خبرگزاری مهر - گروه بین الملل: «نکبة» کلمه عربی و به معنای مصیبت است. فلسطینی‌ها بطور عادی کلمه «نکبت» را برای توصیف حوادث فاجعه باری که در پی اشغال سرزمین‌های اشغالی به همراه داشته، به کار میبرند.
یوم النکبه یا روز مصیبت، اشاره به روز نکبتی دارد که در آن روز یعنی ۱۵ ماه مه ۱۹۴۸، رژیم صهیونیستی تاسیس شد. هر ساله در روز پانزدهم ماه می، فلسطینی‌ها با برگزاری تظاهرات و تجمعات اعتراضی، از سالگرد این رویداد به عنوان سالگرد نکبت یاد میکنند.
از نظر فلسطینی‌ها این روز یادآور روزهای تلخ یعنی اشغال سرزمینشان و مصادره اراضی و اولین موج آوارگی و اخراج بیش از ۸۰۰ هزار فلسطینی از خانه و کاشانه شان است.
تاریخچه اشغال
گرچه رژیم صهیونیستی تنها یک روز پس از خروج آخرین نظامی انگلیسی از فلسطین تشکیل شد، اما این اقدام زمینه ها و ریشه هایی داشت که به گذشته ها و افکار نامقدس باز می گشت. زمینه سازی برای تشکیل این رژیم به نیم قرن قبل از روز اعلام تشکیل این رژیم یا روز نکبت باز می گردد.
پس از برپایی نخستین کنگره صهیونیسم در شهر بال سوئیس و تصویب تشکیل دولت یهود در سرزمین فلسطین، مهاجرت صهیونیستها به این سرزمین تحت حمایت استعمارانگلیس توسط سازمان جهانی صهیونیسم آغاز گردید.
چهار سال پس از این تاریخ سازمان جهانی صهیونیسم با هدف تسریع در روند مهاجرت یهودیان، شرکتی تحت عنوان صندوق ملی یهود تشکیل داد تا برای سکنی گزیدن یهودیان مهاجر در فلسطین زمین بخرد. زمینهای خریداری شده توسط این صندوق به عنوان دارایی غیر قابل انتقال مردم یهود محسوب می شد.
پس از پایان جنگ جهانی اول، مهاجران یهودی به سمت فلسطین روانه شدند. در این تاریخ آژانس یهود برای هماهنگ سازی و تسریع در روند مهاجرت یهودیان تشکیل شد.
با روی کار آمدن هیتلر در آلمان، نازیسم بهانه ای شد تا روند مهاجرت یهودیان به فلسطین شدت یابد به گونه ای که شمار یهودیان ساکن در فلسطین افزایش یابد این در حالی بود که تنها ۱۲ درصد از خاک اشغالی فلسطین در تصرف یهودیان بود. از این زمان به بعد با حمایت علنی استعمار انگلیس خشونت برنامه ریزی شده صهیونیسم با هدف فراری دادن فلسطینی ها و اسکان یهودیان مهاجر آغاز گردید.
سازمان ملل که تازه توسط طرفهای پیروز جنگ جهانی تشکیل شده بود و کاملاً دراختیار آنان قرار داشت قطعنامه ای صادر کرد و سرزمین فلسطین را به دو بخش یهودی و فلسطینی تقسیم کرد.
کشتارهای خونین جوخه های ترور رژیم صهیونیستی
بلافاصله پس از صدور قطعنامه ۱۸۱، کشتارهای خونین گروههای ترور صهیونیستی آغاز شد. در این قتل عامها هزاران فلسطینی اعم از مرد و زن و پیر و جوان کشته شدند و صدها هزار نفر از ساکنان بی پناه فلسطینی مجبور به رها کردن خانه و کاشانه خود شدند.تنها در کشتار دیریاسین که توسط دو گروه ایرگون و اشترون انجام شد ۲۵۴ تن از افراد غیر نظامی کشته شدند.
سرانجام در چهاردهم ماه می میلادی انگلستان استعمارگر از حضور خود در فلسطین چشم پوشید و همزمان با خروج کمیسر عالی انگلیس از فلسطین، صهیونیستها به سرکردگی دیوید بن گوریون موجودیت رژیم غاصب و جعلی صهیونیستی را با نام اسرائیل اعلام کردند و ساعتی بعد از این اقدام آمریکا و شوروی سابق این رژیم را به رسمیت شناختند و آژانس یهود نیز از قطعنامه ۱۸۱ سازمان ملل متحد به عنوان سند شناسایی این رژیم نام برد.
در واقع تنها نمی توان صهیونیستها را عامل توطئه اشغال و آوارگی ملت فلسطین دانست. بلکه باید این حقیقت را هم در نظر گرفت که اشغال فلسطین نتیجه توطئهای شوم بود که در شهر بال سوئیس شروع شد و طی مراحلی با قیمومیت انگلستان بر فلسطین و صدور اعلامیه شوم بالفور در سال ۱۹۱۷ میلادی (۱۲۹۶ ه. ش) مقدمات حضور صهیونیستها در فلسطین و واگذاری این سرزمین به آن‌ها فراهم شد تا اینکه سازمان ملل متحد یک سال قبل از وقوع فاجعه دردناک اشغال فلسطین در سال ۱۳۲۷، قطعنامه شماره ۱۸۱ خود را در مورد فلسطین صادر کرد و این کشور را میان یهودیها و عربها تقسیم کرد. ۳۳ کشور از جمله آمریکا و انگلیس و کشورهای اروپایی به این قطعنامه رای مثبت دادند و ۱۳ کشور به آن رای مخالف و ۱۰ کشور هم رای ممتنع دادند.
