سید حسن رسولی عضو بنیاد امید ایرانیان در گفتگو با خبرنگار مهر، درباره علل انفعال اعتدال‌گرایان و فاصله گرفتن حزب اعتدال و توسعه از فعالیت‌های حزبی، گفت: برای پاسخ به این موضوع ابتدا باید در مورد مفهوم اعتدال و اعتدالیون توضیحاتی داده شود. سال ۹۲ حسن روحانی که عضو شورای مرکزی جامعه روحانیت بود، به صورت مستقل در انتخابات حاضر شد و نه تنها مورد حمایت اصولگرایان قرار نگرفت بلکه در یک رقابت بسیار تنگاتنگ با محمدباقر قالیباف توانست پیروز شود. «حواریون» روحانی که در حزب اعتدال و توسعه فعال بودند، درصدد برآمدند که برخاسته از موقعیت جدید روحانی به عنوان رئیس‌جمهور جایگاهی برای خودشان به دست بیاورند.
وی با بیان اینکه روحانی هیچ‌گاه اصلاح‌طلب نبوده، خودش را اصلاح‌طلب ندانسته و نمی‌داند، افزود: بنا به تدابیری، ظرفیت‌های اصلی اصلاح‌طلبان از روحانی حمایت جدی کردند. بنابراین بعد از پیروزی در انتخابات ۹۲، روحانی سه راه داشت. در سازمان اصولگرایان جانمایی شود، رسماً به اصلاح‌طلبان بپیوندد یا تصمیم دیگری اتخاذ کند.
عضو بنیاد امید ایرانیان اظهار داشت: برداشت اعتدالیون از پیروزی روحانی با حدود ۳۰۰ هزار رای بیشتر در سال ۹۲ این بود که این موفقیت حاصل حمایت خودشان و قابلیت‌های شخصی حسن روحانی بوده است. بنابراین به لحاظ تشکیلاتی گرایشی به هیچکدام از دوگانه اصولگرا و اصلاح‌طلب نشان ندادند و خواستند به تعبیر خودشان گفتمان جدیدی را تحت عنوان «اعتدال» در کشور پایه‌گذاری کنند.
اعتدال جایگاه تعیین‌کننده‌ای در عرصه سیاسی کشور ندارد
رسولی با اشاره به اینکه تلاش زیادی هم برای شکل‌گیری گفتمان اعتدال صورت گرفت، گفت: تا حدودی مراحل تولید ادبیات مورد نیاز این گفتمان نوپا سپری شد، اما از آنجا که این ادعا فاقد سابقه تاریخی و فلسفه سیاسی بود، جا نیفتاد. در دوره ۸ ساله روحانی نیز، بر اساس مناسبات حزبی هرکدام از عناصر اعتدالیون جایگاه‌های مهمی در دولت پیدا کردند، اما همانند سال‌های قبل این حزب نتوانست از قوام و استحکام قابل اتکایی برخوردار شود.
وی درباره شرایط کنونی حزب اعتدال و توسعه، تصریح کرد: امروز که روحانی دیگر بر سر کار نیست و با انتقادهای قابل‌توجهی که به عملکرد او به ویژه در دوره دوم وارد شد، نظریه و توان قانع‌کنندگی جریان اعتدالی نیز به کما رفته است بنابراین اعتدال، در مقایسه با دو جریان اصلاح‌طلب و اصولگرا در سپهر سیاسی کشور جایگاه تعیین‌کننده‌ای ندارد.
این فعال سیاسی اصلاح طلب بر انفعال اخیر شخص روحانی و اعتدالیون تاکید کرد و گفت: شاهد بودیم که روحانی با گذشت صد روز پس از پایان ۸ سال ریاست‌جمهوری خود، هیچ علامتی مبنی بر تعیین تکلیف قرابت گفتمانی خود ارائه نکرده و حزب اعتدال هم هیچ تحرکی از خود نشان نداده است.
رسولی درباره آینده اعتدال و توسعه و نقش‌آفرینی آن در عرصه سیاسی کشور، گفت: به استناد آنچه گذشته است، بعید است این حزب بتواند از یک تشکل اسمی خارج شود و در مناسبات قدرت سیاسی ایران جایگاه ویژه‌ای پیدا کند؛ اعتدال ظرفیت و بنیه نظری ندارد.
ائتلاف «اعتدال و توسعه» با اصلاحات بعید است
وی با بیان اینکه حزب کوچک اطراف روحانی به عنوان یک حزب قدرت‌محور و بروکراتیک، طی ۸ سال اخیر شرایط متفاوتی را تجربه کرده است، تصریح کرد: روحانی در دوره دوم ریاست جمهوری خود متاثر از عوامل خارجی و داخلی و نیز کج‌روی‌های فاحشی که در قدرنشناسی نسبت به حمایت سازمان رای خودش نشان داد به یک رئیس جمهور ناموفق تبدیل شد. بنابراین حزب اعتدال در دوره دوم بر خلاف دوره اول، نتوانست به اتکای قدرت رسمی عرض اندام سیاسی داشته باشد.
عضو بنیاد امید ایرانیان تاکید کرد: امروز که دولت روحانی با کارنامه نه‌چندان رضایت‌بخشی به پایان رسیده است، عناصر حزب اعتدال نیز چیزی برای مطرح کردن در عرصه سیاسی کشور و در حوزه قدرت رسمی ندارند؛ حتی شاهد بودیم که در بین وزیران و استانداران دولت روحانی، افرادی، زودهنگام حساب خود را از او جدا کردند. بنابراین نه‌تنها حزب اعتدال و توسعه، بلکه افراد اول اطراف روحانی تحت تاثیر کارنامه غیرقابل قبول این دولت، نمی‌توانند شاهدی بر اثبات کارآمدی خودشان برای اثرگذاری بر مناسبات سیاسی قدرت در کشور ارائه کنند و دچار این کما شده‌اند.
رسولی تاکید کرد: حزب اعتدال و توسعه نه سال ۹۲ و نه سال ۹۶ در زمره احزاب عضو شورای عالی جبهه اصلاحات نبود. این حزب هیچ‌گاه در اردوگاه اصلاح‌طلبان تعریف نشد؛ امروز هم به طریق اولی در جبهه اصلاحات، نام و نشانی از نماینده حزب اعتدال و توسعه وجود ندارد.
وی در پایان ائتلاف میان اعتدالیون و اصلاح‌طلبان در آینده را بعید دانست و گفت: همچنان که در اوج قدرت حسن روحانی، اصلاح‌طلبان و اعتدالیون به همگرایی تشکیلاتی نرسیدند، بعید است که در دو سال باقی مانده تا انتخابات سال ۱۴۰۲ مجلس شورای اسلامی نیز اتفاق خاصی در جهت چنین ائتلافی صورت بگیرد.