حسین نژادموسی کارگردان مستند «گلشهر» که این روزها با محوریت بیماری کرونا در دست تولید است در گفتگو با خبرنگار مهر درباره این اثر گفت: با شیوع ویروس کرونا در ایران بخشی از مهاجران افغانستانی که ساکن محله گلشهر مشهد هستند، تصمیم گرفتند یک سری فعالیت‌های سلامت محور را در قالب پایگاه بسیج شهدای فاطمیون در منطقه گلشهر انجام دهند این فعالیت‌ها از قبیل دوخت ماسک، ضدعفونی کردن محله، غربالگری مردم و… است. به این شکل که این افراد به محل‌های مختلف می‌روند و با مراجعه به درب خانه‌ها با دستگاه تب سنج، تب مردم را می‌گیرند و یک سری سوالات می‌پرسند البته این کار با همکاری و هماهنگی مرکز بهداشت محل و زیر نظر بسیج انجام می‌شود. ضمن اینکه این مهاجران یک سری بسته‌های ارزاق بین خانواده‌های مستضعف نیز پخش می‌کنند.
وی افزود: استفاده از ظرفیت اهالی محل، خیرین و کسانی که خیاطی بلد بودند یا چرخ خیاطی داشتند از دیگر کارهای آنها بود به این شکل که کارگاهی در مسجد دایر کردند و مشغول به دوخت ماسک شدند. این را هم باید عنوان کنم که در جمع این مهاجران کسانی بودند که در جنگ سوریه حضور داشتند. همچنین طلبه معلم و کارگر نیز در این جمع دیده می‌شود. فرزندان و همسران شهدای لشگر فاطمیون هم در این کارگاه حضور دارند.
روایت مبارزه یک رزمنده با «کرونا»
این کارگردان با اشاره به اینکه تدوین «گلشهر» به پایان رسیده و در مرحله اصلاح رنگ است، بیان کرد: سوژه «گلشهر» شخصی به نام سیداسدالله سعادتی است که قبلاً رزمنده فاطمیون بوده و الان مبارز عرصه کروناست. یعنی این فیلم روایتی است از مبارزه رزمنده فاطمیون با ویروس کرونا.
نژادموسی اظهار کرد: متأسفانه نگاه برخی از ایرانی‌ها نسبت به برادران افغانستانی یا به تعبیری این هموطنان برون‌مرزی ما، منصفانه و درست نیست و نیاز است این نگاه ترمیم شود. شوربختانه در این سال‌ها، رسانه‌ها به این نگاه غلط دامن زده‌اند برای مثال در سینما و تلویزیون دیده‌ایم که چگونه با این مساله برخورد شده است از همین رو چیزی که باعث شد ما این مستند را بسازیم اصلاح این نگاه و طرز تفکر اشتباه بود.
وی افزود: اصلاً گر به تاریخ مراجعه کنیم می‌بینیم که مهاجران افغانستانی در زمان دفاع مقدس چه رشادت‌هایی از خود نشان داده‌اند حتی در تاریخ نزدیک‌تر یعنی در جنگ سوریه دیدیم که این برادران جان بر کف در میدان بودند و جنگیدند. همین مساله خودش نشانگر حس نوع‌دوستی و ایران‌دوستی این افراد است. جنگیدن برای یک کشور دیگر و مبارزه در خارج از ایران برای ایران نشان می‌دهد که ما باید در یک سری برخوردها و نگاه‌ها نسبت به مهاجران تجدیدنظر کنیم و این امر جز کار رسانه‌ای و ترمیم این نگاه اشتباه ممکن نیست.
وی توضیح داد: در این زمینه تضادی وجود داشت که برای من جذاب بود، یعنی کسانی که در کشور ادعای وطن‌پرستی دارند در این ایام شروع به شایعه‌پراکنی می‌کنند و اینجا نیاز به کار رسانه‌ای قوی است تا جواب این شایعه‌ها داده شود. برای مثال خانواده‌های افغانستانی در شهرک گلشهر که یک محله جنوب شهری محسوب می‌شود زندگی می‌کنند، تمام درآمد آنها از چرخ خیاطی حاصل می‌شود اما آنها چرخ‌هایشان را در این ایام به دوخت ماسک اختصاص می‌دهند، ماسکی که به بیمارستان‌های مشهد اهدا می‌شود. این مهاجران افغانستانی با اینکه ناملایمات را می‌بینند و می‌دانند ماسک‌هایی که می‌دوزند قرار است به دست افرادی برسد که شاید دلخوشی از آنها نداشته باشند، اما با ایمان قوی، اعتقاد و وطن‌دوستی این کار را می‌کنند که این قسمت از ماجرا برای من خیلی جذاب بود از همین رو سعی کردیم به این مساله خوب پرداخته شود.
نژادموسی با بیان اینکه در ساخت این مستند به بیمارستان‌ها سر نزده‌اند و عملاً با بیماران کرونایی سر و کاری نداشته‌اند، اظهار کرد: برای تیم غربالگری که در محله گلشهر به بررسی اوضاع سلامت ساکنان منطقه می‌پردازد، فرقی ندارد که ساکنان آنجا افغانستانی یا ایرانی باشند هرچند غالباً این منطقه افغانستانی‌نشین است اما برخی از ایرانی‌ها نیز ساکن آنجا هستند. ما در حین ضبط متوجه شدیم وقتی گروهی از دوستان افغانستانی به خانه برخی از ایرانی‌ها می‌روند با برخورد بد و بی‌احترامی از طرف آنها مواجه می‌شوند که باعث دلسردی برخی از این تیم غربالگر می‌شود. یعنی یک افغانستانی برای حفظ سلامت یک ایرانی به در خانه او می‌رود اما طرد می‌شود! با اینکه این افغانستانی‌ها هنگام رجوع به خانه‌ها، کارت شناسایی و کارتی که بهداشت برایشان به عنوان تیم سلامت صادر کرده بود، ارائه می‌دادند اما باز هم این برخورد بد با آنها صورت می‌گرفت.
وی در پایان گفت: پزشکان در این ایام همه را به رعایت بهداشت فردی توصیه می‌کنند اما امیدوارم ساخت این مستند گامی در جهت بهبود وضعیت بهداشت روانی جامعه در مواجه با مساله مهاجران افغانستانی هم باشد.