این زمان بود که توطئه اشغال قلب جهان اسلام توسط مجامع بین المللی شکل آشکارتری به خود گرفت و قطعنامه ۱۸۱ در سازمان ملل مهر تأییدی بود بر وجود یک توطئه جهانی برای اشغال فلسطین و جدا کردن این منطقه مهم و حیاتی از پیکره کشورهای اسلامی و عربی و واگذاری آن به مهاجران یهودی.
به این ترتیب در آن زمان، سازمان ملل با تصویب این قطعنامه زمینه اشغال فلسطین و آواره شدن میلیونها فلسطینی بیگناه را فراهم کرد و عملاً پا به عرصه توطئه شوم واگذاری فلسطین به یهودیان گذاشت.
جالب اینکه در آن زمان حتی خود صهیونیستها با این قطعنامه مخالفت کردند، علت مخالفت آن‌ها با این قطعنامه به زیادهخواهی صهیونیستها باز میگشت. آن‌ها معتقد بودند که پس از تصویب این قطعنامه تنها صاحب نزدیک به نیمی از مساحت فلسطین م یشوند در حالی که به دنبال کل فلسطین بودند تا از آن پلی برای تحقق رویای دیرینه صهیونیسم یعنی تشکیل اسرائیل بزرگ از نیل تا فرات بسازند.
این گونه بود که درست نزدیک به یک سال بعد از این قطعنامه، فلسطین بطور کامل به اشغال صهیونیستها در آمد و فاجعه آوارگی و بی خانمانی ملتی در تاریخ نوین که شعار دمکراسی و آزادیخواهی را سر می دهد، شکل گرفت که مجامع جهانی، سازمان ملل، کشورهای اروپایی و غربی در این جنایت شریک صهیونیستها بودند.
روز نکبت سال ۲۰۲۱ متفاوت با سالهای قبل است، زیرا از سویی بحران سیاسی رژیم صهیونیستی را در آستانه فروپاشی قرار داده است و از سوی دیگر عملیات شمشیر قدس، صهیونیستها را مستاصل کرده است و آنرا به فکر فرار از اراضی اشغالی انداخته است.
صهیونیستها در حال حاضر بیش از هر زمان دیگری به فکر بازگشت به کشورهایی هستند که از آن آمده اند زیرا دیگر امنیتی در اراضی اشغالی خود نمی بینند.اگر در جنگ‌های گذشته رژیم صهیونیستی، موشک‌های حماس تنها موجب وحشت شهرک نشینان اطراف غزه می‌شد، امروز تل آویو، دیمونا و تاسیسات راهبردی در سراسر فلسطین اشغالی در تیررس موشک‌های مقاومت قرار دارد.
امروز فلسطینیان ساکن داخل سرزمین‌های اشغالی هم بیش از گذشته علیه اشغالگری به خروش درآمده اند و این رژیم با موج فزاینده اعتراضات در شهرهای مختلف فلسطین مواجه و کار به تقابل مسلحانه کشیده شده به گونه‌ای که این رژیم دست کم ۳۰ هزار شهرک نشین را برای مقابله با فلسطینیان مسلح کرده است.
ارتش رژیم صهیونیستی که افسانه پیروزی شش روزه آن بر ارتش کشورهای عربی خود را ارتشی شکست ناپذیر می‌دانست امروز حتی جسارت تهاجم زمینی به باریکه غزه را هم ندارد و در برابر تهدید حماس مبنی بر اینکه اگر نظامیان شما وارد غزه شوند یا کشته می‌شوند یا اسیر، سکوت کرده و هرگونه تهاجم زمینی را تکذیب می‌کند.
حالا در یوم النکبه ۲۰۲۱ در هفتادو سومین سالگرد تاسیس رژیم نامشروع رژیم صهیونیستی این رژیم با بی سابقه‌ترین بحران موجودیتی خود مواجه است این رژیم هم در جبهه داخلی هم در جبهه منطقه‌ای و هم در جبهه بین المللی، آسیب پذیرترین شرایط را پیش روی خود دارد، رژیم نژاد پرستی که حتی در میان حامیان راهبردی خود نیز جایگاه گذشته را ندارد.
رژیمی که با رویای سیطره از نیل تا فرات را داشت حالا در پشت دیوارهای بتنی ۱۰ متری محصور شده است و تاسیسات راهبردی آن در تیررس موشک‌های مقاومت است، ناوگان تجاری این رژیم که ۹۰ درصد تجارت بین المللی آن‌ها در بستر ان انجام می‌شود با ناامنی فزاینده مواجه است و تاسیسات نفتی این رژیم در آب‌های مدیترانه در تیررس موشک‌های مقاومت است.