به گزارش خبرگزاری مهر، این جمله‌ای است که بسیاری از ما، به خصوص در کودکی و نوجوانی، به محض شنیدن اخبار هر جنگی با خود زمزمه می‌کردیم: «کاش جنگ نبود»، و با خود می‌گفتیم «چه می‌شد مردم دنیا دور یک میز می‌نشستند و مسائل‌شان را با گفتگو حل می‌کردند؟ مگر چقدر سخت است؟!». اما جنگ هست و بسیار پرقدرت و بی منطق و عاری از هر نوع احساس انسانی به کار خودش ادامه می‌دهد و جیب شرکت‌های تولید سلاح را پر می‌کند. تبعات جنگ و ناامنی خارج از شمار است، اما ناراحت‌کننده‌ترین آنها ظلم و ستمی است که بر کودکان می‌رود؛ کودکانی که هیچ نقشی در شروع جنگ‌ها ندارند و نداشته‌اند. کودکان از جنگ‌ها بیشترین آسیب را می‌بینند و کمترین تقصیری نیز بر گردن دارند. کودکان تنها باید کودکی کنند، درس بخوانند و خودشان را برای آینده‌ای پر از آرزو و رؤیا و خیال آماده کنند، اما در کدام گوشه از جهان است که کودکی گرسنه نباشد، مجروح نشود، از پدر و مادرش جدا نشود و از تحصیل نماند؟
برای دیدن غم و درد کودکانی که از درس و تحصیل و تلاش برای آینده‌ای بهتر محروم شده‌اند نیازی نیست به جاهای دور نظاره کنیم، فقط کافی است حال و روز کودکان و دختران افغانستانی را ببینیم که این روزها با سخت‌گیری گروه طالبان از تحصیل بازمانده‌اند و آرزوی نشستن پشت میزهای کلاس درس را دارند. در روزهایی که دختران افغانستانی، دور از چشم طالبان، برای ادامه تحصیل رو به حضور در مدارس مخفیانه و زیرزمینی آورده‌اند، بد نیست نگاهی به تصویری دردناک از موزه پورتوم بیندازیم.
تصویر زیر قسمتی از موزه «پورتوم» واقع در جزیره «لامپدوسا» ی ایتالیا است. در این تصویر کیف کودکان پناهجویی را می‌بینیم که برای نیل به آینده‌ای بهتر و رسیدن به کشورهای اروپایی همراه با پدر و مادرهایشان دل به دریا زده‌اند و در آب‌ها غرق شده‌اند. این کیف‌ها مربوط به مهاجرینی است که سعی داشته‌اند خودشان را به جزیره لامپدوسا برسانند، اما فقط کیف‌هایشان به آنجا رسیده است.
درباره این تصویر چندان نمی‌توان داد سخن درداد و همه چیز از خود تصویر مشخص است. چنان که مسئولان این موزه در شرح این تصویر نوشته‌اند: «هر کیف قصه‌ای دارد» …
*امیر مرادعلی