صغری بُساک در گفت‌وگو با خبرنگار مهر اظهار کرد: چندسالی است که دفتر مطالعات جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی در اندیمشک تلاش دارد تا گوشه‌ای از حوادث جنگ را به شیوه‌ای متفاوت‌تر روایات واقعی از زبان زنانی که وجودشان در دفاع مقدس بسیار مفید بود به نگارش درآورد اما این زنان بعد از جنگ به فراموشی سپرده شدند.
وی با اشاره به اینکه این دفتر به دنبال راویان حقیقی بود که رزمندگان قدیمی جنگ مرا معرفی کردند، افزود: زمان وقوع جنگ در اندیمشک مجرد بودم که متوجه نیاز حضور خانم‌ها برای کمک‌های اولیه و پرستاری شدم؛ همچنین برادرانم از رزمندگان جنگ بودند و دوست داشتم برای دفاع از کشور و انقلاب خدمت رسانی کنم اما حضور زنان در جبهه جنگ ممکن نبود.
بساک بیان کرد: ایده راه اندازی رخت شور خانه توسط زنانی است که در زمان جنگ آموزش‌های بیمارستانی ندیده بودند اما علاقمند به کمک بودند؛ ما خون مجروحان و شهدا را می دیدیدم و با تعدادی از بانوان داوطلبانه پتوها را در خانه می شستیم و به بیمارستان تحویل می‌دادیم.
وی افزود: با زیاد شدن تعداد خانم‌های داوطلب برای شست‌وشو به بیمارستان می‌رفتیم و در سال ۱۳۶۲ بیمارستان شهید کلانتری رخت شور خانه‌ای را در خود بیمارستان احداث کرد تا بانوان اندیمشک تا پایان جنگ در آن خدمت کنند.
روایتگر کتاب «حوض خون» و «نعمت جان» عنوان کرد: در آثار سینما و تلویزیون از راویان بومی استفاده زیادی نمی‌کنند و چندین بار تناقضاتی را در آثار برخی فیلم سازان حوزه دفاع مقدس مشاهده کردم؛ این امر یکی از دلایل مهم کمک کردن من به دفتر مطالعات جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی اندیمشک برای پیدا کردن راویان واقعی دوران دفاع مقدس است.
بُساک گفت: به عنوان یک روایتگر دفاع مقدس که در سال‌های خدمتم به دفاع مقدس از نزدیک با خانواده‌های شهدا و ایثارگران معاشرت داشتم، خواهشمندم در معرفی این روایتگران به مردم کوتاهی نشود چون روایتگران گنجینه‌های جنگ هستند.