به گزارش خبرنگار مهر، محمدعلی میاندار برای بسیاری از علاقه مندان به سینما و تلویزیون نامی آشنا است، وی در بسیاری از آثار سینمایی شاخص به ویژه قصه‌های مجید و شازده احتجاب ایفای نقش کرده است، البته فعالیت هنری میاندار تنها به بازیگری خلاصه نمی‌شود و در حوزه نویسندگی و کارگردانی نیز کارهای شاخص و قابل توجهی دارد که او را به یکی از هنرمندان برجسته اصفهانی و ایرانی تبدیل کرده است.
میاندار یکی از بنیانگذاران سینمای آزاد اصفهان است و سرپرستی گروه‌های تئاتر و ریاست انجمن نمایش استان اصفهان را در کارنامه خود دارد.
به همت فیلم خانه حوزه هنری استان اصفهان و دفتر تخصصی سینما در قالب ویژه برنامه «شب‌های سینمای آزاد اصفهان»، آثار محمدعلی میاندار به عنوان یکی از فیلمسازان اصفهانی به نمایش گذاشته شد.
در حاشیه برگزاری این برنامه گفت و گویی با این هنرمند اصفهانی انجام داده‌ایم که در ادامه می‌خوانید.
آنچه از نام سینمای آزاد برداشت می‌شود یعنی سینمای مستقل و بدون وابستگی، آیا این دیدگاه در رابطه با سینمای آزاد صحیح است؟
سینمای آزاد در ابتدا توسط یک سازمان به نام رادیو و تلویزیون راه اندازی شد و با جذب هنرمندان به کار خود ادامه داد. اما مهمترین نکته در این بین بهره برداری مناسب هنرمندان و فیلم سازان و روشنفکران از فضایی بود که در اختیار آنان قرار داشت که در نهایت موجب شکل‌گیری فکرها و اندیشه‌های خلاق در قالب فیلم‌های هشت میلی متری شد.
با توجه به آنچه شما فرمودید فیلم سازان در انجمن سینمای آزاد بودند که بعدها با بهره برداری‌مناسب از فضا در دسته فیلم سازان و کارگردانان برجسته کشور قرار گرفتند، می‌توانید در این بین به چند نفر اشاره کنید؟
بله کاملاً موافقم؛ کیانوش عیاری یکی از همین فیلم سازان آزاد بود که کار خود را با «آن سوی آتش» آغاز کرد که بعدها تبدیل به یکی از فیلم‌های درخشان زمان خود شد، از دیگر آثار هنری این کارگردان می‌توان به «روزگار قریب» و «خانه پدری» اشاره کرد. از دیگر فیلم سازان موفق سینمای آزاد می‌توان به آقای بنی هاشمی اشاره کرد که فیلم کوتاهی را ساختند اما بعدها از ایران مهاجرت کردند.
از بین فیلم‌هایی که خودتان آن را کارگردانی کردید به کدامیک بیشتر علاقه دارید؟
«بشنو از نی» یکی از کارهای شاخص بنده است که به آن علاقه زیادی دارم. در این فیلم کوتاه به بررسی زندگی حسین یاوری نوازنده نی پرداختم که بینایی خود را از دست داده بود و تنها در یک خانه متروکه زندگی می‌کند.
برخی گمان می‌کنند که سینماگران آماتور افرادی هستند که در ابتدای فعالیت خود هستند و آموزشی در زمینه سینما ندیده‌اند، نظر شما چیست؟ به عبارتی سینمای آماتور چه تفاوتی به سینمای حرفه‌ای دارد؟
سینمای آماتور به معنای سینمای نابلد نیست، سینمای آماتور قانونمندی‌های خاص خودش را دارد؛ می‌توان گفت سینمای آماتور در کنار سینمای حرفه‌ای قرار دارد و به عبارتی سینمای حرفه‌ای بسیاری از اندیشه‌های خود را مدیون سینمای آماتور است. در فرانسه افراد زیادی در این زمینه فعالیت کردند و موفق شدند سبک‌ها و نوع خاصی از فیلم سازی را پایه گذاری کنند که همین سبک‌ها بعدها در بسیاری از کشورها به ویژه همان فرانسه و آمریکا استفاده شد.
یکی از فیلم‌های کوتاه شما با نام «که عشق آسان نمود اول» در این ویژه برنامه به نمایش گذاشته شد، ایده اصلی این فیلم چه چیزی بود؟
این فیلم بیانگر مسائل اقتصادی در ازدواج جوانان است، از این دست جدایی‌ها در زندگی امروز بسیار دیده می‌شود که به علت مشکلات مالی و فشار کار عشق آنها به سرانجام نمی‌رسد.
در فیلم پسر و دختری را می‌بینیم که هر دو مستأجر هستند و دختر مادر کهن‌سالی دارد که از او مراقبت می‌کند و پسر هم پدر بیماری دارد و مسؤول اداره خانه است و در این بین صاحب‌خانه بین این دو نظارت دارد، شاید اگر آنان می‌توانستند اجاره بها را بپردازند و صاحب‌خانه مانع آنان نمی‌شد می‌توانستند با یکدیگر ازدواج کنند.
هدف اصلی من بیان مشکلات اقتصادی و خانوادگی به عنوان مانع اصلی ازدواج جوانان بود که در این فیلم کوتاه به نمایش گذاشته شد.
صحبت شما با جوانان علاقه مند به سینما و فیلم سازی چیست؟
سینما علمی است که باید آن را آموخت. بنابراین جوانان علاقه مند به این سینما باید در بخش‌های مختلف فیلم نامه نویسی، کارگردانی، بازیگری و… کلاس بروند و از طریق دانشگاه با هنر آشنا شوند.
برای رسیدن به موفقیت باید فیلم ببینند، یادداشت برداری کرده و با ساخت فیلم‌های کوتاه که حتی با موبایل هم می‌توان انجام داد کار خود را آغاز کنند و در نهایت به کارهای حرفه‌ای برسند.