علی شمس نویسنده، مترجم و کارگردان تئاتر درباره وضعیت تئاتر در روزهای پساکرونا به خبرنگار مهر گفت: معتقدم در تنها روزهای پساکرونا تئاتر ما قرار نیست با بحران روبرو شود چون در حال حاضر هم در بحران به سر می‌برد و این بحران دامنه‌ای دارد که ما در آن زیست می‌کنیم. متأسفانه آینده نومیدانه و تاری مقابل تئاتر وجود دارد.
شمس ادامه داد: حداقل در چندماه آینده اصلاً تئاتری نخواهیم داشت و در صورت عبور از بحران کرونا نیز با فقر شدیدی در بدنه تئاتر روبرو هستیم و اساساً اهالی تئاتر به دلیل انباشت بدهی، عوض کردن شغل و مشکلات دیگر با مشکلات عدیده‌ای دست و پنجه نرم می‌کنند.
وی ادامه داد: تئاتر پیش از این هم یک حرفه بیمار و رنجور بود و در حال حاضر هم مانند یک بیمار مبتلا به سرطان است که کرونا هم گرفته باشد و نجاتش تنها به واسطه تزریق یک بودجه کلان بالادستی امکان‌پذیر است که با توجه به بی پولی دولت و وضعیت نامناسب اقتصاد ایران، نباید همچین توقعی را در مخیله‌مان داشته باشیم.
این کارگردان جوان افزود: تعطیل شدن سالن‌های خصوصی، کوچک شدن چرخه اقتصاد تئاتر و موارد بی شمار دیگر بر لاغر شدن و کوچک شدن تئاتر تأثیر می‌گذارد و تصور می‌کنم اگر بحران کرونا تا چندماه دیگر هم ادامه داشته باشد شاهد هستیم که تماشاخانه‌های تئاتر از لحاظ کمی به قبل از سال ۹۰ بازگردند به این ترتیب که تنها چند مجموعه تئاتر دولتی که امکان بقا دارند، باقی بمانند و ۸۰ درصد سالن‌های خصوصی باید با این حرفه خداحافظی کنند تا شاید در چند سال آینده افراد دیگری مجدداً بتوانند روی این حرفه سرمایه گذاری کنند. با این چشم انداز هم به لحاظ کمی و هم اقتصادی تئاتر نابود می‌شود و یک سال طاعونی پیش روی ما وجود دارد.
این مترجم تئاتر درباره کسر ۹ درصد مالیات برارزش افزوده از اجراهای تئاتری بیان کرد: صنفی که حتی از رایزنی نه برای کمک مالی و گرفتن سوبسید بلکه برای رایگان کردن بیمه هنرمندان در این شرایط عاجز است هیچ امیدی به نجاتش نیست، چه برسد به اینکه ۹ درصد مالیات برارزش افزوده را از اجراهای تئاتری بردارند و این مساله دردناکی است. دولت از لحاظ اقتصادی در مضیقه است و به هر طریقی می‌خواهد کسب درآمد کند. در این شرایط با یک راهزنی عریان طرف هستیم و مالیات برارزش افزوده یعنی برداشت از جیب خالی هنرمندان تئاتر.
وی در پایان صحبت‌هایش یادآور شد: معتقدم کرونا مثل شهاب سنگی است که به عصر دایناسورها برخورد کرده و در این وضعیت تنها گونه‌هایی توان بقا دارند که انعطاف‌پذیر باشند و داشتن انعطاف هم در این شرایط یعنی داشتن توان مالی. تنها پول است که می‌تواند تئاتر را از این بحران نجات دهد و می‌دانیم که تنها درصد به شدت قلیلی پول دارند؛ افرادی که تئاتر را در شاکله تجاری خودش می‌دیدند، پس فکر می‌کنم بازماندگان تئاتر کسانی هستند که پیش از این به شدت رویکرد تجاری به امر هنر داشتند و تئاترهای فست‌فودی تولید می‌کردند و به فروش می‌اندیشیدند اما برای بدنه تئاتر شکست و بحران همچنان ادامه خواهد داشت.