خبرگزاری مهر - گروه استانها - رضا کریمی*: فیلم منصور درباره زندگی شهید ستاری نیست بلکه درباره تلاش‌های یک مرد برای توانا شدن و منصور شدن است، غربت و مظلومیت این مسیر که همراه با تحریم‌های بیگانه و فساد و کارشکنی داخلی همراه است با فرم آرام و سرد اثر سازگار است.
در این فیلم ۲ بار به مراسم زیارت عاشورا تصریح می‌شود. یک بار می‌شنویم فرمانده در آن شرکت کرده و بار دوم فرمانده مسئولی را که بیش از حد در تعقیبات آن مراسم مانده با خشونت بیرون می‌کشد! این نکته اشاره به جایگاه واقعی ابعاد معنوی و اجتماعی دین دارد و نشان می‌دهد دین فقط در دعا و زیارت خلاصه نمی‌شود؛ نکته دیگر این است که در این زیارت همزمان سخن از ۲ امام مظلوم و منصور است؛ منصوری که آنقدر تواناست که به مظلوم یاری برساند؛ تیمسار ستاری در این فیلم مظلوم و گاه منکسر است اما با اعتقاد به ما می‌توانیم پرتوی از منصور بودن را کسب می‌کند.
معتقدم شعار ما می‌توانیم برای آنکه با گزافه گویی پوشانده نشود باید با پرسش‌هایی نظیر «چقدر و چگونه می‌توانیم» باز تفسیر شود. جایگاه این نکته در فیلم چندان مشخص نیست و اگر حال تضرع هم دیده می‌شد نه تنها نشان ضعف نبود بلکه روح توحیدی مبارزه و جهاد را نشان می‌داد.
این فیلم ظرایف و جزئیات مؤثری دارد که در مخاطب اثر می‌گذارد (به جز گریم ناموفق چهره‌های فرعی!). با این وجود هیجان و جذابیت فیلم‌های معمول نیروی هوایی را ندارد و بیش از حد خونسرد است و گویا عامدانه موقعیت‌های احساسی را قطع می‌کند. اگر چه همین خصوصیت سبب شده بدون شعارزدگی از افتخارات بگوید طوری که تماشای آن برای همه هم‌وطنانی که در مسیر کار و پیشرفت مسئولیتی دارند لازم است؛ برای مدیران، کارمندان و کارگران… شاید انگیزه بگیرند یا در منش خود تغییر ایجاد کنند.
*منتقد فیلم و سینما