به گزارش خبرنگار مهر، موحدی متولد 1346 ، متاهل و صاحب یک فرزند بود. این محقق و کارشناس میراث فرهنگی که کار جدی خود را از سال 1373 با پژوهشی درباره قصه های عامیانه منطقه استان مرکزی (همراه با افشین نادری) آغاز کرد، مجموعه تحقیقات خود را در این باره که حاصل تحقیقات میدانی گسترده بود تحت عنوان " شوقات " منتشر کرد.
وی در گفتگویی با " قابیل " گفته بود: " سال 1373 که تازه از مرکز آموزش سازمان میراث فرهنگی با مدرک فوق دیپلم فارغ التحصیل شده بودم، مدیر مرکز پژوهش های مردم شناسی (پژوهشکده مردم شناسی میراث فرهنگی کنونی) به من پیشنهاد انجام این کار را دادند و من همان جا با افشین نادری آشنا شدم. ما به روستاها می رفتیم و اغلب سعی می کردیم پیرمردها و پیرزن ها را پیدا کرده، از آنها بخواهیم برای ما قصه تعریف کنند. این که سراغ پیرترها می رفتیم به دلیل فراغت بیشتر آنها نسبت به دیگران بود؛ افزون بر آن، این گروه قصه های بیشتری را در ذهن داشتند و فصل مناسبی حول و حوش آذر و دی، کمک مناسبی بود که لحاف کرسی را روی پاهایمان بیندازیم و گوش به قصه آنها بسپاریم. فراغت از کار در این زمان، آنها را آماده قصه گفتن کرده بود..."
او که مدیریت نشر آستانه را هم برعهده داشت مشغول گردآوری تمثیلات انجیل و نیز نگارشی رمانی با موضوع جنگ بود که با مرگ خود آنها را نیمه تمام گذاشت. آخرین نوشته او شرح و نقدی مفصل بر کتاب " عزیز و نگار " (بازخوانی قصه ای الموتی) اثر یوسف علیخانی بود که در شماره آتی مجله بخارا به چاپ می رسد.
پیکر این نویسنده و پژوهشگر ادبی امروز در باغ بهشت شهر قم تشییع می شود.