین دوره رقابت های لیگ برتر می تواند یکی از پرچالش ترین مسابقات چند فصل اخیر باشد. فارغ از اینکه تیم های مدعی تمام توان خود را به کار بسته اند تا با تغییرات روی نیمکت یا لیست بازیکنانشان به آمادگی برسند و لیگ را با قدرت شروع کنند، با چالشی کاملا قابل پیش‌بینی در حوزه فرهنگ فوتبالی روبرو شدیم.
فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ فوتبال ایران با شعار تامین امنیت ورزشگاه ها برای تماشاگران فوتبالی تصمیم به تاخیر در شروع رقابت های لیگ برتر گرفته است.
تعویقی که کمترین منتقد را داشته است چونکه اساس تصمیم گیری برای تجهیز ایمنی ورزشگاه ها نه تنها نقدی ندارد بلکه هزاران آفرین برای دست اندرکاران این امر دارد تا با هر بهانه ای تصمیم به چنین کاری گرفته اند.
تامین امنیت ورزشگاه ها و تجهیز استادیوم هایی که رقابت های فوتبالی برگزار می شود می تواند هر خانواده ای را ترغیب به حضور فرزندانش در استادیوم کند و هوادارنماها را نیز با توجه به نصب دوربین های تشخیص چهره، دچار استرس کرده و اجازه تخلف به وی ندهد.
فدراسیون فوتبال در حالی برای ایجاد تاخیر در رقابت های لیگ برتر با هدف ایجاد امنیت بر سینه خود مفتخرانه می کوبد که بر هیچ کس پوشیده نیست اگر تصمیم گیری سیاستمداران رده بالا برای تجهیز ورزشگاه ها نبود آنها باز هم با همان روش و متد لیگ را شروع می کردند.
لیگ برتری که نیامده با جنجالی جدید روبرو شد. چالشی جدید که این بار هم رنگ زمخت بی فرهنگی دارد.
چهره هایی که با تلویزیون جان گرفته اند بی آنکه بدانند کری خوانی آداب و رسوم خاص خود را دارد دهانشان را باز کرده و هر آنچه برای تحقیر هویت رقیب خود دارند می گویند.
مجری رسانه ملی هنوز نمی داند طرفداری از تیم محبوب مقابل دوربین و پشت صحنه با یکدیگر فرق می کند. جمله هایی را مقابل چشم میلیون ها هوادار رقیب بیان می کند و آن را کری می خواند که فراموش می کند واژه هایش فراتر از توهین است و در کلامش بی ادبی نهفته است.
آن طرف تر فضای مجازی تبدیل به جولانگاه فردی می شود که اوج هنرش تقلید صداهاست تا شناسنامه یک تیم را که به طور مختصر در لوگوی آن باشگاه گنجانده شده است به تمسخر بگیرد.
رفتارهایی که خیلی زود باعث واکنش هواداران دو تیم پرطرفدار پایتخت شد تا آنها قبل از شروع لیگ برتر نوزدهم تمرین توهین را در فضای مجازی داشته باشند تا با گلوهای آتشین منتظر شروع لیگ برتر باشند.
بوی مشمئزکننده بی فرهنگی زودتر از بوی بی ادبی بازیکن و مربی به داور به مشاممان رسید تا بار دیگر طبل توخالی پسوند باشگاه ها چشم‌مان را بزند. فرهنگی که مدعی آن هستیم اما با کوچکترین تلنگری، بی فرهنگی اش را می چشیم.
بدون شک اگر فکر اساسی برای این قبیل مسائل نشود لیگ برتر نوزدهم آبستن حوادث جدی در بخش فرهنگی ورزشگاه ها خواهد بود.