مرتضی آتش‌زمزم کارگردان سینما که این روزها مشغول ساخت مستندی درباره کروناست در گفتگو با خبرنگار مهر درباره این مستند گفت: برای ساخت این مستند که هنوز نامی برای آن انتخاب نکرده‌ام، به سراغ بیمارستان‌ها رفتم و بیشترین کار من مربوط به بخش آی‌سی‌یو یکی از مراکز اصلی درمان در اصفهان بود که ما به سراغ کادر درمان و نیروهای خدمات و مشکلاتی که برای آنها وجود دارد، رفتیم.
کارگردان فیلم سینمایی «مالیخولیا» عنوان کرد: ما فاز اول این مستند را فیلمبرداری کردیم و در نظر داریم دو، سه ماه بعد دوباره به سراغ افرادی که با آنها گفتگو کردیم و تلاش‌هایشان را به تصویر کشیدیم برویم تا ببینیم در چه وضعیتی هستند. در فاز اول با کادر درمان و بیماران، نیروهای خدمات و تمام کسانی که در این بحران فداکارانه تلاش می‌کنند به گفتگو پرداختیم و درباره سختی‌هایشان، ارتباطشان با خانواده و… صحبت کردیم.
تجربه مواجهه با دو گروه در روزهای کرونایی
وی با بیان اینکه هدفش از ساخت این مستند، ثبت این واقعه بود که در حال حاضر به یک مشکل جهانی تبدیل شده است، درباره موارد ویژه این مستند گفت: من ۲ مورد ویژه در حین ساخت این مستند دیدم؛ یکی اینکه گروهی کاملاً فداکارانه در میدان هستند و دیگر اینکه گروهی کم لطفی می‌کنند، خطر را نادیده می‌گیرند و به خود و جامعه آسیب می‌رسانند. این ۲ مورد برای من بسیار ویژه بود. البته همیشه مردم مقصر نیستند چراکه در حال حاضر آنها بلاتکلیف هستند. به نظرم اگر مردم درست توجیه شوند، به توصیه‌ها عمل می‌کنند یعنی در خانه‌ها می‌مانند ولی دولت خودش برنامه مشخصی ندارد و قضیه را جدی نمی‌گیرد یا برنامه دیگری در سر دارد.
بدترین تصویر که ثبت کرده‌ام غربت خانواده فوت شدگان است که حتی نمی‌توانند برای عزیزشان درست مراسم خاکستری و… برگزار کنند و این بسیار دردآور است. شاید بزرگترین مشکل در دوران پساکرونا همین موارد باشد چون در آن هنگام با موجی از افراد افسرده مواجه می‌شویم آتش‌زمزم بیان کرد: در مجموع مردم در این موضوع همراهی خوبی داشته‌اند آن‌هایی هم که رعایت نمی‌کنند سه دسته هستند؛ کسانی که زندگی روزمره‌شان به شغلشان بستگی دارد و مجبورند سرکار بروند، آن‌هایی که مشاغل آزاد دارند مثل رانندگان تاکسی، دست فروشان و… که این افراد مشکل معیشت دارند، گروه دیگر مشاغلی دارند که دولت اقدام به تعطیلی آنها نکرده و به اجبار سرکار می‌روند. بنابراین دولت باید تدبیری برای این‌ها در نظر بگیرد که ایشان آسیب‌پذیرترین قشر جامعه هستند.
وی ادامه داد: گروه سوم اما افراد بی‌خیالی هستند که بی‌توجه به توصیه‌ها تردد غیرضروری دارند. به گروه اول و دوم خرده نمی‌توان گرفت اما گروه سوم کسانی هستند که بدون داشتن تعهد اجتماعی، بیماری را به دیگران منتقل می‌کنند وگرنه کسانی که به اجبار سرکار می‌روند حواسشان به همه چیز هست، به خود و خانواده‌شان فکر می‌کنند و جانب احتیاط را نگه می‌دارند.
این کارگردان با اشاره به فوت شدگان کرونا هم اظهار کرد: بدترین تصویر که ثبت کرده‌ام غربت خانواده فوت شدگان است که حتی نمی‌توانند برای عزیزشان درست مراسم خاکستری و… برگزار کنند و این بسیار دردآور است. شاید بزرگترین مشکل در دوران پساکرونا همین موارد باشد چون در آن هنگام با موجی از افراد افسرده مواجه می‌شویم. خوشبختانه ما مردم با فرهنگی داریم آنها می‌دانند که در چنین شرایط سختی باید جویای احوال یکدیگر شوند و نباید افرادی را که دچار آسیب‌های این چنینی می‌شوند، رها کنند. این در حالی است که طبق پیش‌بینی‌ها، جهان حداقل یک سال با این بیماری درگیر است.
به مستندساز به چشم «دردسر» نگاه می‌کنند!
آتش‌زمزم با بیان اینکه در ابتدا قصد داشت این مستند را در قم بسازد اما نتوانست مجوزهای لازم را اخذ کند، اظهار کرد: اوایل خیلی امنیتی به قضیه کرونا نگاه می‌شد. متأسفانه در کشور ما برخی مسئولان دوربین را یک سلاح می‌دانند و حتی یک مستندساز و فیلمساز رسمی کشور به چشم دردسر نگاه می‌کنند که شاید عیوب را منتشر کنند! در حالی که او فقط قصد ثبت فداکاری‌ها را دارد و اگر هم برای رفع کمبود و عیبی اطلاع رسانی درست شود حتماً به حل مشکل کمک خواهد کرد.
وی افزود: این نگاه به دوربین یک معضل است به همین دلیل کار مستندساز و فیلمساز در ایران سخت است. من به دست اندرکاران وزارت بهداشت و سازمان مدیریت بحران هم گفتم که قصد من ثبت فداکاری‌های همکاران شماست اما متأسفانه با ما همکاری نشد. در نهایت من از طریق یکی از دوستانم در شبکه اصفهان، مجوز ساخت مستند در بیمارستان‌های اصلی این استان را گرفتم.
آتش‌زمزم در پایان بیان کرد: ما در دل این مستند فراخوانی به ۱۰ زبان دنیا منتشر کرده‌ایم و از مردم خواستیم درباره این درد مشترک صحبت کنند چون در حال حاضر این بیماری باعث نزدیکی همه کشورها درباره یک موضوع واحد شده است. برای مثال همان مشکلی که در بیمارستان خورشید اصفهان هست در بیمارستان میلان ایتالیا هم وجود دارد. بنابراین می‌توانیم این درد مشترک را با زبان مشترک بیان کنیم. ما این ویدئوها را در این مستند می‌گنجانیم. این را هم باید عنوان کنم که ویدئوهای زیادی در این حوزه به دست ما رسیده از هند گرفته تا چین، انگلیس و ایتالیا که درباره این موضوع با ما احساساتشان را به اشتراک گذاشته اند.