خبرگزاری مهر؛ گروه مجله - علیرضا رأفتی: چند روز پیش بود که جلسه‌ای با عنوان «عادی‌سازی روابط عراق و اسرائیل» در اقلیم کردستان عراق برگزار شد. پس از برگزاری این اجلاس، دولت عراق آن را غیرقانونی خواند، محکوم کرد و مردمی که خون‌شان از این ماجرا به جوش آمده بود کمپین «نه به عادی‌سازی روابط» را کلید زدند. کمپینی که هم‌زمان شد با اربعین حسینی و زائران و شیعیان اباعبدالله (علیه السلام) که از گوشه گوشه دنیا در کربلا و نجف حضور داشتند، پرچم مخالفت با رژیم صهیونیستی را بلند کردند.
در این چند روز هشتگ «#کلاکلاللتطبیع» در فضای مجازی و پرچم‌ها، بنرها و کاغذهای کوچک و بزرگ در جای جای نجف، کربلا و دیگر شهرهای عراق، خروش مردم علیه عادی‌سازی روابط با رژیم صهیونیستی را جار می‌زنند.
ماجرای عادی‌سازی روابط رژیم اشغالگر با کشورهای عربی از چند سال پیش کلید خورد و بعد از مدتی در رابطه با چند کشور مثل امارات متحده عربی به ثمر نشست. البته این به ثمر نشستن و عادی شدن روابط صرفاً در سطح دولت‌ها بود و عامه مردم و کف جامعه این کشورها هیچ وقت دل‌شان با صهیونیست‌ها صاف نشد. مردم جهان عرب حتی اگر رگ گردن‌شان در برابر ظلم ورم نکند، در مقابل تجاوز به جهان عرب آرام نمی‌مانند و از همین رو، غالب مردم جوامع عربی هیچ وقت حساب‌شان را با رژیم اشغالگر پاک نکردند. اگر چه دولت‌های مختلف عربی چه پس از جنگ اعراب و اسرائیل و چه حالا در جریان عادی‌سازی روابط، غیرت‌شان را به معاملات سیاسی فروختند.
نزار قبانی، شاعر سوری، شعری دارد به نام «الحب و البترول (عشق و بنزین)» که در آن امیران عرب را خطاب قرار می‌دهد و از انفعال‌شان در برابر رژیم اشغالگر قدس گلایه می‌کند. ترجمه قسمت‌هایی از این شعر می‌شود:
کی می‌فهمی؟
ای شتر لگام گسیخته صحرا!
که نمی‌توانی دنیا را با نفت و کاخ‌هایت صاحب شوی
کی می‌فهمی؟
قدس را فروختی،
خدا را فروختی،
خاکستر مرده‌هایت را فروختی،
انگار نه انگار که سرنیزه‌های اسرائیل خواهرانت را هدف گرفته‌اند…