خبرگزاری مهر؛ مجله مهر _ مرضیه کیان: امسال دیگر صدای روضه چهارپایه خوان‌های شب‌های مسلمیه، در گذر حضرتی و چهارسوق بازارِ حرم سیدالکریم نمی پیچد. خیابان منتهی به حرم صدای دو دمه دسته‌ها و دمام زن‌ها را کم دارد. در دلِ بازاری‌های حرم دلشوره ای به پا شده؛ عادت کرده بودند به میزبانی عاشقان حسینی.
شاید سال ۱۲۷۰ که حاج مرزوق از کربلا به ایران آمد و مراسم مسلمیه را به راه انداخت، وقتی با استقبال دلدادگان مواجه شد هیچ وقت فکرش را نمی‌کرد که روزی با تمام شور و محبتی که در دل عاشقان حسینی به پاست، مراسم مسلمیه برگزار نشود.
حاج غلامرضا سازگار، پیشکسوت مداحان ایرانی از سابقه ۸۰ ساله برگزاری ایام مسلمیه که در روزهای ششم، هفتم و هشتم ذی‌الحجة برگزار می‌شود، یاد می‌کند و با غم پنهانی که از برگزار نشدن مراسم در دل دارد خیلی کوتاه می‌گوید: «متاسفانه امسال به خاطر کرونا مراسم برگزار نمی‌شود، ولی دلیل نمی‌شود که مراسم سوگواری اباعبدالله و مراسم مسلمیه تعطیل شود. مراسم مسلمیه به صورت مجازی با حضور سخنرانان و ذاکرین اباعبدالله بدون حضور جمعیت از شبکه‌های مختلف پخش می‌شود.»
مگر می‌شود محرم را با حال و هوای خوبش که با تمام غمی که دارد، دل‌ها را زنده می‌کند، به خاطر ویروسی که اگر تمامش را در سراسر دنیا جمع کنیم به چند گرم هم نمی‌رسد، تعطیل کنیم؟! عشق حسینی، غم حسینی، شور حسینی ریشه در دل بچه شیعه دارد! حسین در وجود بچه شیعه جای دارد.
مگر می‌شود عطر محرم را که از مسلمیه اش به مشام می‌رسد، فقط در برپایی دسته‌های عزاداری خلاصه کرد؟! مگر فقط وجود دوربین‌های فیلمبرداری حرفه‌ای و سیستم‌های صوتی چند میلیونی، اسباب پهن شدن سفره عزای آل الله می‌شود؟!
حاج آقا سازگار توصیه اش به مداحان این است که: «نگذارید نام امام حسین (ع) از خانه‌ها محو شود، حتی اگر شده فقط برای زن و بچه‌هایتان روضه بخوانید. اگر خانواده‌ای نمی‌تواند در خانه‌اش روضه خوان دعوت کند، به نیت آنها روضه بخوانید؛ عزاداری غیرممکن نمی‌شود.»
از کجا معلوم شاید یکی از حکمت‌های کرونا، تلنگری باشد برای اینکه دوباره روضه‌های نمکی و پر از خیر و برکت خانگی برپا شود. بالاخره خواسته و ناخواسته، چه بخواهیم و چه نخواهیم باید زندگی با کرونا را یاد بگیریم؛ یکی از راه‌های اقامه عزای حسینی با وجود کرونا هم همین برگزاری روضه‌های خانگی است و دیگری برگزاری هیئت‌ها با رعایت پروتکل‌های بهداشتی و فاصله گذاری‌های اجتماعی است.
وقتی گریه بر امام حسین (ع) بسیار توصیه شده است، همین که "صلی‌الله علیک یا اباعبدلله" هم گفته شود و دل بشکند، اشک جاری می‌شود؛ حالا می‌خواهد در جمعیتی هزاران نفری باشد یا در محفلی دو سه نفره! می‌خواهد ذکر مصیبت از سیستم‌های پیشرفته میلیون‌ها تومانی پخش شود یا تنها از حنجره گرم روضه خوان شنیده شود! مهم غم حسین (ع) و خاندانش است که همواره جاری و ساری است.