نسترن رحیمی هنرمند نقاش که نمایشگاه انفرادی آثارش با عنوان «شگفتی استمراری» در گالری آ برپاست، درباره این نمایشگاه و ایده شکل‌گیری آن به خبرنگار مهر گفت: اگر بخواهم از اولین باری که این ایده شکل گرفت بگویم به داستان تکراری تقابل نیروهای نرینه و مادینه می‌رسم؛ در حال نقاشی کاری بودم که تصویر درگیر شدن یک کاکتوس در یک صندلی راحتی بود. در این اثر، به نظرم رسید احساسی از مادینگی را بیان کرده‌ام و از آن لحظه به بعد سعی کردم روی این ایده تمرکز کنم و در موردش به جستجو بپردازم تا بتوانم ایده را بسط و گسترش دهم.
وی توضیح داد: تمرکز کردن روی این موضوع من را برای حدود سه سال درگیر ایده‌های عمیق‌تری کرد که تناقض‌هایی را پیش رویم قرار داد. در حال حاضر تقابل‌های وجودی مرد و زن اعتبار اولیه را در ذهنم ندارد، بلکه تناقض‌هایی که هر انسانی به عنوان یک فردِ تنها و جدا شده از بافت زندگی جمعی درون خودش دارد، مسأله‌ای است که ذهنم را مشغول کرده‌اند. اینکه آدم‌ها هر کدام به تنهایی چندین شخصیت، درون خودشان دارند که گاه در موقعیت‌هایی از زندگی یکی از این شخصیت‌ها بروز می‌کند و گاه در موقعیت‌هایی دیگر شخصیت‌ها مقابل هم قرار می‌گیرند که البته تقابل‌های مرتبط با جنس مرد و زن هم در دل این تناقض‌های گسترده‌تر به رشد و سرکوب خود ادامه می‌دهند.
این هنرمند نقاش بیان کرد: در مکان و زمانی که با چشم انسانی و با نگاه سطحی، عادی و قابل پیش‌بینی و البته امن از بابت قابل پیش بینی بودن است، در نگاه غیر سطحی و عمیق‌تر چیزهایی وجود دارد که غیرقابل پیش بینی و غیرمنتظره و بهت‌آور هستند و همواره اعتیاد ما به کسب امنیت از روزمرگی را از بین می‌برند.
وی در پاسخ به اینکه پس از مواجه شدن با مخاطب و شنیدن نظرات و دیدن واکنش‌های‌شان، مجموعه‌تان را چگونه ارزیابی می‌کنید؟ گفت: انتقادی که با آن مواجه شدم، انتقاد از تلخی و سردی آثار بود. از طرف دیگر با حس هم‌ذات پنداری مخاطبان از قرارگیری در این فضاهای آشنا روبرو شدم. به نظرم این تلخی نمی‌تواند وجود نداشته باشد، حداقل از دریچه نگاه من. من در هیچ پدیده‌ای از این دنیا، شیرینی محض یا نبود تلخی را نمی‌بینم و توانایی دیدن آن را ندارم، بلکه در مواجهه با هر موضوعی، تلخی‌ها زودتر از هر چیز دیگر برایم رخ می‌نماید.
رحیمی خاطرنشان کرد: حفره‌های وجود ما، کمبودها و مهم‌تر از همه ترس‌ها همیشه وجود دارند، حتی اگر از ناخودآگاه ما به خودآگاه ورود پیدا کنند و کنترل ما بر آنها افزایش پیدا کنند، شاید تصور کنیم که آنها دیگر وجود ندارند اما آنها همچنان هستند و وجود احساسات تلخ، غیرقابل انکار است. این مجموعه وجود من را به تمامی اثبات می‌کند.
وی درباره اینکه آثار نمایشگاه «شگفتی استمراری» چه نسبتی با شرایط امروز دارد، گفت: آثار من بیشتر به وضعیت درونی و فردیت انسان‌ها مربوط می‌شود، هرچند که مقصود اجتماعی در هیچ اثری نداشته‌ام اما برداشت مخاطب کاملاً ارزشمند است و اگر دریافت‌های اجتماعی از آنها دارد من هم با این برداشت‌ها موافق هستم. وضعیت امروز و دست و پنجه نرم کردن و کشمش برای رفع نیازهایی اولیه که ریشه‌ای برای روان نژندی‌های آدم‌ها است، بدون شک در خلق آثارم بی تأثیر نبوده است.
این هنرمند نقاش در پاسخ به اینکه جهانی که در آثارتان خلق کرده‌اید تا کجا امکان گسترش و تداوم دارد؟ بیان کرد: تا زمانی که توانایی رفتن به اعماق درونم را برای کاویدن و یافتن بیشتر داشته باشم، گسترش و تداوم آثار هم ادامه خواهد داشت. مسیر کشف خود و آگاه شدن از ناخودآگاه تا همیشه برای هر انسانی ادامه دارد، پس آثار من هم تا همیشه فضای گسترش دارند، جهان درون از جهان مادی بیرون بسیار گسترده‌تر است.
رحیمی در پایان گفت: صرف نظر از مساله جستجو و کشف خویشتن، همچنین به لحاظ تکنیکی و ایجاد فضاهایی جدید که در طول این سه سال فرصتی برای خلق نداشته‌ام، قطعاً در سال‌های آینده به آنها و به آزمون و خطا کردن در مورد به تصویر کشیدن فضاهایی متفاوت خواهم پرداخت.
نسترن رحیمی ۲۹ ساله متولد تهران است و لیسانس معماری و فوق لیسانس نقاشی از دانشگاه سوره تهران دارد. از ۱۸ سالگی دغدغه نقاشی کردن داشته است و به گفته وی، نقاشی کردن مهم‌ترین دلیل برای زندگی کردن و تلاش کردنش به حساب می‌آید.
نمایشگاه نقاشی «شگفتی استمراری» تا سوم آبان ماه در گالری آ واقع در خیابان کریم خان زند، خیابان عضدی (آبان جنوبی)، کوچه ارشد، پلاک ۷ برقرار است.