به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از نیواطلس، درمان پارکینسون روش شناخته شده‌ای ندارد و عمدتاً بر کاهش شدت علائم قابل مشاهده در این بیماران تمرکز دارد. از آنجایی که این بیماری با کمبود دوپامین در مغز آشکار می‌شود، رایج‌ترین روش درمان برای آن مبتنی بر استفاده از داروهایی است که سطح دوپامین را افزایش می‌دهند، اما با پیشرفت بیماری اثربخشی این داروها کاهش می‌یابد.
از دهه ۱۹۹۰، روش تحریک عمقی مغز موسوم به دی بی اس برای درمان پارکینسون مورد استفاده بوده است. این روش مبتنی بر کاشت سیم‌های فلزی نازک در مغز است که تکانه‌های کوچکی از الکتریسیته را به نورون‌های خاصی می‌فرستد. این کار برای کاهش علائمی مانند لرزش مؤثر است و حتی ممکن است پیشرفت بیماری را کاهش دهد.
روش دی بی اس یکی از مشکلات مبتلایان به پارکینسون موسوم به یخ زدن در حین راه رفتن را هم برطرف می‌کند. برخی مبتلایان به پارکینسون می‌گویند ناگهان حس می‌کنند که پاهایشان به‌طور لحظه‌ای به زمین چسبیده‌اند و این مکث اغلب می‌تواند باعث زمین خوردن شود. تلاش برای استفاده از روش DBS برای بهبود این موضوع و سایر مسائل حرکتی تا به حال موفق نبوده است. علت آن است که دانشمندان دقیقاً مطمئن نبودند کدام ناحیه از مغز را باید هدف قرار دهند.
محققان دانشگاه کپنهاگ برای یافتن آن نقطه بهینه اقدام کردند و در نهایت بر روی هسته پدانکولوپونتین متمرکز شدند، منطقه‌ای از ساقه مغز که سیگنال‌هایی را از آن برای شروع حرکات در بدن ارسال می‌کند. تحریک سلول‌های این هسته در موش‌ها مؤثر بوده و باعث راه رفتن آنها با سرعت مناسب شده و انتظار می‌رود به زودی آزمایش‌هایی در این زمینه بر روی انسان‌ها نیز انجام شود.