خبرگزاری مهر، گروه هنر: متنی که در ادامه می‌خوانید نوشته کیلی دونالدسون است که ۱۱ مه ۲۰۲۱ کار شده است.
برای ناظرین صنعت سرگرمی تا حدودی جای تعجب داشت که چرا فروپاشی انجمن مطبوعات خارجی هالیوود اینقدر طول کشیده است. این مؤسسه که مدیریت مراسم گلدن‌گلوب را برعهده دارد، در دنیای فیلم، تلویزیون، و خبرنگاری، همواره در لبه پرتگاه قرار داشته است. اگرچه این انجمن خود را به‌عنوان مؤسسه‌ای غیرانتفاعی، وقف حمایت از خبرنگاران خارجی مستقر در لس‌آنجلس عرضه می‌کند، اما جایگاه آن از قدیم‌الایام فراتر از جایگاه گروه‌ها و محافل همفکر آن بوده است.
تحولات اخیر که عدم حضور حتی یک عضو سیاه‌پوست در میان اعضای مؤسسه را افشا ساخت و همچنین لفاظی نژادپرستانه رئیس سابق آن، به رقم خوردن تسویه حسابی بزرگ با این انجمن منجر شده است. اگرچه که اعضا وعده انجام اصلاحاتی بزرگ را داده‌اند، اما به نظر می‌رسد هیچ‌کس تحقق این وعده‌ها را باور ندارد. نتفلیکس و آمازون استودیوز گفته‌اند که برنامه‌های انجمن کفایت نمی‌کند. اسکارلت جوهانسون توجهات را به جنسیت‌زدگی اعضای انجمن معطوف کرد. شبکه ان‌بی‌سی، پخش گلدن‌گلوب ۲۰۲۲ را لغو کرد، و حتی تام کروز وارد صحنه شده و سه جایزه بهترین بازیگر مرد خود را پس داد. علاوه بر همه این‌ها، در تحقیق و تفحصی که روزنامه لس‌آنجلس تایمز انجام داد، مشخص شد که انجمن به ۸۷ عضو خود بابت حضور در کمیته‌های مختلف سالانه ۱ میلیون دلار پرداخت می‌کند، که این مسئله ممکن است جایگاه معافیت مالیاتی این مؤسسه غیرانتفاعی را به خطر بی اندازد.
انجمن همچنان تأکید دارد که اوضاع بهتر خواهد شد؛ که آن‌ها از این اتفاقات درس گرفته‌اند و تغییرات بزرگی خواهند داد که همه را راضی خواهد کرد. اما به دلایل معتبری در میان همگان نسبت به این ادعاها بدبینی وجود دارد. اکنون به نظر می‌رسد نفرتی که مدت‌ها صنعت سرگرمی نسبت به انجمن بر آن سرپوش گذاشته بود، سرباز کرده است. و حالا به پرسش‌های جدیدی باید پاسخ داده شود: آیا انجمن مطبوعات خارجی هالیوود می‌تواند اصلاح شود، و آیا ارزش نجات دادن را دارد؟
به نظر من، پاسخ هر دوی این پرسش‌ها یک «نه» قاطع است. از شر انجمن خلاص شوید. بگذارید از بین برود. این انجمن ملغمه‌ای اصلاح‌ناپذیر است از فساد، خراب کردن ستاره‌ها، نژادپرستی، زن‌ستیزی، و بی‌اعتنایی مطلق نسبت به هنر و خبرنگاری. بگذارید منقرض شود.
مشکلی که با انجمن وجود دارد این است که نمی‌توان چیزی که بر بنیان خراب بنا شده را اصلاح کرد. انجمن با نیات فاسد تأسیس نشده، اما مقاصد پشت تأسیس برجسته‌ترین هدیه آن‌ها به دنیای سرگرمی، اصلاً خالصانه نبوده است. این مؤسسه، تأسیس شده در سال ۱۹۴۳، مسیری بود برای خبرنگاران خارجی مستقر در لس‌آنجلس به‌منظور تقویت فرایند توزیع اخبار سینما به بازارهای خارج از آمریکا. گلدن‌گلوب یک سال پس از آن به راه افتاد، و اولین مراسم آن هم در استودیو فاکس قرن بیستم برگزار شد. بطور بسیار اتفاقی، برنده اصلی آن سال هم فیلم «آوای برنادت» محصول فاکس قرن بیستم بود.
گلدن‌گلوب تنها مراسم جوایزی نیست که به شدت تحت نفوذ استودیوها قرار دارد. اسکار وضعیت بسیار بدتری دارد. اما آنچه موجب می‌شود انجمن مطبوعات در این حوزه بطور ویژه‌ای افتضاح باشد، این است که آن‌ها به شکل بی‌پرده‌ای حاضرند به سوی یک سری تصمیمات «سوق» داده شوند. سوای از بحث خود مراسم جوایز، انجمن مطبوعات در چندین دهه اخیر در اذهان عمومی با آمادگی‌اَش برای دریافت رشوه تعریف شده است. این هم اصلاً یک خبر جدید نیست. در ۱۹۵۸، تنها ۱۵ سال پس از تأسیس انجمن، رئیس اسبق آن به نام هنری گریس از سمت هیئت مدیره انجمن استعفا داده و ادعا کرد که «برخی از جوایز کمابیش براساس بده‌بستان‌ها اهدا می‌شوند.»
