سیروس کهوری‌نژاد نمایشنامه‌نویس، کارگردان و بازیگر تئاتر که خود از هنرمندان خطه جنوب ایران است، درباره ارزیابی خود از پرداختن به موضوع حماسه آزادسازی خرمشهر در عرصه تئاتر، به خبرنگار مهر گفت: هنوز درباره موضوعات مختلف مرتبط با جنگ جهانی دوم در دنیا و کشورهای مختلف فیلم ساخته می‌شود، رمان نوشته می‌شود، نقاشی کشیده می‌شود و نمایشگاه‌های عکس و نقاشی برگزار می‌شود اما درباره موضوعی نظیر خرمشهر و آزادسازی این شهر در عرصه هنر و تئاتر ایران به اندازه کافی فعالیت نشده است.
وی یادآور شد: هنوز جای گلوله روی دیوارهای منازل و مکان‌های مختلف شهر خرمشهر وجود دارد و کسانی که به این شهر سفر می‌کنند، می‌توانند این تصاویر را ببینند.
کهوری نژاد در ادامه سخنان خود تأکید کرد: خرمشهر آزاد شد اما هنوز آباد نشده است و هنرمندان می‌توانند با این دغدغه به معضلات و گرفتاری‌های بسیار زیاد این شهر چه در دوران جنگ تحمیلی و چه دوران بعد از جنگ بپردازند.
وی با اشاره به تعلق خاطر خود به شهرهای خرمشهر، آبادان و اهواز، افزود: من بچه بندرعباس هستم ولی بسیار به خرمشهر علاقه‌مندم. در دوران جنگ تمامی کسانی که در کشتیرانی خرمشهر کار می‌کردند به بندرعباس مهاجرت کردند و چون من هم در کشتیرانی کار می‌کردم با بچه‌های خرمشهر و آبادان ارتباط بسیار خوبی برقرار کردم.
این هنرمند تئاتر درباره فعالیت‌هایی که با موضوع خرمشهر و آزادسازی خرمشهر در عرصه تئاتر داشته، توضیح داد: ایوب آقاخانی نمایشنامه «آسمان و زمین» را با موضوع شهر خرمشهر نوشته که با کارگردانی امیر دژاکام روی صحنه رفت. داستان این اثر در رابطه با یکی از بچه‌های جنوب است که در آزادسازی خرمشهر مجروح می‌شود و نیروهای بعثی زیر بدن او مین کار می‌گذارند و اتفاقاتی برای او که مجبور است رو به آسمان دراز کشیده باشد و پیرامونش می‌افتد. در واقعیت بعثی‌ها قبل از فرار از خرمشهر و تخلیه این شهر زیر پیکر شهدا و بدن مجروحین مین کار می‌گذاشتند. در نمایش «آسمان و زمین» نیز که به این واقعیت می‌پرداخت من نقش همان مجروح را داشتم.
کهوری نژاد در ادامه اظهار کرد: نمایشنامه‌ای نیز خودم با موضوع خرمشهر و آبادان نوشته بودم ولی متأسفانه برخی مدیران به دلیل مناسباتی که در نمایشنامه وجود دارد اجازه ندادند که نمایش اجرا شود. البته همچنان به دنبال تولید و اجرای این اثر نمایشی هستم.
وی در پایان سخنان خود تصریح کرد: تئاتر باید درون خود نقد و نظر داشته باشد و تئاتر بدون نقد و نظر، تئاتری بی‌خاصیت است. برخی مدیران و مسئولان هم در مقابل تئاتری که سمت و سو داشته باشد، می‌ایستند و اجازه اجرا به آن را نمی‌دهند.