خبرگزاری مهر - گروه استانها – رضا کریمی*: فیلم‌دوم کارگردان جوان و با استعداد سینمای انقلاب، حسین دارابی به اندازه فیلم‌اولش عمیق نیست ولی سرشار از تعلیق و احساس است. موسیقی فردین خلعتبری در روند عاشقانه قصه بسیار تأثیرگذار است و حرکت آهسته و روان دوربین دلنشین و آرامش‌بخش بوده و سیر فیلمنامه، با وجود برخی ابهامات، معنادار و تکاملی است. فیلمساز توانست داستان از پیش لو رفته خود را به خوبی روایت کند؛ به گونه‌ای که مخاطب تا پایان منتظر بماند.
تماشاگر احتمالاً این سوال را دارد که چرا با وجود خطر و استرس، محافظت و امنیتی برای دانشمند کشورمان دیده نمی‌شود؟ اما در فیلم این سوال هیچ اهمیتی ندارد و بلکه موضوع زندگی یک زوج عاشق است و نگرانی‌های فراوان یک زن.
گرایشات سیاسی و علایق فردی شهید هم در غیرت مرزبانی او حل می‌شود از این‌جهت فیلم‌هم‌انقلابی است و هم ملی و فراجناحی.
نکته مهم این است که فیلم با عشق و امید تمام می‌شود نه با شهادت. ۲ سکانس پایانی تلخی سکانس ترور را تغییر می‌دهند. در ژانر ترسناک یا فاجعه استرس‌ها محقق می‌شوند و بعداً مخاطب به دنبال پیروزی است اما در اینجا استرس‌ها اوج می‌گیرند و قهرمان قوت قلبش را زیاد می‌کند و بعد که فاجعه رخ داد زندگی متوقف نمی‌شود و دوباره جریان پیدا می‌کند.
اکنون باید دوباره از اصغر فرهادی، که فیلم کنایه آمیز قهرمان را ساخت، پرسید قهرمان می‌سازند تا بگویند مملکت گل و بلبل است یا اینکه قهرمان‌ها به تدریج ساخته می‌شوند و می‌روند تا مملکت بماند؟
* منتقد سینما