رضا خلیلی ورزنه مدیرعامل انجمن دوستداران میراث طبیعی و محیط زیست ورزنه در گفت وگو با خبرنگار مهر اظهار داشت: حریق در امتداد مسیر زاینده رود و پس از شهر ورزنه رخ داد و به نظر می‌رسد این حادثه عمدی بوده است.
وی افزود: حدود چهار هزار متر مربع از نیستان‌های گاوخونی در آتش سوزی دیروز سوخت.
به گزارش خبرنگار مهر، پنجم مرداد ماه سال جاری نیز یک تانکر ۱۰ تنی پسماند ویژه، لجن نفتی در ضلع شمالی تالاب بین‌المللی گاوخونی و در دو کیلومتری کوه سیاه تخلیه شد که با گذشت بیست روز هنوز از بستر تالاب جمع آوری نشده است.
خلیلی ورزنه در این باره نیز گفت: اداره محیط زیست در تأمین آهک و شهرداری منطقه خودرو کمپرسی برای جمع آوری، بارگیری و انتقال این پسماندها کمک کردند اما به دلیل شرایط جوی تاکنون امکان پذیر نبوده است.
وی اضافه کرد: ۱۰ روز است که منتظر هستیم تا آهک پاشی را شروع کنیم اما متأسفانه طوفان قطع نمی‌شود و امسال منطقه ما با طوفان درگیر است.
به گفته این فعال محیط زیست، پسماندهای اسیدی خاصیت خورندگی دارد و خاک را به ریزگرد تبدیل می‌کند و تنفس آن خطرناک است اما به رغم اینکه این معضل با ادارات مربوطه مطرح شده در ماه‌های اخیر موارد متعددی از تخلیه ضایعات نفتی در طبیعت شرق اصفهان تکرار شده است.
تالاب بین‌المللی گاوخونی با وسعت ۴۷ هزار هکتار در نقطه پایانی زاینده رود در جنوب شرقی استان اصفهان و ۲۰ کیلومتری شهر ورزنه قرار دارد. روند خشکی تالاب گاوخونی از سال ۱۳۷۸ شروع شروع شد و در دو دهه اخیر به دلیل نبود آب بسیاری از زیستمندان تالاب گاوخونی از جمله ماهی‌ها، وُحوش، خزندگان و انواع پرندگان بومی از بین رفته‌اند.
کارشناسان و دانشگاهیان همواره نسبت به تبعات خشکی تالاب گاوخونی هشدار می‌دهند زیرا اگر تالاب گاوخونی کامل خشک شود به کانون خطرناک ریزگردهای سمی تبدیل خواهد شد که تا شعاع ۱۰۰۰ کیلومتری و ۱۰ استان کشور را درگیر خواهد کرد. با وجود این‌ها گاوخونی همچنان پنجه در پنجه بی تدبیری چشم در انتظار آب است.
به گفته حسین اکبری معاون نظارت و پایش حفاظت محیط زیست استان اصفهان به جز مقدار بسیار ناچیز ۴۱ میلیون متر مکعب در نیمه دوم سال ۱۳۹۸ تقریباً در دو دهه اخیر، هیچ حقابه‌ای به تالاب گاوخونی داده نشده و در روند توسعه ناپایدار و بارگذاری‌های بیش از حد ظرفیت حوضه آبی زاینده رود، امروز شاهد خشکی این تالاب بین‌المللی هستیم و هم اکنون صد در صد این تالاب خشک است.