به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از هالیوود ریپورتر، کهنه‌کارهای هالیوود در فیلم‌های ۲۰۱۹ جلوه‌های دیگری از استعدادهایشان را بروز داند و در عین حال تازه‌کارها نیز در بازی‌هایی که ارایه کردند، خوش درخشیدند.
هرچند نام بردن از همه این هنرنمایی‌ها ممکن نیست، اما فهرست زیر نشان دهنده بهترین بازیگران سال از نظر منتقدان هالیوود ریپورتر شامل جون فروش، شری لیندن، تاد مک‌کارتی و دیوید رونی است.
آنتونیو باندراس در «درد و افتخار»
باندراس که اینجا نقش شخصیت جایگزین پدرو آلمودوار را ایفا می‌کند، به طور نابودکننده‌ای خوب است و در تک تک صحنه‌های ظریفی که شخصیتش سعی دارد راهش را در میان برخورد مزمن درد فیزیکی، رکود هنری، اعتیاد به دارو و مواد و افول رمانتیک پیدا کند، دوستی این دو نفر آشکار است. این احساسی‌ترین نقش‌آفرینی مسیر حرفه‌ای طولانی باندراس است.
تیموتی شالامه در «زنان کوچک»
نقش‌آفرینی‌های عمیق شالامه طی ۲ سال اخیر او را در جایگاهی نادر قرار می‌دهند: حرکت ظریف او بین پیچیدگی احساسی، غیرقابل پیش‌بینی بودن و ظرافت فیزیکی آدم را یاد مونتگمری کلیفت چهره بزرگ سینما می‌اندازد.
آدام درایور و اسکارلت جوهانسون در «داستان ازدواج»
به عنوان زوج مرکز این شاهکار نوآ باومباخ، این دو ستاره عمیق‌ترین، زنده‌ترین و دقیق‌ترین نقش‌آفرینی‌های مسیر حرفه‌ای کاری خود را به نمایش گذاشتند. خیلی نقش‌آفرینی‌ها قلب آدم را می‌شکنند، این‌ها هم همین کار را می‌کنند و بعد آن را سر هم می‌کنند.
جنیفر لوپز در «شیادان»
بازی لوپز را باید کلاس درسی در جذبه ستاره سینما بودن و چیزی فراتر از آن خواند. لوپز به این شخصیت که وحشی و خودخواه است گرمایی دل‌انگیز می‌دهد. این نقش‌آفرینی به ما نشان می‌دهد که احساسات صادقانه می‌توانند در کنار غریزه‌های بدون صداقت وجود داشته باشند و افراد چنان پیچیده هستند که همیشه با منطق جور در نمی‌آید.
جورج مک‌کی در «۱۹۱۷»
داستان‌سرایی بصری بخشی حیاتی برای این درام جنگ جهانی اول هیجان‌انگیز است اما اثر احساسی آن از طریق نقش‌آفرینی اغلب بی‌کلام مک‌کی منتقل می‌شود. شخصیت او بارها با مرگ مواجه می‌شود و بعضی مواقع فقط از روی شانس از آن اجتناب می‌کند.
ادی مورفی در «دولومایت نام من است»
تعجبی ندارد که مورفی مهارت کمدی لازم برای ایفای نقش این شخصیت کارآفرین غیرقابل توقف را دارد. اما نقش‌آفرینی او در عین حال درون‌نگر هم هست، حتی بیشتر از خود فیلم، و وزن کامل خود را پشت خنده‌ها می‌گذارد.
لوپیتا نیونگو در «ما»
شاید خیره‌کننده‌ترین عنصر نگران‌کننده این فیلم ترسناک جوردن پیل نقش‌آفرینی دوگانه نیونگو به عنوان هم زن و همسری آرام و مادری که سخت کار کرده تا درد دوران کودکی خود را کنار بگذارد، باشد. دوقلوی انتقام‌جوی همین زن از سایه‌ها بیرون می‌آید تا چیزی که به او تعلق دارد را بگیرد.
جو پشی در «ایرلندی»
همانطور که یکی از شخصیت‌ها در فیلم مارتین اسکورسیزی می‌گوید، «اگر فقط به طرف نگاه کنی نمی‌فهمی اما تمام جاده‌ها به راسل ختم می‌شوند». پشی نقش شخصیت راسل را با کنترل خیره‌کننده ایفا کرده و این بهترین بازگشت سینمایی از بازنشستگی در دوران معاصر است.
خواکین فینیکس در «جوکر»
فینیکس که یک سنگینی غیرمنتظره و همچنین فرم فیزیکی خارق‌العاده‌ای به دشمن خندان بتمن بخشیده، حرکت دردناک جوکر از یک فرد بی‌اثر جدامانده تا دیوانه‌ای با پیروان بسیار را به زیبایی به تصویر می‌کشد.
برد پیت در «روزی روزگاری در هالیوود»
از همان ثانیه اولی که پیت در این فیلم ظاهر می‌شود مخاطب را حامی خود می‌کند و تا آخر فیلم نقش این شخصیت تنهای با اعتماد به نفس بالا و به شدت جذاب را به شیوه‌ای ایفا می‌کند که نمایانگر قدرت ستاره‌ای با ولتاژ بسیار بالاست. هیچ کس امسال لذت لحظه به لحظه بهتری را روی پرده‌های سینما به تصویر نکشید.
دیگر بازیگرانی که این منتقدان از آنها نام برده‌اند شامل آوکوافینا در «وداع»، پی‌یر دولادونشا و ونسان لاکوست در «فرشته متاسف»، کارول دوآرته و جولیا استاکلر در «زندگی نامریی»، کریس گالوست و لولو اسپنسر در «به من آزادی بده»، نورا حمزوی در «غیرداستانی»، تام مرسیه در «مترادف‌ها»، نائومی مرلانت و آدل هائنل در «پرتره بانو در آتش»، مری کی پلیس در «دایان»، تیلور راسل در «امواج»، آفری وودارد در «کلمنسی» بوده‌اند.