به گزارش خبرنگار مهر به نقل از هلث دی نیوز، تقریباً نیمی از سالمندانی که در این مطالعه تحت نظر بودند همگی با مشکلاتی در زمینه حافظه و تفکر تشخیص داده شده بودند مبتلا به اختلال شناختی خفیف بودند، اما چند سال بعد دیگر این بیماری را نداشتند.
«جنیفر مانلی»، نویسنده ارشد این مطالعه از دانشگاه کلمبیا در نیویورک، گفت: «ما متوجه شدیم همه افراد مبتلا به اختلال شناختی خفیف در کوتاه مدت دچار زوال عقل نخواهند شد، که بیانگر آن است که وضعیت اختلال شناختی خفیف باید به عنوان یک "دسته بندی با خطر بالاتر" در نظر گرفته شود و نه به عنوان مرحله اولیه زوال عقل.»
به گفته محققان، پیش‌بینی‌کننده‌های اختلال شناختی خفیف لزوماً همان عواملی نیستند که منجر به زوال عقل شوند.
برای این مطالعه، محققان بیش از ۲۹۰۰ شرکت‌کننده در مطالعه را با میانگین سنی ۷۰ سال، به مدت ۶ سال دنبال کردند.
در طول دوره تحقیق، ۷۵۲ شرکت کننده مبتلا به اختلال شناختی خفیف تشخیص داده شدند. این تشخیص‌ها زمانی اتفاق افتاد که شرکت‌کنندگان مشکلات در حافظه یا تفکر را گزارش کردند و تست شأن، اختلال شناختی را نشان داده بود. بر اساس این مطالعه، آن‌ها همچنان می‌توانستند فعالیت‌های روزانه خود را حفظ کنند و با کمتر از سه فعالیت، مانند خرید یا کنترل داروهای شأن، مشکل داشتند.
از بین افرادی که مبتلا به اختلال شناختی خفیف بودند، ۴۸۰ نفر ارزیابی‌های بعدی را انجام دادند. دو سال بعد، ۱۳ درصد از مبتلایان به اختلال شناختی خفیف دچار زوال عقل بودند. ۳۰ درصد دیگر هنوز اختلال شناختی خفیف داشتند اما به زوال عقل مبتلا نشده بودند. حدود ۱۰ درصد کاهش در عملکرد ذهنی داشتند، اما هنوز معیارهای اختلال شناختی خفیف یا زوال عقل را نداشتند.
به طور خاص، کسانی که تحصیلات بیشتری داشتند یا به فعالیت‌های اوقات فراغت بیشتری نظیر مطالعه کردن، دیدار با دوستان قدیمی یا پیاده روی می‌پرداختند، ۵ درصد کمتر در معرض ابتلاء به اختلال شناختی خفیف بودند.
عواملی که خطر ابتلاء به زوال عقل را در افراد مبتلا به اختلال شناختی خفیف افزایش می‌دهند شامل استفاده از داروهای ضدافسردگی، داشتن علائم افسردگی، داشتن ژن خاصی که خطر آلزایمر را افزایش می‌دهد و داشتن اختلال شناختی خفیف که بر چندین جنبه از مهارت‌های فکری، از جمله حافظه، زبان و مهارت‌های فضایی تأثیر می‌گذارد، هستند.