محمود نظرعلیان بازیگر سینما در گفتگو با خبرنگار مهر درباره تازه‌ترین فعالیت‌های خود گفت: در حال حاضر در تهران هستم و قرار است فیلمبرداری سه پروژه آغاز شود که احتمالاً در اواسط هفته کار را آغاز خواهیم کرد. هر سه پروژه سینمایی است و کارگردانان‌شان هم تازه‌کار هستند.
وی درباره حضور پررنگ خود در فیلم‌های کوتاه طی سال‌های اخیر گفت: شخصاً دوست دارم بیشتر در کنار دوستانی باشم که کارهای کوتاه و یا تجربی کار می‌کنند. شاید بتوانم کمکی به آن‌ها کرده باشم. البته اینگونه هم نیست که در همه آثار حضور داشته باشم. فیلمنامه‌هایی که به دستم می‌رسد از میان آن‌ها دست به انتخاب می‌زنم. البته برای بعضی از کارها که نمی‌توانم در آن‌ها حضور داشته باشم، راهنمایی‌های لازم را می‌کنم. به این مسئله معتقدم که آینده سینمای ایران دست همین جوانان است. افرادی که در این طیف این‌کاره باشند و پشتکار داشته باشند، سرانجام به مقصد خواهند رسید که همان سینمای آینده ایران است.
این بازیگران باسابقه ادامه داد: برخی از دوستان که امروز پا به عرصه سینمای حرفه‌ای گذاشته‌اند هم از همین‌جا آغاز کرده‌اند. با برخی از آن‌ها شخصاً همکاری داشته‌ام مانند سامان سالور و امیرحسین ثقفی که امروز در سینمای ایران مشغول به کار هستند.
نظرعلیان درباره تعدد ایفای نقش پدربزرگ در فیلم‌های کوتاه گفت: انتخاب دوستان این بوده و قصه‌ها اینگونه ایجاب می‌کرده، بالطبع سن من هم بالا رفته و طبیعی است که بیشتر نقش پدربزرگ‌ها را ایفا کنم.
وی درباره کم‌کاری خود در سینمای بلند هم عنوان کرد: من با دوستانی که تا به امروز کار کرده‌ام در تمام کارهای‌شان حضور داشته‌ام. ترجیح خودم این است که اگر با دوستی به زبان و درک مشترک رسیدیم، تا آخرین کارشان همراه‌شان باشم. با فیلمسازان قدیمی‌تر مثل مجتبی راعی هم قبل‌ها همکاری‌هایی داشته‌ام که او هم مدتی است کم کار شده است.
نظرعلیان درباره همکاری بیشتر با کارگردانان جوان توضیح داد: واقعاً به این نسل اعتقاد دارم و تلاش دارم ادای دینی به آن‌ها داشته باشم. اگر بتوانم کمکی به این نسل بکنم، طالب همکاری با آن‌ها هستم.
این بازیگر تأکید کرد: من دوست ندارم در سریال‌های تلویزیونی حضور داشته باشم چرا که زمان‌بر و حوصله‌بر است. ترجیح می‌دهم در سینما حضور بیشتری داشته باشم. اتفاقاً دوستان لطف دارند و برای سریال تماس هم می‌گیرند اما شخصاً نمی‌رسم همکاری با زمان بلند با آن‌ها داشته باشم و خارج از حوصله من است.
وی در ادامه با اشاره به تأثیر کرونا بر شرایط تولید فیلم‌های سینمایی هم گفت: امیدوارم این فیلم‌هایی که در این مدت ساخته و دپو شده است، به مرور دیده شود چون نتیجه این کارهای گروهی باید دیده شود. در همین ایام هم دوستان کماکان لطف دارند و به کار دعوت می‌کنند.
نظرعلیان درباره تأثیر ظاهر خشن خود در انتخابش برای نقش‌های مختلف هم توضیح داد: واقعیت این است که با ظاهر نمی‌توان انسان‌ها را قضاوت کرد. من درون مهربانی دارم. در نگاه اول شاید دوستانی که شناختی از من ندارند، احساس کنند که آدم خشنی هستم، اما واقعیت اینگونه نیست.
وی با اشاره به حضور خود در فیلم کوتاه «مرد ابری» که در جشنواره فیلم کوتاه تهران حضور داشت، گفت: این یکی از سه فیلمی بود که در جشنواره امسال داشتم. «مرد ابری» در جشنواره بوسان هم حضور داشته و به تازگی در جشنواره لهستان به‌عنوان بهترین بازیگر کاندیدا شده‌ام و برای حضور هم دعوت کرده‌اند اما نمی‌دانم به دلیل دوری مسافت، امکان حضور خواهم داشت یا نه. ولی تنها نماینده سینمای ایران در این بخش هستم.
این بازیگر درباره سابقه فعالیت‌های هنری خود هم توضیح داد: من متولد اردبیل هستم و کارم را هم با تئاتر آغاز کردم. بعد برای ادامه تحصیل به تبریز آمدم و کار تئاتر را هم ادامه دادم. بعد سینمای جوان را راه‌انداختیم که در راه‌اندازی سه مرکز در اردبیل، تبریز و زنجان نقش داشتم. واقعیت این است که مجموعه ظرفیت‌های فرهنگی و هنری موجود در تهران، مجموعه‌ای جمع شده از تمام شهرستان‌های ایران است؛ چه اساتید، چه هنرجویان و چه عوامل پروژه‌ها. اینکه چرا همه این استعدادها به سمت پایتخت سرازیر شده‌اند، به این دلیل است که امکانات در شهرستان‌ها محدود است. سقف کار در شهرستان‌ها کوتاه است و اگر کمی رشد کنید، خیلی زود سرتان به سقف می‌خورد. در تهران فضاهای فرهنگی بیشتری وجود دارد و سقف پرواز بلندتر است.
وی در پایان مطرح کرد: شهرستان‌ها نیروهای خوبی برای کار دارند اما نمی‌توانند دوام بیاورند چرا که امکانات و فضای کار محدود است. فعالیت‌ها آن‌جا دیده نمی‌شود به همین دلیل همه راه‌ها به تهران ختم می‌شود. اکثر دوستان بازیگری که امروز به ستاره تبدیل شده‌اند هم شهرستانی هستند. نویسنده‌ها و کارگردانان مطرح هم همین گونه‌اند. مسئولان فرهنگی و هنری باید به این مساله بیشتر فکر کنند و با توجه به شرایط اقتصادی نامناسب، هوای جوانان شهرستانی را بیشتر داشته باشند تا به اجبار همه آن‌ها راهی تهران نشوند. اینجا در تهران هم شرایط سخت است و با توجه به تعداد بالای افراد، رقابت برای دیده شدن هم سخت‌تر است.