به گزارش خبرنگار مهر، باز تقویم تاریخ یکم مهرماه را نشانه گرفته، روزی در تاریخ یادآور «بوی ماه مهر» و «بوی ماه مدرسه» بوده است، لباس فرم اتو زده و کفشی نو برای شروعی نو.
اما کرونا این ویروس بی رحم برای دومین سال «شور» حضور در مدرسه را از بچه‌ها گرفت، شوری که از همان ابتدا جای خود را به سکوت و سکون داد، سکونی پای گوشی‌های موبایل که هیچ‌گاه جای معلم را نگرفت.
امروز قرار بود باز هم در خیابان‌ها پر شود جیغ‌های گرم بچه‌ها برای مدرسه شنیده شود اما حضور آنها «نمادین» شده است، چند دقیقه برای یادآوری گذشته‌ای که فعلاً باز نگشته است.
امروز در اصفهان از ۹۱ هزار «غنچه» ای که باید طعم شیرین یکم مهر ماه را می‌چشیدند تنها چند نماینده محدود در دبستان خورروش چهار گرد هم آمدند اما انگار صدای جیغ آنها صدای شور و خروش نداشت.
انگار بچه‌ها هم می‌دانند حضور آنها بیش از شور نزدیک به یک «نمایش» است نمایشی که برای پاشیدن رنگ حقیقت به آن باید حداقل یک ماه صبر کرد، یک ماهی که برای آنها یک سال می‌گذرد.
چگونه می‌توان این طعم را به بچه‌های چشاند که یکم مهرماه را پشت گوشی‌ها محبوس شده‌اند، آنها چه خاطره‌ای برای بازگو کردن از روز اول مدرسه خود دارند؟