مجله مهر: یکی از پرسش‌هایی که شاید شما هم با آن برخورد کرده باشید این سوال باشد که امام حسین (علیه السلام) چرا با وجود آگاهی به اینکه در کربلا به همراه ۷۲ تن از یارانش به شهادت خواهد رسید همچنان زنان و کودکان را با خود همراه کرد؟
یکی از محکم‌ترین پاسخ‌هایی که در جواب به این سوال مطرح می‌کنند این است که قیام عاشورا نه فقط مختص مردمان سال ۶۱ هجری که واقعه‌ای است برای تمام تاریخ، برای همین وقتی مردم کوفه امام حسین (علیه السلام) را برای حاکمیت به این دیار دعوت کردند، حکومت داری نیازمند اقامتی طولانی در کوفه بود که حضور زنان و فرزندان سیدالشهدا را می‌طلبید. برای همین اگر امام آنها را با خود همراه نمی‌کرد شاید تاریخ دچار تحریف می‌شد و عده‌ای در قضاوت قیام عاشورا این ادعا را مطرح می‌کردند که امام حسین (علیه السلام) از همان اول قصد جنگ داشته؛ چون از همان ابتدا بدون زنان و فرزندانش به سمت کوفه راهی شده است.
از طرفی دیگر بسیاری بر این باورند که اسارت و شهادت زنان و کودکان در قیام کربلا حجتی بر حقانیت و مظلومیت سیدالشهدا برابر ظلم سپاه یزید بود. چنانچه که آنان حتی به طفل شش ماهه اباعبدالله (علیه السلام) هم رحمی نکردند و او را به شهادت رساندند.
شما هم احتمالاً جمله «کربلا در کربلا می‌ماند اگر زینب نبود» را زیاد شنیده‌اید. رسالت زنان کربلا نقل و تعریف این واقعه برای کسانی بود که عاشورا را به چشم خود ندیده‌اند. به همین خاطر اگر خاندان پیامبر به اسارت برده نمی‌شدند و از کربلا به شام نمی‌رفتند با شهادت مردان عاشورا همه اتفاقات کربلا درهمان سرزمین برای همیشه دفن می‌شد و شاید دیگر هیچ کسی در تاریخ از حقانیت قیام امام حسین (علیه السلام) خبر نداشت. نمونه بارز این اتفاق خطبه‌های پرشور و محکم حضرت زینب (سلام الله علیها) بود، آن هم برای مردمانی مثل مردم شام که از دین چیزی جز اسلام تحریف شده معاویه و یزید را ندیده بودند؛ کسانی که هنگام ورود اسرا شهر را آذین بستند و پایکوبی به راه انداختند اما بعد از شنیدن حادثه کربلا با چشمان اشکبار و پشیمان زنان و فرزندان امام حسین (علیه السلام) را بدرقه کردند. روایتی که نقل قول آن از زبان زنان حادثه کربلا منجر به فروپاشی حکومت یزید شد.