خبرگزاری مهر؛ گروه مجله _ محمدصالح سلطانی: من هیچ‌وقت به معنای مرسوم کلمه «بچه هیأتی» نبودم. نه اینکه هیأت نروم، می‌رفتم، اما هیچ‌وقت نمی‌رفتم وسط حلقه‌ی سینه‌زنی. یادم نمی‌آید هیچ‌وقت هروله کرده باشم. هرچقدر هم آقای مداح اصرار کند که: «این دو دستتون ادب کنه»، من یک‌دستی سینه می‌زدم همیشه. صدای گریه‌ام توی هیچ حسینیه‌ای بلند نشده و صدایم از شدتِ عزاداری، بعد از هیچ مراسمی نگرفته. اینها را نوشتم که بدانید قضاوت من، به اندازه‌ی بچه هیأتی‌های صفِ اولِ مجلس معتبر نیست، اما من هیأت‌های امسال را بیشتر از گذشته دوست دارم. احساس می‌کنم روحِ آدم توی هیأتی که زیر آسمان برگزار شود، سبک‌تر است. فکر می‌کنم این نظم و ترتیبی که توی نشستن‌ها و بلندشدن‌ها هست، این قاعده‌ی زمانیِ دقیقی که برای مجالس گذاشته شده عنصری را به هیأت‌های بزرگ ما اضافه کرده که جای خالی‌اش چندان به چشم نمی‌آمد، اما حالا که پر شده، صورت زیبایی به مجالس و جلسات‌مان داده. انگار تکه‌ی کوچکی از یک پازل بزرگ که نبودنش را کسی احساس نمی‌کند اما بودنش پازل را «کامل» می‌کند.
خیلی‌ها از همان روزهای اولی که مطمئن شدیم کرونا در ایام محرم هم رهایمان نمی‌کند، سازِ ناکوک زدند و با جمله‌هایشان افتادند به جان بچه هیأتی‌ها. می‌خواستند بزنند زیر میز اما زورشان به این دم‌ودستگاه نرسید. خیلی از بچه‌های خودمان هم افتادند به مرثیه‌نویسی و روضه‌خوانی برای هیأت‌های مظلومانه و غریبِ امسال. چیزی که من در سه-چهار مجلسِ بزرگِ تهران دیدم، اما نه تلخ بود و نه غریب. من توی این شب‌های تهران، شکوه و عظمت می‌بینم. نظم می‌بینم. حال خوشی را می‌بینم که مثل خون، جاری شده توی تمام رگ‌های شهر. کیست که نداند شکوهِ «حسین، حسین» گفتن زیر آسمان چندین برابرِ حسینیه‌های مسقف است؟ چه کسی طنینِ نشسته در زمزمه‌ی هزاران نفر در مساحتی بزرگ را نمی‌بیند؟ این عکس‌های مبهوت‌کننده از نظمِ صفوفِ هیئت‌ها چه کسی را سر ذوق نمی‌آورد؟ به من اگر باشد، بعدِ کرونا هم این سبک هیأت‌داری را ادامه می‌دهم و حداقل یکی، دو پادگان بزرگ شهر را در ایامِ دهه‌ی محرم، دربست می‌دهم به هیأت‌های مذهبی.
من با تعریف مرسومِ کلمه هیأتی نیستم و شاید قضاوتم به اندازه‌ی میان‌دارها و سینه‌زن‌های صف اول معتبر نباشد اما چیزی که من از محرم ۹۹ می‌فهمم نه غربت است، نه تلخی و نه حسرت. حالِ ما توی این هیأت‌های قاعده‌مندِ بزرگ خوب است؛ خیلی خوب.