از فاصله دور کربلایی شویم/ بعد منزل نبود در سفر روحانی

خبرگزاری مهر؛ مجله مهر _ مرضیه کیان: هر سال در این روزهای مانده به اربعین، میلیون‌ها میلیون دلداده حسینی راهی مشایه بودند و به یاد قدم‌های جابر و خاندان اباعبدالله سوی کربلا رهسپار...

اما امسال قسمت نبود کسی راهی سرزمین عشق شود! امسال عده‌ای رفته و عده‌ای جا مانده نداشتیم! همه جاماندند و همه با هم آه حسرت می‌کشند… امسال حتی جامانده‌ها نمی‌توانند به جای پیاده روی اربعین در کربلا، مقصد حرم شاه عبدالعظیم را هدف قرار دهند و در مسیر ری قدم بردارند!

نباید شک کرد که در این ماندن و نرفتن هم رزق است؛ چرا که عاشق در تب دوری بیشتر مشتاق دلداده‌اش می‌شود، بیشتر دلتنگش می‌شود؛ دلتنگ پیاده روی اربعین، دلتنگ "هلا بالزوار" گفتن موکب داران، دلتنگ کودکان عطر به دست گرفته کنار جاده که شیطنت از سر و رویشان می‌ریزد، دلتنگ چای عراقی که خوش طعم‌ترین چای عالم است و با تمام تلخی‌اش که قرار است با شکر فراوان شیرین شود، خستگی راه را از تن به در می‌کند، مخصوصاً آن زمان که لبخند موکب‌دار عراقی را بعد از انتخاب چای عراقی در جواب "ایرانی یا عراقی؟ " می‌بیند!

حالا که مجال زیارت نیست و نمی‌توان قدم در طریق کربلا گذاشت چطور باید این دل بی‌تاب را آرام کرد و مرهمی بر دل‌های بی‌قرار شد؟! مگر می‌شود دست روی دست گذاشت و کاری نکرد؟!

گرچه دوریم، به یاد تو سخن می‌گوئیم

امسال که پایمان از مسیر مشایه و دستمان از ضریح بریده شده، باید با پای دل، پا به پای قافله عشق همراه شد، باید ماند و در خیال، قدم‌های جامانده از عشق را نذر ظهور کرد.

رهبر معظم انقلاب هم پیشنهادشان این است: «از داخل خانه اظهار ارادت کنیم. روزاربعین، همه‌ی مردم بنشینند زیارت اربعین را با حال، با توجّه بخوانند وشِکوه کنند پیش امام حسین (ع) وبگویند یاسیّدالشّهداء، ما دلمان می‌خواست بیاییم، نشد، وضع این جوری است تا نظری بکنند.»

درست است که این روزها را به یاد اربعین، چای عراقی می‌نوشیم و هرچقدر هم که شکر بریزیم باز هم تلخی‌اش را حس می‌کنیم، اما وقتی به روایتی حنان بن سدیر از پدرش می‌خوانیم:

"سَدیر می‌گوید: امام صادق (ع) به من فرمود: ای سدیر! آیا هر روز به زیارت قبر امام حسین (ع) می‌روی؟ گفتم: نه، فدایت شوم. فرمود: چه جفایی می‌کنی! آیا در هر ماه زیارت می‌کنی؟ گفتم: نه. فرمود: در هر سال یک بار به زیارت می‌روی؟ گفتم: به همین گونه است. فرمود: ای سدیر! چقدر نسبت به امام حسین (ع) رویگردان و بی‌اعتنا هستید؟! آیا نمی‌دانی که خدای تعالی را هزارهزار فرشته گردآلود و موی پریشان است که بر او می‌گریند و پیوسته زیارتش می‌کنند و خسته نمی‌شوند؟ چه می‌شود که تو هفته‌ای پنج بار یا هر روز به زیارت امام حسین (ع) بروی؟ گفتم: فدایت شوم میان من و قبر او فرسنگ‌ها فاصله است. فرمود: بر بام خانه برو و به جانب راست و چپ بنگر و سپس سر خود را به سوی آسمان کن و پس از آن به‌سوی قبر آن حضرت توجه کن و بگو: «السلام علیک یا اباعبدا…، السلام علیک و رحمه‌ا… و برکاته»؛ که این عمل برای تو یک زیارت محسوب خواهد شد و هر زیارتی ثواب یک حج و یک عمره دارد."

