خبرگزاری مهر- گروه استانها: تاسوعا روزی است که امام حسین(ع) و یارانش در محاصره نیروهای کوفه قرار گرفتند. روزی که آب را به روی اهل‌بیت(ع) بستند و عصر آن روز عمر بن سعد با دستوری که از ابن زیاد دریافت کرد، آماده جنگ با امام حسین(ع) شد؛ اما به فرمان امام آن شب را مهلت خواستند تا به عبادت و راز و نیاز بپردازند؛ این روز به دلیل این که بر اهل‌بیت(ع) سخت گذشت و شاید یکی از روزهای بسیار سخت و مصیبت بر خاندان پیامبر(ص) بود، تاسوعای حسینی(ع) نام گرفت.
امام صادق(ع) فرمود: تاسوعا روزی است که حضرت سیدالشهدا(ع) و اصحاب او در کربلا محاصره شدند و سپاه شامیان علیه آنان گرد آمد. ابن زیاد و عمر سعد از فراهم آمدن آن‌همه سوار خوشحال شدند و آن روز، حسین(ع) و یارانش را ناتوان شمردند و یقین کردند دیگر برای او یاوری نخواهد آمد.
در بحارالانوار آمده که حضور حضرت عباس(ع) در سپاه امام حسین(ع) برای دشمنان اهل‌بیت بسیار سنگین و زجرآور بود. به همین خاطر در روز تاسوعا، شمر ملعون برای حضرت عباس(ع) و برادرانش امان‌نامه آورد و گفت شما خود را به خاطر حسین(ع) به کشتن ندهید؛ حضرت عباس(ع) نیز با صدای بلند فرمود: «لعنت خدا بر تو و امیر تو و بر امان تو باد؛ ما را امان می‌دهید در حالی که پسر رسول خدا(ص) را امان نباشد» و در واقع این مهم و نپذیرفتن امان‌نامه از سوی حضرت عباس(ع) نشان‌دهنده تبعیت ایشان از امام زمان خود یعنی ابا عبدالله الحسین(ع) است.
به عقیده علمای شیعه و اندیشمندان اسلامی پس از رسول اکرم(ص) و معصومین، حضرت ابوالفضل العباس(ع) یکی از عالم‌ترین، فقیه‌ترین، عارف‌ترین، فرزانه‌ترین و شجاع‌ترین افرادی است که تاریخ اسلام بلکه تاریخ جهان به خود دیده است؛ نگاه و برخورد ایشان با امام حسین(ع) فقط صرف ارتباط برادرانه نبوده است، بلکه او با نگاه امام زمان و ولی خود با ایشان برخورد می‌کردند. در تمام مراحل زندگی نهایت احسان و ادب را در حق برادر خود رعایت می‌کردند و همیشه در اندیشه حمایت و دفاع از امام زمان خویش و یاری سیدالشهدا(ع) بودند.
ارزش تبعیت از ولایت، توسط علما برای مردم تبیین شود
عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی در گفت‌وگو با خبرنگار مهر، اظهار کرد: حضرت عباس(ع) حفاظت و حراست از امام حسین(ع)، اطرافیان و خانواده سیدالشهدا(ع) را بر عهده داشتند و این مسئولیت را به بهترین نحو انجام دادند.
شریف لک زایی، با اشاره به فضای بداخلاقی دوران امام حسین(ع) که توسط حکومت بنی‌امیه ایجاد و ترویج شده بود، ادامه داد: یکی از مهم‌ترین نکات برجسته در مورد حضرت عباس(ع)، پاسداشت و پاسداری از فضای معنوی، فرهنگی و اخلاقی جامعه اسلامی بود که قیام امام حسین(ع) نیز به دنبال این مهم بود.
ارزش تبعیت از ولایت، توسط علما و نخبگان برای مردم تبیین شود تا در ذهن و ضمیر ما نهادینه شود
وی افزود: حضرت عباس(ع) نیز در جهت‌گیری الهی و معنوی اقدام امام حسین(ع) گام برداشتند و با هدایت‌پذیری خود رنگ و معنای ویژه‌ای به این حرکت بخشیدند که در تاریخ نیز یک الگوی واقعی در طاعت پذیری از معصوم و امام عصر خودش است.
عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی عنوان کرد: حضرت عباس(ع) در زمینه ولایت مداری یک شاخص و الگو برای جامعه امروز ما است.
وی در ادامه افزود: ارزش تبعیت از ولایت، توسط علما و نخبگان جامعه برای مردم تبیین شود تا در ذهن و ضمیر ما نهادینه شود و این آموزه را برای خودمان یک ملکه کرده و عمل‌کننده به این ارزش باشیم.
دفاع از عقیده و مکتب اسلام
یکی دیگر از اعضای هیئت‌علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی نیز در گفت‌وگو با خبرنگار مهر، با اشاره به خلأ اطلاعاتی در مورد زندگی حضرت عباس(ع)، اظهار داشت: از زندگی ایشان تا قبل از حادثه کربلا اطلاعات چندانی در دسترس نیست و بیشتر آگاهی ما در مورد حضرت ابوالفضل(ع) به ماجرای کربلا و عاشورا برمی‌گردد.
حجت‌الاسلام محمد غفوری، ادامه داد: حضرت عباس(ع) یک فرد غیور و شجاع در دفاع از ولایت بودند و از عقیده و مکتب خویش هیچ‌گاه دست برنداشت.
بیشتر آگاهی ما در مورد حضرت ابوالفضل(ع) به ماجرای کربلا و عاشورا برمی‌گردد
وی پیروی از امام زمان خویش را یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های حضرت عباس(ع) دانست و گفت: ایشان همیشه چشمانش را به اشاره‌ها و اوامر امام حسین(ع) دوخته بود.
استاد حوزه علمیه با اشاره به اینکه حضرت عباس(ع) اسوه غیرت دینی و ولایتمداری است، گفت:ما باید غیرت دینی حضرت عباس(ع) را الگوی خویش قرار دهیم و همیشه عقیده و ایمان را بر منافع شخصی خویش مقدم بدانیم.
وی عنوان کرد: هنگامی که امام حسین(ع) به حضرت قمر بنی‌هاشم(ع) امر کردند که آب برای اهل‌بیت(ع) و سپاهیان فراهم کند ایشان با تبعیت محض از ولی خویش پا در رکاب گذاشتند و جانشان را فدا کردند.
حجت‌الاسلام غفوری بیان کرد: حضرت عباس(ع) با وجود اینکه به دنبال آب می‌روند و دستشان قطع می‌شود، اما در مقاتل آورده‌اند که ایشان فرموده‌اند، «قسم به خدا اگر دستان مرا قطع کردید از دین و امام خودم دست نمی‌کشم».