محمد بصیری کارگردان «ترانه‌های پدری» که در سی و چهارمین جشنواره فیلم‌های کودکان و نوجوانان حضور دارد، در گفتگو با خبرنگار مهر درباره این فیلم گفت: «ترانه‌های پدری» درباره دوستی بین بچه‌هاست فرامتن فیلم ما این است که ارتباط بین نسل قدیم یعنی جانبازان و قهرمانان جنگ با نسل جدید برقرار شود چون بچه‌های امروزی هیچ شناختی از آنها ندارند. در بخشی از این فیلم می‌بینیم که مشکلاتی برای بچه‌ها پیش می‌آید اما این ۲ نسل دست به دست هم می‌دهند تا مشکل را حل کنند، کمک هم و دوست هم باشند. فیلم با این موضوع شروع می‌شود که این افراد دوستی چندانی ندارند اما رفته رفته دوستی آنها عمق پیدا می‌کند.
وی افزود: در «ترانه‌های پدری» همه بچه‌ها قهرمان هستند اما ما ۲ نسل قدیم و جدید را به هم پیوند دادیم به این صورت که پدری که در دوران جنگ تحمیلی فرزند خود را از دست داده و به عنوان یک قهرمان شناخته می‌شود با بچه‌ای که پدر و مادر ندارد و بی سرپرست است ارتباط می‌گیرد و این پدر درواقع پدر معنوی این بچه می‌شود. از همین رو «ترانه‌های پدری» بیشتر مخاطبان نوجوان دارد.
این کارگردان در بخش دیگر از صحبت‌هایش با اشاره به شرایط اکران اظهار کرد: متاسفانه فیلم‌های نوجوان ما اکران خوبی پیدا نمی‌کنند به همین دلیل سرمایه‌گذاران روی این فیلم‌ها سرمایه‌گذاری نمی‌کنند چون از همان ابتدا می‌دانند که این فیلم‌ها در اکران باخت می‌دهند. بنابراین سینماگران هم به ساخت فیلم‌های نوجوان رغبت پیدا نمی‌کنند. به همین دلیل فیلم‌هایی برای تفریح و تفنن بزرگسالان داریم اما فیلم‌هایی برای تعلیم و تعلم نوجوانان نه.
وی بیان کرد: ما در «ترانه‌های پدری» چیزی نزدیک به ۴۰ صحنه با جلوه‌های ویژه بصری در نظر داشتیم که مربوط به تخیلات نوجوان بود ولی بعد از پایان فیلمبرداری متوجه شدیم که باید هزینه‌ای معادل کل فیلم برای این چند صحنه بدهیم اما این امر را هیچ سرمایه‌گذاری قبول نمی‌کند از همین رو ما تنها از سه صحنه‌ای که جلوه‌های ویژه بصری داشت در فیلم استفاده کردیم.
بصیری مطرح کرد: ما این روزها برای نوجوانان به وفور خوراک فرهنگی غربی داریم اما محصول ایرانی قابل ارایه برای آنها نداریم به طوری که رفته رفته آنها تهی از فرهنگ خودمان می‌شوند. این موضوع کار را برای فیلمسازان هم سخت می‌کند مثلاً من خودم با سختی بسیار سرمایه‌گذار پیدا کردم پیش از این هم فیلمی با محوریت نوجوانان ساخته بودم اما متاسفانه هنوز امکان اکران پیدا نکرده است. ما با سختی بسیار فیلم می‌سازیم اما فیلم‌ها اکران نمی‌شوند، این نشان می‌دهد که هیچ پشتوانه‌ای نداریم.
این کارگردان در پایان توضیح داد: فیلمسازان ما می‌دانند چگونه باید فیلم بسازند و با بچه‌ها ارتباط برقرار کنند، با فرهنگ خودمان بیشتر آشنا هستند و می‌توانند آثار خوبی برای فیلمسازان تولید کنند. مشکل اینجاست که برخی فیلم‌ها حاصل نگاه هنرمندان نیست بلکه محصول خواسته مسئولان است این موضوع باعث خودسانسوری فیلمسازان می‌شود، نتیجه این می‌شود که برخی فیلم‌ها ارتباط چندانی با مخاطب برقرار نمی‌کنند.