شاید با همنوا شدن با رهبر انقلاب در قرائت زیارت اربعین که قرار است پنج شنبه، ساعت ۱۰ از شبکه یک پخش شود، مرهمی درست کنیم بر دل‌های بی آرام و قرار...

من ایرانم تو عراقی....

محبت امام حسین علیه السلام که عرب و عجم و ایرانی و عراقی نمی‌شناسد! وقتی زیر پرچمش جمع شده باشی فراق و دوری از حرم نمی‌تواند ایرانی و عراقی را از هم جدا کند! قرار نیست ایرانی در ایران در حسرت زیارت حرم غصه بخورد و آه بکشد، ولی عراقی‌هایی که راهی مسیر مشایه هستند دستشان را نگیرند که! وقتی اسم دوستی و "حب الحسین یجمعنا" در میان باشد، دوست به کمک دوست می‌آید و آرامی می‌شود برای آه و حسرتش...

حال که ایرانی‌ها نمی‌توانند در بهشت زمینی حضور داشته باشند، با طرح "زیارت نیابتی" که تا ۱۸ مهر ماه اجرا می‌شود، زائران عراقی و بومیان کربلا نایب الزیاره ایرانی‌هایی می‌شوند. در این طرح ایرانی‌هایی که به خاطر این ویروس آدم‌کش نتوانستند به نجف و کربلا مشرف شوند، می‌توانند با ثبت نام در سایت www.ziarat۹۹.ir علاوه بر حضور در زیارت از راه دور، عکس و دلنوشته های خود خود را به عتبات عالیات ارسال کنند.

هم‌قدم با جامانده‌های اربعین در فضای مجازی

خیلی‌ها هم حس و حال اربعین را جور دیگری برای خودشان شبیه سازی می‌کنند؛ مثلاً با خواندن نظراتی که برای مداحی‌ها و نماهنگ‌هایی که در فضای مجازی منتشر شده و بالای هزار و میلیون بازدید دارد، شور و حال مردم از سراسر دنیا را رصد می‌کنند؛ از عرب و عجم و آسیایی و آفریقایی و اروپایی گرفته تا سفید و سیاه و نوجوان و میانسال! و با این راه خودشان را دقایقی در مشایه راهی می‌کنند و در کنار اقشار مختلف مردم از سرتاسر جهان هم‌قدم می‌شوند.

این پویش‌ها و زیارت‌ها شاید در مقابل خستگی‌ای که کوله‌ها، دوش زائران را مهمان خود می‌کرد، در مقابل تاول کف پای به یادگار مانده از مسیر پیاده روی عمود یک تا عمود ۱۴۵۲، در برابر تشنگی و عطشی که هرم آفتاب عراق بر سر زائران می‌پاشید، اندک باشد اما خاندان آل الله کرمشان بسیار است و رد احسان بر در خانه‌شان جایی ندارد؛ قطعاً این کم را می‌پذیرند...

از همین فاصله دور هم می‌توان کربلایی شد، می‌توان وسعت مسیر میان نجف تا کربلا را به مسیر خانه‌هایمان تا کربلا گسترش دهیم و نور محبت امام حسین علیه السلام را تا دور دست‌ها انتشار دهیم، می‌توان از دور به امام حسین علیه السلام سلام داد و پژواک این سلام را در افق‌ها انعکاس داد.

تازه خوبی این زیارت دلی به این است که نه نیازی به پاسپورت هست و نه ویزا! همان دل‌های شکسته و حال و هوای معنوی ویزای زیارت است...