به گزارش خبرنگار مهر، محققان دانشگاه واشنگتن این مطالعه را بر روی ۱۵۲ بیمار آلوده به کروناویروس از راه دور انجام دادند. هنگامی که بیماری فرد مثبت اعلام شد، تیم تحقیق دارو یا دارونما غیرفعال را به همراه دماسنج، دستگاه‌های اندازه گیری فشار خون و حسگرهای نوک انگشتی اکسیژن به آنها تحویل دادند.
به مدت دو هفته، شرکت کنندگان دریافت کننده داروی ضدافسردگی یا دارونما، با اعضای تیم تحقیق از طریق تلفن یا کامپیوتر، در ارتباط بودند. این امر به بیماران امکان می‌دهد تا در مورد علائم، میزان اکسیژن و سایر علائم حیاتی خود گزارش دهند.
اگر بیماران دچار تنگی نفس شوند یا به دلیل ذات الریه در بیمارستان بستری شوند یا میزان اشباع اکسیژن شأن به زیر ۹۲ درصد برسد، شرایط شأن وخیم تلقی می‌شود.
پس از ۱۵ روز، هیچ یک از ۸۰ بیمار که دارو دریافت کرده بودند، دچار وخامت جدی بالینی نشده بودند. درحالیکه، شش یا ۸.۳ درصد از ۷۲ بیمار دریافت کننده دارونما به شدت بیمار شدند و چهار مورد نیاز به بستری شدن داشتند.
«آنجلا ریرسن»، سرپرست تیم تحقیق، در این باره می‌گوید: «روش های مختلفی وجود دارد که این دارو برای کمک به بیماران کووید ۱۹ کار می‌کند، اما ما معتقدیم که به احتمال زیاد با گیرنده سیگما -۱ برای کاهش تولید مولکول‌های التهابی تعامل دارد.»
وی در ادامه می‌افزاید: «تحقیقات گذشته نشان داده است که فلووکسامین می‌تواند التهاب را در مدل‌های حیوانی مبتلا به سپسیس کاهش دهد و ممکن است در بیماران ما نیز چنین کاری انجام دهد.»
به گفته ریرسن، «اثرات این دارو بر التهاب می‌تواند از ایجاد واکنش بیش از حد در سیستم ایمنی جلوگیری کند. چراکه واکنش بیش از حد سیستم ایمنی در بیماران کرونایی، منجر به بستری شدن در بیمارستان و در برخی هم مرگ می‌شود.»
قرار است مطالعات بیشتری در این زمینه در هفته‌های آینده صورت گیرد.
از فلوووکسامین معمولاً برای درمان وسواس، اختلال اضطراب اجتماعی و افسردگی استفاده می‌شود. این دارو جزو گروهی از داروهاست که به عنوان مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRI) شناخته می‌شوند، اما بر خلاف سایر SSRI ها، فلووکسامین با پروتئینی به نام گیرنده سیگما -۱ ارتباط متقابل دارد. این گیرنده همچنین به تنظیم واکنش التهابی بدن کمک می‌کند.