به گزارش خبرگزاری مهر، «غلامرضا پدیدار» رئیس اداره پایش و مدیریت منابع و شاخص‌های محیط زیست اداره کل محیط زیست و توسعه پایدار با بیان اینکه آلودگی صوتی را می‌توان به هر نوع صدای ناخواسته ای که باعث بر هم زدن آرامش و تمرکز افراد در حین انجام کار می‌شود عنوان کرد گفت: عمده‌ترین منابع سر و صدا در محیط‌های شهری ناشی از وسایل حمل و نقل است که عمدتاً به سه گروه اصلی ترافیک جاده‌ای، ترافیک هوایی، ترافیک ریلی تقسیم می‌شوند. در این بین سر و صدای ناشی از وسایل حمل و نقل جاده‌ای شامل موتورسیکلت، ماشین‌های سواری، ماشین‌های سنگین و نیمه سنگین سهم عمده‌ای در تولید آلودگی صوتی شهرها بخصوص شهر تهران دارند.
وی اظهار داشت: بر اساس سنجش‌های انجام شده توسط شرکت کنترل کیفیت هوای تهران میانگین تراز صوتی بزرگراه‌های شهر تهران در دوره زمانی روز بین ۷۰ تا ۸۰ دسی‌بل است. از آنجایی که بر اساس داده‌های سازمان فناوری اطلاعات شهرداری تهران، ۷۰ درصد کاربری‌های مجاور بزرگراه‌ها مسکونی می‌باشد و استاندارد سازمان حفاظت محیط‌زیست برای کاربری مسکونی در طول روز ۵۵ دسی‌بل است، یعنی تراز صوتی بزرگراه‌ها از حد استاندارد بسیار بالاتر است و باید چاره‌ای اندیشید.
رئیس اداره پایش و مدیریت منابع و شاخص‌های محیط زیست اداره کل محیط زیست و توسعه پایدار ادامه داد: در راستای بررسی وضعیت آلودگی صدا در شهر تهران، شرکت کنترل کیفیت هوا در حال حاضر با استفاده از ۳۶ ایستگاه فعال، اندازه گیری و سنجش تراز صوت شهر تهران را انجام می‌دهد و اطلاعات به صورت آنلاین بر روی سامانه برخط آلودگی صدا http://noise.tehran.ir در دسترس عموم قرار می‌گیرد. میانگین تراز صوتی این ایستگاه‌های در دوره زمانی روز و شب در سال ۱۴۰۰ به ترتیب ۸۲/۶۸ و ۳۹/۶۶ دسی‌بل است که فراتر از حد استاندارد سازمان حفاظت محیط‌زیست است.
وی در پاسخ به اینکه آیا قوانینی برای جلوگیری از آلودگی صوتی وجود دارد یا خیر؟ گفت: علی رغم اینکه چندین بار مقرره‌های هم برای مقابله با آلودگی صوتی تهیه و تدوین شده ولی باید در نهایت تأسف ابراز داشت که این آئین نامه هم همانند بسیاری از قوانین و آئین نامه‌های دیگر تا حد زیادی به دست فراموشی سپرده شده است.
به گفته پدیدار در قوانین و مقررات ایران، مسئله آلودگی صوتی در قانون حفاظت و بهسازی مصوب ۱۳۵۳ و ماده ۱۰۴ قانون برنامه سوم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران مصوب ۱۳۷۹ که مطابق ماده ۷۱ قانون برنامه چهارم توسعه برای سال ۱۳۸۴ تا ۱۳۸۸ نیز تنفیذ گردید به صورت ضمنی، در ماده ۲۷ قانون نحوه جلوگیری از آلودگی هوا مصوب ۱۳۷۴، آئین نامه اجرایی نحوه جلوگیری از آلودگی صوتی مصوب ۱۳۷۸ و ماده ۸ و جدول ۵ آئین نامه اجرایی بند (ج) ماده ۱۰۴ قانون برنامه سوم توسعه مصوب ۱۳۷۹ صراحتاً مسئله آلودگی صوتی مورد توجه قرار گرفته است.
همچنین مصوبه شورای عالی محیط زیست شماره ۲۳۶ راجع به حد مجاز آلودگی صدا در هوای آزاد ایران مصوب ۱۳۸۱ و مصوبه پیشنهادی سازمان حفاظت محیط زیست و وزارت صنایع و معادن در ارتباط با تعیین حد مجاز آلودگی صوتی در خودروهای تولید داخل مورخ ۱۳۸۴ در خصوص آلودگی صوتی تدوین گردیده است.
وی ادامه داد: از این میان آئین نامه اجرایی جلوگیری از آلودگی صوتی مشتمل بر ۱۳ ماده و ۶ تبصره مشخص‌ترین قاعده حقوقی کشورمان در زمینه جلوگیری از آلودگی صوتی است.
با وجود این همه قانون در این خصوص توجه به مساله آلودگی صوتی به علت اینکه اثرات مخرب آن به طور آنی در جامعه پیدا نیست و مضرات طولانی مدت دارد بسیار کم است. به طوری که در شهری مانند تهران ملاحظه می‌شود بیمارستان‌ها که یکی از منابع پذیرنده حساس به آلودگی صوتی است، در شلوغ ترین و پر ترافیک ترین خیابان‌ها ساخته شده است و یا اینکه کارگاه‌های عمرانی در سطح شهر چه در بخش دولتی و چه خصوصی هیچ‌گونه الزامی برای کاهش سرو صدای تجهیزات مورد استفاده خود ندارند و همه این عوامل نشان می‌دهد قوانین وضع شده هیچ‌گونه ضمانت اجرایی و کارایی ندارند!