شارون استون همزمانی که مشغول فعالیت در کمپین تبلیغاتی فیلم «منشأ الهام» بود برای ۸۸ عضو انجمن به‌عنوان «هدیه» ساعت‌های کوچ فرستاد. پس از بو بردن رسانه‌ها از «بذل و بخشش» استون، اعضای انجمن مجبور به برگرداندن ساعت‌ها شدند موارد زیادی در زمینه ارتشا در گلدن‌گلوب وجود دارد. یادتان هست که فیلم «توریست» علیرغم ژانر تریلر جاسوسی‌اَش در دسته بهترین کمدی / موزیکال نامزد شد؟ و در همان سال، فیلم مذمت شده «برلسک» هم در دسته‌های کمی نامزد بود؟ طبق گزارشات، شرکت سونی اعضای انجمن را با هزینه خود به سفر لاس‌وگاس برده که نقطه اوج آن سفر، کنسرت شِر (خواننده مشهور و بازیگر فیلم برلسک) بوده است. شارون استون همزمانی که مشغول فعالیت در کمپین تبلیغاتی فیلم «منشأ الهام» بود برای ۸۸ عضو انجمن به‌عنوان «هدیه» ساعت‌های کوچ فرستاد. پس از بو بردن رسانه‌ها از «بذل و بخشش» استون، اعضای انجمن مجبور به برگرداندن ساعت‌ها شدند. شاید مفتضح‌ترین مورد مربوط به زمانی است که جایزه «ستاره جدید سال» به پیا زادورا برای فیلم «پروانه» داده شد؛ علیرغم آن‌که منتقدین بازی او و خود فیلم را شدیداً مورد نکوهش قرار داده بودند. بسیار زود مشخص شد که همسر تاجر و بسیار ثروتمند زادورا به نام مشولام ریکلیس، اعضای انجمن را به کازینوی خود در لاس‌وگاس برده و ناهاری مفصل نیز در عمارتش به آن‌ها داده است.
مسئله فقط این رشوه‌های بی‌پرده نیست. جایگاه غلوآمیز گلدن‌گلوب به‌عنوان نشانی از اعتبار حرفه‌ای به کرنش استودیوها در برابر بی‌کفایتی متکبرانه این انجمن منجر شده است. پیتر هاول منتقد روزنامه تورنتو استار در سرمقاله ۲۰۱۰ ادعا کرد که اعضای انجمن زمان دیگر خبرنگاران را در نشست‌های مطبوعاتی می‌دزدند زیرا استودیو می‌خواهد اعضا در گلدن‌گلوب به ستاره‌هایش رأی بدهند. حتی فیلیپ برک، رئیس سابق انجمن نیز در کتاب خاطراتش اعتراف می‌کند، بازیگرانی که زمانی از روزشان را به آن‌ها اختصاص می‌دادند شانس بیشتری برای نامزدی داشتند تا بازیگرانی که زمانی اختصاص نمی‌دادند. ضمناً برک همان کسی است که برندان فریزر او را به آزار جنسی متهم کرده است. اخیراً عضویت او در انجمن بخاطر نژادپرستی لغو شد.
بسیاری این پرسش را مطرح کرده‌اند که آیا این اعضا اصلاً اهمیتی برای فعالیت خبرنگاران سرگرمی قائل هستند یا خیر. اعضای انجمن بابت بالیدن به این‌که با بازیگران مشهور زیادی دیدار می‌کنند، زبانزد هستند. کارگردان آوا دووِرنی ماجرای برگزاری نشست مطبوعاتی ضعیف انجمن برای مینی‌سریال او به نام «وقتی آن‌ها ما را می‌بینند» را در میان گذاشته است. او گفته است «باتوجه به سطح سؤالاتشان، به شوخی پرسیدم: اصلاً هیچ‌کدام‌تان سریال را دیده‌اید؟» سکوت محض [بر سالن حاکم شده است]. زمان عکس گرفتن افراد بیشتری وارد سالن شدند، و در همین حین دو نفر سعی کردند فیلم‌نامه‌هایشان را قالب کنند.
مزیت خبرنگارانه انجمن بطور گسترده‌ای زیر سؤال رفته است. اگرچه در میان اعضایشان خبرنگاران خارجی تجلیل شده و بااعتبار بسیاری وجود دارد، اما در مورد دیگر اعضا سؤالات باقی است. پس از پخش یک مصاحبه پر از غلط و ایراد، و پر از محتوای زننده با درو بریمور در مجله هواپیمایی مصر اِیر، انجمن وادار شد در مورد یکی از اعضایش تحقیق و تفحص آغاز کند. نمایندگان بریمور مجبور شدند به مسئله ورود کرده و تصریح کنند که او هیچ‌گاه با آن فرد مصاحبه‌ای انجام نداده است. برخی از این اعضا اصلاً خبرنگار نیستند. یکی از اعضای سابق انجمن، یک بدن‌ساز روس بود که به ادعای خود «صرفاً از روی کنجکاوی» عضو انجمن مطبوعات خارجی هالیوود شده بود.
