مجله مهر- دهم محرم سال ۶۱ هجری قمری؛ بعد از اینکه عمر سعد همراه سپاهش کشته‌های خود را دفن کردند و از کربلا به کوفه رفتند؛ بدن های قطعه قطعه و خون آلود امام حسین علیه اسلام و اهل بیت و اصحابشان ، روی زمین کربلا ماند تا اینکه در پایان روز دوازدهم محرم ، قوم «بنی اسد» با کمک امام سجاد(علیه‌السلام) شهدا را دفن کردند.
در این پادکست رادیومهر از رسم بنی اسدی صحبت می کنیم. صدها سالها بعد، همین مراسم نقطه شروع انقلاب اسلامی ما بود.
شیخ مفید در کتاب ارشاد می‌نویسد:
«از آنجایی که قوم بنی اسد اهل روستایی در نزدیکی کربلا بودند و در میدان نبرد شرکت نداشتند، نمی توانستند بدون راهنمایی کسی که از همه آن شهیدان و پیکر و لباسشان شناخت کامل داشته باشد آنان را شناسایی و دفن کنند. شهدای کربلا به‌جز حضرت علی اصغر که خود امام حسین (علیه‌السلام) او را دفن نمود و حر بن ریاحی که نزدیکانش مانع بریدن سر از پیکرش شدند، هیچ کدام سر در پیکر نداشتند و این اتفاق، کار شناسایی شهدای کربلا را غیر ممکن می‌ساخت و بنا بر نظر شیعه، دفن امام را جز امامی مانند خودش بر عهده نمی‌گیرد. اینگونه برداشت می‌شود که امام سجاد که آن روزها در اسارت بود، با بهره‌گیری از امدادهای غیبی به دشت کربلا آمدند و بدنهای شهداء را بعد از سه روز، به کمک مردان طایفه بنی اسد که با اصرار زنانشان به سوی دشت کربلا آمده بودند دفن می کنند.»
سِبط بن جوزی می‌نویسد: (هنگام دفن امام) مشاهده کردند که آثار سیاهی بر پشت امام (علیه‌السلام) هست؛ از علت آن پرسیدند، گفته شد. (علت این سیاهی آن است که) حضرت، شب‌ها بر پشتش طعام برای فقرای مدینه حمل می‌کرد."
در بعضی گزارش‌های تاریخی اینطور آمده که موقع دفن، بدن مطهر امام (علیه‌السلام) را روی بوریا گذاشتند، طوری که وقتی ابراهیم دیزج در عصر متوکل، مامور ویران کردن قبر امام حسین (علیه‌السّلام) می‌شود، زمان نبش قبر، بوریای تازه‌ای می‌بیند که بدن مطهر امام (علیه‌السلام) روی آن قرار گرفه است. دلیل آن را اینطور نوشتند که گویا بدن مطهر امام (علیه‌السّلام) بعد از تحمل آن همه تیر، نیزه و ضربهٔ شمشیر و در نهایت، لگدمال شدن توسط اسب های لشکر عمر سعد، به صورت عادی، قابل حمل و دفن نبوده است.
از آن زمان «بوریا» (حصیری که با نی شکافته بافته می شود) همیشه بخشی از روضه های آیینی ما بوده‌است:
دهاتیان به تو نزدیک تر ز ما هستند
همیشه مسجد ده چند بوریا دارد
میان نیشکر و خیزران تفاوت نیست
که خیزران ز لبت شهد پر بها دارد
عمادالدین طبری می‌گوید: بنی اسد بر قبایل عرب افتخار می‌کردند که ما بر حسین نماز خواندیم و او و یارانش را به خاک سپردیم.
حالا پانصد سال است که مردم شهر مذهبی پیشوای ورامین این مراسم را برگزار می کنند. یعنی برای همراهی با طایفه بنی‌اسد در دفن پیکرهای شهدای کربلا، ظهر روز دوازدهم محرم وارد آستان حضرت جعفربن موسی الکاظم(علیه‌السلام) میشوند. امامزاده جعفر(علیه‌السلام) در شهرستان پیشوا، یکی از برادرهای تنی امام رضا(علیه‌السلام) است.
در این مراسم که به ثبت آثار معنوی شهرستان پیشوا هم رسیده، عده‌ای از ازمردم در قالب دسته‌های سینه زنی در حالی که لباس های سنتی پوشیده‌اند وارد صحن مطهر میشوند؛ در یک مراسم نمادین، پیکر شهدای دشت کربلا را برمیدارند و به صحن مطهر امامزاده جعفر(علیه‌السلام) برمی گردانند.
جالب است که حتی قیام مشهور مردم شهرستان پیشوای ورامین در ۱۵ خرداد سال ۱۳۴۲ از همین مراسم و از صحن امامزاده جعفر (علیه‌السلام) شروع شد. مردم در مراسم بنی اسد سال ۴۲ که با ۱۵ خرداد همزمان شده بود، با شنیدن خبر دستگیری امام خمینی (ره) کفن پوشیدند و پای پیاده به سمت تهران حرکت کرد. در این پادکست رادیومهر روایت حاج تقی علایی را میشنوید؛ از پیرغلامان پیشوا و از چهره های مهم این قیام.