خبرگزاری مهر، گروه استانها - سید احمد میرعمادی: یکی از عوامل آرامش و امید، انس با قرآن کریم است، خداوند متعال در معرفی حقیقت قرآن، اوصافی نظیر نور، رشد، هدایت، برکت، شفا و.... به کار برده است، از جمله در آیه ۵۷ سوره یونس فرمود: «یَا أَیُّهَا النَّاسُ قَدْ جَاءَتْکُمْ مَوْعِظَةٌ مِنْ رَبِّکُمْ وَشِفَاءٌ لِمَا فِی الصُّدُورِ وَهُدًی وَرَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِینَ» ای مردم از سوی پروردگارتان موعظه و اندرزی برای شما آمده که درمان و شفا برای آنچه در سینه‌ها است و هدایت و رحمتی برای مومنان است.
این اوصاف بیانگر آن است که قرآن دربردارنده همه فضائل و خوبی‌ها و مایه آرامش و امید است؛ از سوی دیگر در آیات متعدد دستور به تلاوت، تدبر و تفکر و عمل به قرآن داده است. در سوره مزمل فرمود: «فَاقْرَءُوا مَا تَیَسَّرَ مِنَ الْقُرْآنِ» هر آنچه برای شما امکان دارد قرآن بخوانید. (سوره مزمل آیه ۲۰)
و در آیه ٤ همین سوره مزمل فرمود: «وَرَتِّلِ الْقُرْآنَ تَرْتِیلًا» قرآن را با دقت و تأمل بخوان؛ و در سوره ص آیه ٢٩ فرمود: «کِتَابٌ أَنْزَلْنَاهُ إِلَیْکَ مُبَارَکٌ لِیَدَّبَّرُوا» این قرآن کتابی است با برکت که به سوی تو نازل کردیم تا افراد در آیات آن تدبّر نمایند.
مسئله تلاوت، تدبر، عمل به قرآن وقتی است که انسان با این کتاب آسمانی انس بگیرد، ارتباط برقرار کند انس با قرآن یعنی همدم شدن با قرآن، اظهار علاقه و اشتیاق آمیخته با عشق و معرفت نسبت به قرآن، قطعاً انس با قرآن مایه آرامش و امید است.
امیرالمومنین علی (ع) می‌فرماید: «مَنْ أنِسَ بِتِلاوَةِ الْقُرْآنِ لَمْ تُوحِشْهُ مُفَارَقَةُ الإِخْوَانِ» هرکس با قرآن انس بگیرد از جدایی دوستان وحشتی ندارد. (غرر الحکم)
امام سجاد (ع) فرمود: «لَوْ مَاتَ مَنْ بَیْنَ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ لَمَا اسْتَوْحَشْتُ بَعْدَ أَنْ یَکُونَ الْقُرْآنُ مَعِی» اگر همه کسانی میان شرق و غرب هستند، بمیرند. من وحشتی ندارم پس از آنکه قرآن با من است. (کافی ج ٢ ص ٦٠٢)
سیره پیامبر اکرم (ص) ائمه اطهار (ع) و اولیای الهی انس با قرآن بوده، حتی پیامبر اکرم (ص) در شدت بیماری دست از انس با قرآن نمی‌کشید و به تلاوت قرآن مشغول بود و این تلاوت را باعث آرامش می‌دانست. بنابراین برای کسب آرامش، باید با قرآن مأنوس بود.
سعد بن طریف از امام باقر (علیه السلام) و ایشان از پیامبر (صلی الله علیه و آله) نقل می‌کند: «مَنْ قَرَأ عَشْرَ آیَاتٍ فِی لَیْلَةٍ لَمْ یُکْتَبْ مِنَ الْغَافِلِینَ وَ مَنْ قَرَأ خَمْسِینَ آیَةً کُتِبَ مِنَ الذَّاکِرِینَ وَ مَنْ قَرَأ مِائَةَ آیَةٍ کُتِبَ مِنَ الْقَانِتِینَ وَ مَنْ قَرَأ مِائَتَیْ آیَةٍ کُتِبَ مِنَ الْخَاشِعِینَ وَ مَنْ قَرَأ ثَلَاثَ مِائَةِ آیَةٍ کُتِبَ مِنَ الْفَائِزِینَ وَ مَنْ قَرَأ خَمْسَمِائَةِ آیَةٍ کُتِبَ مِنَ الْمُجْتَهِدِینَ…»؛ هرکس ده آیه در شب بخواند، از غافلان نخواهد بود و هرکه پنجاه آیه بخواند، از ذاکران محسوب می‌گردد. هرکس صد آیه بخواند، از فرمان برداران خواهد بود و هرکه دویست آیه بخواند، از خشوع کنندگان است. هرکس سیصد آیه بخواند، از رستگاران است و هرکه پانصد آیه بخواند، از تلاش کنندگان خواهد بود…» (کلینی، الکافی، ج ۲، باب ثواب قرائة القرآن، ص ۶۱۲)
استاد آیت الله جوادی آملی در مورد آرامش بخشی قرآن می‌فرماید: سراسر قرآن، یاد خداست. بر این اساس، تلاوت و تعلیم و تعلم قرآن، مطالعه و تدریس و نگارش معارف قرآنی، استنباط احکام فقهی از آیات الاحکام و هر آنچه به قرآن بازگردد، ذکرالله است. البته این ذکر هم درجاتی دارد؛ کسی که قرآن کریم را تلاوت می‌کند، در حال ذکر لسانی است و آنکه معارف قرآنی را در دل می‌پروراند، به ذکر قلبی مشغول است. هر فرد به حسب درجه خاص خود و به اندازه‌ای که در خدمت قرآن است، از آن فیض می‌برد و به یاد حق بوده و به همان اندازه بیناست. (عبدالله جوادی آملی، تسنیم، ج ۷، ص ۵۳۲)
بنابراین باید بدانیم قرآن کریم تنها مونسی است که در شرایط عادی و نیز در بحران‌ها و سختی‌های زندگی می‌تواند بهترین آرامش بخش و امید آفرین باشد.