همه جوری با انجمن رفتار می‌کنند که گویی مهم هستند، و درنتیجه ما مخاطبان نیز آن‌ها را این چنین می‌بینیم. ما تمام این بار را متوجه انتخاب یک سری آدم بی‌اهمیت می‌کنیم که هیچ قدرتی در این صنعت ندارند و حتی بجز گرم و صمیمی گرفتن با دیگران رغبتی هم به فعالیت‌های آن ندارند با این اوصاف، چرا با گلدن‌گلوب مماشات می‌شود؟ آن‌ها چگونه با زور مسیرشان را برای رسیدن به چنین اعتبار و جایگاهی باز کرده‌اند، درحالی‌که همه‌مان قبول داریم که مضحک هستند؟ به نظر می‌رسد افراد نسبت به توانایی انجمن در قامت محفلی کاملاً غیرخودی برای باز کردن مسیر خود تا قله‌های اعتبار غبطه می‌خورند. مراسم گلدن‌گلوب عموماً به‌عنوان شبی مفرح برای صنعت تلقی می‌شود؛ راحت‌تر و غیررسمی‌تر از اسکار. همه ما می‌دانیم که مراسمات جوایز به نوعی مسخره هستند، اما اگر شما سازنده یک سریال تلویزیونی کوچک‌تر باشید که شانسی در اِمی نصیبش نمی‌شود، تعجبی ندارد که بخواهید به امید دیده شدن که به شدت به عایدی‌تان نیز کمک خواهد کرد برای ۳۵ نفر چاپلوسی کنید. مخاطب عام نیز گلدن‌گلوب را به‌عنوان مراسمی بزرگ می‌شناسند، و درنتیجه این چرخه تکرار می‌شود. همه جوری با انجمن رفتار می‌کنند که گویی مهم هستند، و درنتیجه ما مخاطبان نیز آن‌ها را این چنین می‌بینیم. ما تمام این بار را متوجه انتخاب یک سری آدم بی‌اهمیت می‌کنیم که هیچ قدرتی در این صنعت ندارند و حتی بجز گرم و صمیمی گرفتن با دیگران رغبتی هم به فعالیت‌های آن ندارند.
استودیوها نیز باخوشحالی مدت‌ها با این روند همراه شدند؛ حتی زمانی که انجمن بابت مسائل مختلف مورد انتقاد قرار می‌گرفت. هیچ‌کس پس از اتهامات برندان فریزر علیه فیل برک تهدید به تحریم گلدن‌گلوب نکرد. بازیگرانی نظیر گری اولدمن در مصاحبه‌ها گلدن‌گلوب را مورد تمسخر قرار داده‌اند، اما زمانی‌که نامزد می‌شدند با تملق از آنان تشکر می‌کردند. این افسانه به خورد ما داده شده است که گلدن‌گلوب برای رقابت اسکار مهم است؛ علیرغم آن‌که در چند سال اخیر دیدیم با تصمیمات عصر حجری‌شان کاری کردند که حتی اسکار مترقی به نظر برسد.
انجمن مطبوعات خارجی هالیوود تأکید دارد که در حال فعالیت برای بهتر کردن اوضاع و متنوع‌سازی اعضایشان هستند، اما متنوع شدن اعضا موجب پاک شدن دهه‌ها بدرفتاری، آغوش باز در برابر ارتشا، یا نژادپرستی و زن‌ستیزی ریشه‌دوانده که از شاخصه‌های آنان بوده است، نخواهد شد. بعید به نظر می‌رسد که گلدن‌گلوب یک‌شبه به برند شایسته‌سالاری تبدیل شود، در صورتی که اعضایش این چنین بی‌کفایت و مغرور باقی بمانند. اگر قرار است ان‌بی‌سی سرمایه هنگفتی را برای یک مراسم جوایز پر زرق‌وبرق پرداخت کند، محافل منتقدین و کمیته‌های مستقل فراوانی وجود دارند که تعهد بسیار بیشتری را نسبت به هنر و تجلیل از آن نسبت به انجمن مطبوعات خارجی هالیوود نشان داده‌اند.
مشکلات هالیوود بسیار عمیق‌تر از صرف مسئله انجمن مطبوعات است، اما قطع کردن بند ناف وابستگی در این‌جا حداقل پیامی به دیگران خواهد داد. چرا التماس صد غریبه را بکنیم که به نظر تنها نگرانی‌شان پول درآوردن و سلفی گرفتن با سلبریتی‌هاست؟ در این مورد هیچ‌چیز ارزش نجات دادن ندارد، و تردید دارم که اصلاً هیچ‌گاه بتوان آن را نجات داد.
مترجم: مهدی کایینی