به گزارش خبرنگار مهر، "الان ۵۰ سال است که کسی نتوانسته روی این اذان من اذان بگوید. حتی برادرم سلیم که آن صدای گیرا و زیبا را دارد و این خواست خداست. همان خدایی که می گوید اگر با من یکصدایی کنید، محبت شما را به قلوب همه می اندازم."
این سخنان زنده یاد موذن زاده اردبیلی بود، همان که با اذان تاریخی و به یاد ماندنی اش روح ایرانی و موسیقی ایران را در اذان زنده کرد و در گوشه روح الارواح بیات ترک چنان الله اکبری گفت که گوش هر مسلمان و غیر مسلمانی را از زمزمه وحدانیت وعظمت کبریایی مشحون ساخت.
مؤذن زاده می گفت :"می خواهم بگویم در هر کاری که خدا و اخلاص در نظر گرفته شود، آن کار جواب مثبتی خواهد داد."
قبل از موذن زاده ،بوده اند بیشمار خوانندگانی (وحتی افراد غیرخواننده) که اذان گفته اندکه اکثر آنها اذان را با لحن عربی و غیر ایرانی سروده اند ولی خوانندگانی هم بوده اند که اذان را به سبک آواز ایرانی و در مایه ها و دستگاه های موسیقی ایرانی از جمله چهارگاه و شور سروده اند." جناب دماوندی" ازجمله خوانندگان اواخردوره قاجاربود که علاوه برتدریس و اجرای آوازطبع خویش را در اذان گفتن نیز آزموده است، از قضا او نیز اذانش را در"بیات ترک" خوانده است. اما هیچ یک از این بزرگان نتوانستند تا این زمان به ساحت اثر آسمانی موذن زاده نزدیک شوند.
استاد رحیم مؤذن زاده، صرف نظر از اذان معروفش، به موسیقی اصیل ایرانی اشراف داشت ، او می گفت : "ما ایرانی هستیم. اذان ما باید برخاسته از خودمان باشد. الان اذان خوان هایی هستند که ازاذان گوهای عربستان تقلید می کنند و این پسندیده نیست. خود ما باید ابتکار به خرج دهیم."
موذن زاده را ما با اذانش می شناسیم و همین اذان چند دقیقه ای او برای تمام طول عمر گرانمایه او و برای طول تاریخ موسیقی مذهبی ما کفایت می کند . او در جایی گفته : "افتخار دارم، با گفتن یک اذان، برای اسلام و مملکتم کاری کرده ام. ما که نه ثروت داریم و نه مکنت و همین یک اذان برایمان بهترین خیر است."
استاد رحیم موذن زاده اردبیلی بدون اغراق اسطوره موسیقی آئینی و مذهبی ماست. هیچکس در طول تاریخ فرهنگی ایران معاصر نتوانسته است اثری بیافریند که به این گستردگی در خاطر ایرانیان نقش ببندد. امروز موذن زاده اردبیلی نه فقط در ایران که در جایی دورتر از تهران وحجاز، نامدارترین موذن جهان اسلام شده است.
"رحیم موذن زاده" 24 فروردین 84 بر اثر ابتلا به بیماری سرطان مثانه در بیمارستان مدائن تهران بستری شد و سرانجام 6 خرداد 84 به رحمت ایزدی رفت.