خبرگزاری مهر – گروه استانها – سعیده سعیدی: درد نان حدود دو هفته است که کشاورزان غرب و شرق اصفهان را به بستر زاینده رودی که این روزها خشکه رودی بیش نیست کشانده است، آنها حقابه شأن را می‌خواهند، حقابه‌ای که همه می‌دانند قانونی است اما مدت‌هاست به دلیل خشکسالی و همچنین برخی بی تدبیری‌ها در مدیریت حوضه آبریز زاینده رود محقق نشده و کشاورزان که صاحبان حق هستند را نیز به اعتراض و تحصن واداشته است.
دست‌های پینه بسته‌شان روایتگر گذران روزها پرمشقتی را می‌دهد که آنها آن ایام را با عشق سپری کرده‌اند، ساعت‌ها در سرما و گرما پای محصولاتشان ایستاده‌اند تا سفره‌های ما رنگین باشد اما این روزها خشکسالی گریبان آنها را گرفته و هر چند همه مسئولان در تلاش برای رفع این چالش‌ها هستند اما باید توجه داشت که رفع این معضلاتی که طی سال‌ها و کم کم روی هم انباشته شده، یک شبه حل نخواهد شد و باید زمان بگذرد تا این بحران‌ها کمی التیام یابد.
گلایه از بیکاری جوانان
بانوی کشاورزی که در بستر خشک زاینده رود نشسته و چشم‌های پر از اندوهش بیانگر مشکلاتش است، به خبرنگار می‌گوید: «ما برای زنده رود آمدیم که دوباره احیایش کنیم. دستهای‌مان خالی است، جوان‌هایمان بیکار شدند.
همسر این بانو که خودش را از سهامداران قدیمی زاینده‌رود می‌داند نیز به خیرنگار مهر می‌گوید: «دولت قول ۲۵۰ میلیون لیتر مکعب آب را به ما داده است اما خبری نیست. حدود ۱۲ روز است که اینجا جمع شده‌ایم؛ حقابه کشاورزان و محیط زیست، نصیب کارخانجات صنعتی می‌شود.
او که از خارج شدن آب از حوضه آبریز زاینده رود برای دیگر استانها گلایه دارد، ادامه می‌دهد: در دهه هفتاد قراردادی امضا شد که آب را از سرچشمه به دیگر استانها منتقل کنند، این کار قرار بود با راه‌اندازی تونل سوم کوهرنگ انجام شود اما آنچه را که ما شاهد آن بودیم انتقال آب بدون تأمین منابع آن بود و این امر در واقع ظلمی به کشاورزان بود.
آقای کاظمی کشاورز دیگری است که او نیز درد آب دارد و به خبرنگار مهر می‌گوید: «اولین انتقال آب در سال ۷۸ بود و در بهار ۷۹ رودخانه زاینده رود خشکید. در سال ۹۸ با ۲۵ درصد آب ۷۷ تن گندم تولید کردم، اما متأسفانه امسال آب نداشتم و زمینم خشک و بی ثمر شده است؛ بیکاری و نداری کمر کشاورزان را خم کرده است.»
او خودش را از رزمنده‌های هشت سال دفاع مقدس معرفی می‌کند و می‌گوید: «چرا با مردم این چنین می‌کنند؟ گناه مردم چیست؟ همین مردمی که هشت سال از جان و مالشان گذشتند و از کشور دفاع کردند.»
مدیریت آب را به کشاورزان بسپارید
محمد زیاری دیگر کشاورزی است که روزها است در بستر زاینده رود ساکن است، او به خبرنگار مهر می‌گوید: «مدیریت آب به کشاورزان واگذار شود آنها از عهده کار بهتر بر می آیند.»
او ادامه می‌دهد: «معاند نظام نیستیم. برای خوشایند رسانه‌های خارجی هم اینجا جمع نشدیم، مردم را دریابید، نه آب داریم و نه محصول کشاورزی، از کجا پول دربیاریم که شکم خانواده‌هایمان را سیر کنیم؛ تا زمانی که مشکل زاینده رود حل نشود همچنان اینجا می‌مانیم.»
او که از تولید کنندگان چغندر قند بوده می‌گوید: «در سال ۸۷ حدود ۴۸۰ تن چغندر قند تحویل کارخانه دادم اما امسال به دلیل بی آبی زمین کشاورزی‌ام خشک شده و از ۳۶ گاو شیرده و گاوداری فقط ساختمان مخروبه‌ای مانده که حتی آهن الات آن هم به تاراج رفته است.»
سی و سه پل، ۳۳ سهم
حسین مرتضایی عضو انجمن صنفی کشاورزان اصفهان است، او ماجرای تقسیم بندی حقابه‌ها را اینگونه روایت می‌کند: «سهم آب کشاورزان منطقه اصفهان در ۹۲۳ هجری قمری، در زمان شیخ بهایی نوشته شده است. علت ۳۳ پل بودن سی وسه پل، ۳۳ سهم آب است که هر سهم آن متعلق به یکی از مناطق بود. آب زاینده رود به تالاب گاو خونی می‌ریخت که منابع زیر زمینی برای استان‌های یزد، کرمان، زاهدان و زابل بود. طبق مصوبه هیئت وزیران سال ۱۳۷۸ قرار بود انتقال آب به یزد بعد از افتتاح تونل سوم انجام گیرد اما متأسفانه ۲۲ سال گذشته است و تونل هنوز افتتاح نشده است و آب از تونل اول به یزد انتقال داده شده است.»
درد و دل کشاورزان اصفهان چه در غرب و چه در شرق این روزها گوش‌های زیادی را برای شنیدن می‌طلبد اما از سوی دیگر باید توجه داشت که کاهش چشمگیر بارش‌ها، تغییرات اقلیمی و خشکی بی سابقه در فلات مرکزی ایران تشدید کننده درد آب در این استان بوده و ضمن تحقق مدیریت یکپارچه حوضه آبریز زاینده رود و داشتن نگاه ملی به حل چالش آب در اصفهان باید دست به دعا شویم تا باران رحمت الهی ببارد و دل کشاورزان نیز شاد شود.