اکثر مساجد از ویژگیهای مشترکی با یکدیگر برخوردار هستند اما مساجد کشور چین علاوه بر انعکاس معماری اسلامی منعکس کننده معماری محلی به سبک چینی نیز هستند. چین به طور کلی به مساجد زیبای خود که به ظاهر معابد بودائی شباهت دارد شهرت یافته است. اگرچه مساجدی که در غرب کشور پهناور چین قرار دارند از نظر بلندی، مناره ها، طاقهای قوس داره و سقفهای گنبدی به مساجد جهان اسلام شبیه هستند اما در شمال غربی چین مسلمانان چینی مساجد خود را با ترکیب سبکهای غربی و شرقی بنا کرده اند. این مساجد از سقفهایی به سبک بودایی برخوردار است که به واسطه عبور از سرسرای طاق دار با گنبدها و مناره های کوچک آن رو به رو می شوید.
مسجد بزرگ تانگسین در سال 1573 طی دوره امپراطوری وانلی (1563-1620) ساخته و پنج سال پس از آن زمان سلسه شینگ ترمیم شد. این مسجد در تپه های شهر قدیمی تانگسین و جنوب دیوار بزرگ چین ساخته شد. این مسجد یکی از بزرگترین مساجد منطقه خود مختارهیو است که با بهره گیری از مؤلفه های سنتی دوره هان و معماری اسلامی ساخته شده و به رغم آنکه محل قرار گیری آن نزدیک دریا نیست به واسطه ترکیب سبکهای اسلامی و چینی مساجدی شباهت دارد که کنار ساحل ساخته شده است.
بلند ترین نقطه ساختمان این مسجد 55 متر با سطح زمین فاصله دارد. ساختمان آن به محور شرق و غرب متمایل شده و برای رسیدن به آن باید از چند پله و درگاه گذشت.
سالن اقامه نماز در این مسجد سی و پنج متر ارتفاع و بیست متر عرض دارد که قسمت اعظم زیربنا را به خود اختصاص داده اند. محوطه داخلی مسجد شکل صلیب است که از سه بخش تشکیل شده است: سرسرای ورودی، سالن مرکز و ایوان غربی. شکل درختی این مسجد چون سایر عمارتهای درختی چین با آجرپوشانده شده است و سقف سالن اصلی روی چهار ستون نصب شده که در امتداد ستون سرسرای اصلی و سرسرای غربی قرار نگرفته اند به طوری که این ویژگی معماری داخلی آن را بسیار خاص جلوه می دهد.
چوب کاری در این مسجد درمیان معماریهای بسیاری از ساختمانهای چینی منحصر به فرد است. محوطه مسجد پس از سرسرای طاق دار به برج رویت ماه می رسد که با پلکانی به سطح زمین متصل شده و به نوعی مناره مسجد محسوب می شود. مسجد بزرگ تانگسین دارای دو طبقه است که طبقه دارای ستوهای خاص خود بوده و اطراف آن را نرده های چوبی احاطه کرده است.