به گزارش خبرگزاری مهر، مهدی شکوری اظهار داشت: به استناد ماده (۲) قانون بیمه بیکاری، بیمه شده ای که بدون میل و اراده بیکار شده و آماده کار باشد، مستحق دریافت مقرری بیمه بیکاری است.
وی افزود: به موجب بند «و» ماده ۱۰ قانون کار، یکی از شروط تنظیم قرارداد؛ تعیین مدت قرارداد در کار با مدت معین است که با توافق و تراضی کارگر وکارفرما تعیین می‌شود، لذا اراده کارگر در تعیین مدت قرارداد دخیل بوده و در نتیجه قطع رابطه استخدامی کارگر با کارفرما به دلیل اتمام مدت قرارداد از مصادیق اخراج بدون میل و اراده کارگر محسوب نمی‌شود.
شکوری گفت: در این راستا آرا متعددی از جمله رأی وحدت رویه شماره ۸ مورخ ۱۶/۰۱/۸۳ هیأت عمومی دیوان عدالت اداری صادر شده که به موجب آن «قطع رابطه استخدامی کارگر با کارفرما به واسطه انقضای مدت کار و اینکه تنظیم قرارداد و تعیین شرایط آن از جمله مدت قرارداد مبتنی بر تراضی و توافق طرفین است، بیکاری کارگر از مصادیق ماده (۲) قانون بیمه بیکاری (اخراج بدون میل واراده) محسوب نمی‌شود.» به عبارت دیگر قانونگذار دخالت و اراده بیمه شده در انعقاد قرارداد مدت معین و توافق کارگر با کارفرما در این خصوص را مستثنی از مصادیق ماده ۲ قانون فوق تلقی کرده است.
مدیرکل امور بیمه شدگان سازمان تأمین اجتماعی گفت: با توجه به رواج قراردادهای موقت که اکثر قراردادهای حاکم بر روابط کار را قرارداد موقت تشکیل می‌دهند و همچنین به منظور صیانت از نیرو کار و تأمین معیشت وحمایت از کارگران دارای قرارداد مدت موقت، در تاریخ ۰۱/۱۲/۱۳۸۴ تفاهم نامه‌ای فیمابین سازمان تأمین اجتماعی و وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی منعقد شد که براساس آن کارگران دارای قرارداد مدت معین شاغل در فعالیت‌های با ماهیت دائم در صورت داشتن یکسال سابقه در آخرین کارگاه از تسهیلات قانون بیمه بیکاری بهره مند شدند که در حال حاضر نیز بیش از ۷۰ % مقرری بگیران صندوق بیمه بیکاری را کارگرانی تشکیل می‌دهند که در پایان قرارداد کار بیکار شده اند و مابقی بیکاران مشمول صندوق را کارگران رسمی، پروژه‌ای و فصلی تشکیل می‌دهند.
شکوری تفاهم نامه سازمان تأمین اجتماعی و وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی را در راستای حمایت از کارگران دارای قرارداد موقت ارزیابی کرد و گفت: تفاهم نامه مورد اشاره، نه تنها موجب تضییع حقوق کارگران نشده، بلکه در جهت حفظ حقوق کارگران و در راستای صیانت از نیروی کار و تأمین معیشت و برقراری بیمه بیکاری برای هزاران کارگر قراردادی که در پایان قرارداد مدت معین بیکار شده اند و قانوناً مستحق مقرری نمی‌باشند، تبیین شده و به هیچ عنوان نافی بند (الف) ماده ۶ قانون بیمه بیکاری نیست.
وی افزود: در حال حاضر کارگران رسمی و همچنین افرادی که در اثنای فصل کار یا اثنای قرارداد کار یا پروژه بیکار می‌شوند با داشتن ۶ ماه سابقه پرداخت حق بیمه مشمول دریافت بیمه بیکاری قرار می‌گیرند و برقراری مقرری اشخاصی که به دلیل حوادث قهریه و غیر مترقبه بیکار می‌شوند نیز بدون نیاز به داشتن ۶ ماه سابقه مقرر انجام می‌پذیرد.
شکوری در ادامه به بیان آماری درباره برقراری بیمه بیکاری در ایام شیوع کرونا پرداخت و گفت: پرداخت بابت ایام بیکاری دوره شیوع کرونا (اسفند ۹۸ لغایت اردیبهشت ۹۹) به یک میلیون و ۸۲ هزار نفر- ماه که با مساعدت دولت محترم صورت پذیرفته و همچنین پرداخت بیمه بیکاری به مشمولین قبلی صندوق (۲۲۶ هزار نفر در پایان سال ۱۳۹۸) و برقراری مقرری برای بیش از ۸۳ هزار نفر از ابتدای سال جاری تا پایان آبان ماه از محل منابع صندوق بیمه بیکاری، اکثراً به کارگران قراردادی صورت پذیرفته است.
طی روزهای اخیر گزارشی در برخی رسانه‌ها مبنی بر عدم اجرای کامل قانون بیمه بیکاری منتشر شده بود که مدیرکل امور بیمه شدگان سازمان تأمین اجتماعی مطالب مندرج در این گزارش را غیردقیق دانسته است.